Chiny czyli smok na zakupach

Wyjątkowo spokojne zimowe okno transferowe przerywane było tylko coraz głośniejszymi pomrukami budzącego się smoka. Zanim nadeszła północ i do desperackich ataków przystąpili Anglicy, skłonni w ostatnich godzinach wydać miliony funtów na kogoś, kto choć raz w ostatnich tygodniach kopnął prosto piłkę, najwyższe transfery należały do Chińczyków.

28 milionów euro wydał dziewiąty klub poprzedniego sezonu Jiangsu Sunig na pomocnika Chelsea, 28-letniego Ramiresa, który będzie zarabiał 200 tysięcy funtów tygodniowo. Brazylijczyk zdobył mistrzostwo Anglii i Puchar Mistrzów z londyńskim klubem, a w reprezentacji występuje regularnie. To nie jest rentier, który dał się skusić na lukratywną emeryturę, tylko piłkarz mający przed sobą przyszłość w Europie.

Właścicielem jego nowego klubu jest jedna z największych prywatnych chińskich sieci sklepów. Sunig oferuje wyposażenie domowe, kosmetyki, książki i produkty dla niemo- wląt – działa zarówno stacjonarnie, ma ponad 1600 lokali w Chinach, Japonii oraz Korei, jak i w internecie. Przychód firmy za rok 2012 (późniejszych danych nie ma) to ponad 16 miliardów dolarów.

18 milionów euro kosztował Gervinho – 28-letni skrzydłowy, reprezentant Wybrzeża Kości Słoniowej, regularnie grający w AS Roma. Jego nowym klubem będzie beniaminek ligi chińskiej – Hebei China Fortune, którego właścicielem jest jeden z największych chińskich deweloperów. Gervinho został sprowadzony na miejsce Miroslava Radovicia. Legia zaoferowała nawet serbskiemu pomocnikowi możliwość powrotu na stare śmieci. Radović nie zgodził się jednak na półroczny kontrakt z opcją przedłużenia.

Nie ma się co dziwić, że wicemistrz Polski chciał sprawdzić, w jakiej formie znajduje się były ulubieniec warszawskich kibiców. Serb ma już 32 lata, a po transferze do Chin miał kontuzję, został zesłany do drugiej drużyny, a od kwietnia nie grał w ogóle. Fakt, że w jego miejsce sprowadzono Gervinho, świadczy o rozmachu ligi chińskiej.

Najlepszym dowodem, czym są dziś piłkarskie Chiny, gdzie gigantyczne pieniądze mieszają się z centralnie planowaną gospodarką, jest jednak transfer 26-letniego Brazylijczyka Elkesona. Zamienił on w styczniu mistrza Chin – Guangzhou Evergrande – na drugą drużynę poprzedniego sezonu -– SIPG Szanghaj. Kosztował 18,5 miliona euro (wewnętrzny chiński rekord transferowy).

SIPG to skrót od Shanghai International Port Group – wyłącznego operatora portu w Szanghaju. W zeszłym roku przez ten port przeszło 755 milionów ton towarów (dla porównania w 2013 roku w Nowym Jorku były to 123 miliony, a w Gdańsku nieco ponad 30). Mistrz Chin wydał jednak w związku ze sprzedażą Brazylijczyka oświadczenie pisane klasyczną komunistyczną nowomową: „By wspierać chińskie kluby w walce o Azjatycką Ligę Mistrzów, a także dla narodowej chwały, zdecydowaliśmy się sprzedać Elkesona do SPIG Szanghaj".

Liga chińska w swojej krótkiej historii – w obecnej formie istnieje od 2004 roku – zatrudniała już wielkie gwiazdy, ale raczej bliższe emerytury niż szczytu formy. W Chinach grali Nicolas Anelka czy Didier Drogba, ale obaj wytrzymali tam ledwie sezon. W 2009 roku ujawniono skandal korupcyjny i okazało się, że większość meczów była ustawiona. Anelka – mimo że teoretycznie grał już w „czystym" okresie – narzekał, że jego koledzy klubowi za jego plecami majstrowali przy wynikach.

Teraz zatrudniani są piłkarze o mniej imponujących CV, ale będący u szczytu karier (a przynajmniej przed zmierzchem), sprowadzani z silnych europejskich klubów.

Przed atakiem na Europę Chińczycy drenowali rynek brazylijski, Guoan FC z Pekinu kupiło trenerowi Albero Zaccheroniemu trzech zawodników mistrza Brazylii – Corinthians.

Chińczycy uwielbiają futbol – co weekend dwa mecze angielskiej Premier League transmitowane są w publicznej telewizji. Przyciągają przed ekrany po 320 milionów widzów. Miłość do piłki nie przekłada się jednak ani na wyniki chińskiej reprezentacji, ani na wzrost liczby zarejestrowanych piłkarzy – to rozrywka typowo telewizyjna, element show-biznesu. Prezydent i sekretarz generalny partii Xi Jinping zaangażował się w promocję futbolu, wiedząc, że to sposób na ocieplenie wizerunku – przykład idzie z krajów Zatoki Perskiej.