Siatkówka: Niech trwa złota seria

Czytaj więcej

Siatkówka

"Rzeczpospolita" i "Sport" o Mistrzostwach Świata w siatkówce 2022

W Katowicach, Gliwicach i słoweńskiej Lublanie rozegrane zostaną 20. Mistrzostwa Świata w siatków...

Odebrane Rosji mistrzostwa zaczynają się w piątek w Lublanie, Gliwicach i Katowicach. Oferta Słowenii i Polski wygrała nie tylko z powodu refleksu oraz zdolności negocjacyjnych polskich i słoweńskich działaczy, ale też dzięki temu, że w obu krajach siatkówka jest sportem popularnym, takim, który gwarantuje entuzjazm wypełnionych po brzegi trybun i dobre wskaźniki telewizyjnej oglądalności. To było ważniejsze niż finansowe argumenty z krajów azjatyckich i arabskich.

W przypadku Polaków zaangażowanie tysięcy kibiców, podgrzewane od lat przez jedną z najsilniejszych w świecie lig, oraz powtarzalne sukcesy międzynarodowe kadry i klubów oznaczają zarówno mocne wsparcie ścian, jak też niemałą presję, którą jeszcze znacznie podnosi fakt, iż od 2014 roku mistrzami świata są polscy siatkarze.

Czytaj więcej

Siatkówka

Ruszają mistrzostwa świata w siatkówce. Nikola Grbić nie chciał świętego spokoju

Nikola Grbić staje przed bardzo trudnym zadaniem. Polacy wygrywali dwa ostatnie mundiale, więc te...

Świat już dawno dostrzegł ten wybuchowy entuzjazm dla siatkówki w Polsce, tę pozytywną widownię, której familijny skład oddaje wielopokoleniowe przywiązanie Polaków do tego sportu. Wszyscy rywale wiedzą, że energia trybun zapewni dodatkowe wsparcie kadrze Nikoli Grbicia, ale drugą stroną medalu jest potężne kibicowskie pragnienie oglądania kolejnego złotego medalu mistrzostw świata, w dodatku znów, jak w 2014 roku, u siebie, ponownie w katowickim Spodku. Z takim ciężarem na barkach gra się niełatwo.

Powtórka sukcesu jest jednak możliwa, Polska prowadzi w rankingu Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB), w zasadzie poza igrzyskami olimpijskimi (w XXI wieku Polacy nie wyszli poza ćwierćfinał) nie miewa startów ewidentnie nieudanych.

Większość najmocniejszych drużyn w roku poolimpijskim wprowadza wprawdzie nowe siły na parkiet, ale skoro tym razem czasu do mistrzostw świata było względnie mało, to zahartowani w bojach siatkarze też jeszcze o sobie przypomną. Te mistrzostwa będą raczej okazją do szybkiego rewanżu za Tokio i dopiero potem rozpocznie się budowa drużyn na igrzyska w Paryżu.

Głównymi kandydatami do medali, poza Polakami, są Francuzi, Brazylijczycy, Amerykanie i Włosi. W drugim szeregu widać Argentynę, Japonię, Serbię, Iran i Słowenię.

Na olimpijskiej chmurze

Numerem dwa w światowym rankingu jest Francja – pierwszy tytuł olimpijski zdobyła w Tokio po wspaniałych meczach, które stały się podsumowaniem udanej dekady pracy Laurenta Tillie’a. Trener ten odszedł pracować w lidze japońskiej, jego miejsce na chwilę zajął legendarny Brazylijczyk Bernardo Rezende, ale nie znalazł porozumienia z drużyną i tej wiosny trochę niespodziewanie zastąpił go Andrea Giani.

Już z Włochem jako trenerem Francja spektakularnie wygrała Ligę Narodów, przed USA, Polską, Włochami, Japonią i Brazylią. Najwięksi bohaterowie Les Bleus z Tokio i Bolonii: Earvin Ngapeth, Jean Patry, Nicolas Le Goff, Antoine Brizard, Jenia Grebennikov i Benjamin Toniutti, nadal stanowią trzon drużyny i nawet jeśli czują się czasem zmęczeni (widać to było podczas nieudanych mistrzostw Europy, trzy tygodnie po igrzyskach), to ich następcy już dorastają do podobnych sukcesów.

Tak to przynajmniej wyglądało podczas ostatnich meczów kontrolnych Francji z Brazylią. Giani zmieniał całą szóstkę, a wynik był niezmiennie korzystny dla mistrzów olimpijskich. Z francuskiej perspektywy patrząc, to oni są faworytami mistrzostw świata, jeśli wierzyć tamtejszym mediom, wciąż płyną na olimpijskiej chmurze i mają zamiar zdobyć ostatni brakujący wielki tytuł (mistrzostwo Europy wywalczyli w 2015 roku).

Giani twierdzi, że przejął po Tillie’em zgraną grupę przyjaciół, którym ta bliskość poza boiskiem pomaga w grze. No i ci starsi pociągnęli za sobą młodszych, Jean Patry, Trévor Clévenot lub Barthélémy Chinenyeze potrafią już pomóc drużynie.

Wraca Anderson

Brazylijczycy, którzy mistrzami świata byli trzy razy z rzędu w latach 2002–2010, a potem dwa razy w finałach przegrywali z Polakami, również muszą być uważani za kandydatów do medali, chociaż ostatnie wielkie turnieje pełnej satysfakcji im nie dały.

Trener Renan Dal Zotto po meczach kontrolnych we Francji nie był zachwyconą grą swych liderów, ale może to efekt solidnych treningów przed mistrzostwami świata oraz niechęć do pokazywania wszystkich możliwości i schematów taktycznych. W dodatku szkoleniowa wizyta Brazylijczyków w mieście Saint-Ouen-sur-Seine, na północ od stolicy Francji, miała też ważny cel dodatkowy: zapoznanie się z bazą, jaką będą mieli za trzy lata podczas igrzysk.

Kadra na mundial wyłoni się ze znanej grupy: Bruninho i Fernando Cachopa na rozegraniu, Darlan, Felipe Roque, Wallace, Flávio, Leandro Aracaju, Léo Andrade, Lucão, Adriano, Leal, Lucarelli i Rodriguinho w ataku, bloku i przyjęciu, Maique i Thales jako libero.

Siatkarzy z USA, naszych rywali grupowych w Katowicach, Polacy też nie mogą zlekceważyć, bo choć mistrzami świata byli tylko raz, w 1986 roku (ich głównym celem od lat pozostają igrzyska), to z nimi polska reprezentacja wygrywa w wielkich imprezach nie tak często. W tym roku w Lidze Narodów Amerykanie grali nierówno, mimo to awansowali do finału i nie byli daleko od zwycięstwa (nad Francją – przegrali 2:3).

Brakowało im jednak odpowiednio mocnego atakującego, Kyle Ensing i Kyle Russell tej roli nie wypełniali, musiał ich zastępować przyjmujący Torey Defalco. Na mistrzostwa świata wróci jednak do amerykańskiej kadry 35-letni Matthew Anderson, niegdyś główny jej atut w ataku, w lidze włoskiej wciąż ważna postać.