Wrócił król, niech żyje król

On, tenisista kompletny, uosabia styl gry, za jakim się tęskni. Bliski podręcznikowym ideałom, oklaskiwany w każdym zakątku kuli ziemskiej. Powrotu takiego tenisa międzynarodowa publika była spragniona.

Dziś, gdy na ustach wszystkich jest Federer, nie wolno żadną miarą przekreślać albo lekceważyć Nadala. Mimo porażki w Paryżu pozostał wielkim bohaterem. Zwłaszcza dla młodego pokolenia kibiców, które traktuje go trochę jak herosów z gier komputerowych. A oni przecież nigdy nie giną.

Rafa zrobił niewyobrażalne tenisowe postępy, psychicznie jest niesamowicie mocny, tylko ciało na chwilę odmówiło posłuszeństwa. Od początku było jasne, że tenis Nadala – jak kiedyś Lleytona Hewitta – jest energochłonny i na najwyższych obrotach bez przerwy funkcjonować się nie da. Chłopak z Majorki i tak kilka razy zdążył przekroczyć barierę wytrzymałości dobrze wytrenowanego sportowca, zadrwił z określających normy katedr biomechaniki. Teraz się przekonał, że od czasu do czasu i on musi się zatrzymać.

Za czasów Wojtka Fibaka tenisiści omijali szerokim łukiem sale do ćwiczeń ogólnorozwojowych, wielu wybitnych graczy z zasady nie brało sztangi do ręki. Dziś tenisowe przygotowania zaczynają się w siłowniach, a techniki uderzeń uczy się po drodze albo wcale. Co z tego wynika, właśnie widzieliśmy w Paryżu. U pań: monotonne, bezmyślne uderzanie w piłkę, katastrofalne półfinały i bardzo wystudzone emocje w rosyjskim finale. U panów: szwedzki drwal Robin Soderling w finale. Sympatyczny, z pomysłowymi czasem zagraniami, ale budowanymi tylko i wyłącznie na sile. Trudno się dziwić, że triumf Federera przyjęto z entuzjazmem i westchnieniem ulgi. Niech nam Roger gra jak najdłużej.

[link=http://blog.rp.pl/blog/2009/06/09/karol-stopa-wrocil-krol-niech-zyje-krol/]Skomentuj[/link]