Lothar Matthaeus: Spodenki Muhammada Alego

Rzeczpospolita: Przyjechał pan do Warszawy jako ambasador Bundesligi, na zaproszenie stacji Eleven, która od nowego sezonu pokazuje w Polsce mecze o mistrzostwo Niemiec. Czy polska piłka kojarzy się panu z czymś szczególnym?

Lothar Matthaeus: Kiedy miałem 13 lat, oglądałem mecze mistrzostw świata odbywające się w Niemczech. Jeszcze wtedy niewiele z piłki rozumiałem, ale byłem pod wrażeniem gry polskiej drużyny. Pamiętam opinie starszych, którzy mówili, że w meczu z wami, na zalanym wodą boisku we Frankfurcie Niemcy mieli dużo szczęścia. Teraz polska piłka to oczywiście Robert Lewandowski, Łukasz Piszczek i Kuba Błaszczykowski. To wie każdy kibic w Niemczech.

W roku 1974 miał pan powody do radości. Słyszał pan o dziewięcioletnim Franzu Beckenbauerze, któremu dwadzieścia lat wcześniej mama kazała oglądać wracających z Berna do Monachium mistrzów świata, mówiąc, żeby zapamiętał to do końca życia, bo drugi raz to się może nie zdarzyć.

Historia się lubi powtarzać, i to za naszego życia. Beckenbauer podnosił Puchar Świata zdobyty przez Niemców w roku 1974, a ja w 1990. Franz miał 29 lat i ja też. Tak się spełniają marzenia z dzieciństwa.

A zdarzyło się panu płakać po meczu? Pytam, mając przed oczami Samuela Kuffoura płaczącego po przegranym finale Ligi Mistrzów z Manchesterem United.

Płakałem, kiedy byłem małym chłopcem. Potem już nigdy. To byłby objaw bezradności. Z tym że wtedy, na Camp Nou, trzy czwarte stadionu płakało, bo nikt nie był w stanie pojąć, co się stało. Kibice Bayernu – bo straciliśmy w jedną minutę pewne zwycięstwo, a kibice Manchesteru – bo nie wierzyli szczęściu. Jeśli prowadzi się 1:0 do 90. minuty, to wydaje się, że nie można przegrać. A ja nie płakałem z Kuffourem, tylko byłem pierwszym, który go pocieszał.

Czy dlatego zszedł pan z boiska, że Ottmar Hitzfeld był już pewien zwycięstwa?

Nie, Bayern był wtedy ustawiony inaczej niż zwykle, ja przebiegłem w pomocy wiele kilometrów i brakowało mi sił. Miałem przecież już 38 lat. Mecz dobrze się układał, w 75. minucie poprosiłem trenera o zmianę. Pięć minut później do niej doszło, więc dwie bramki Manchesteru oglądałem już z ławki rezerwowych. Nie zapomnę ciszy, jaka wtedy panowała w szatni Bayernu. Nikt do nikogo nie miał pretensji. Wszyscy zagrali jak mogli najlepiej. Anglicy mieli więcej szczęścia. Takie sytuacje zdarzają się w dwie strony. Piłka uczy pokory.

Ale żal, bo występował pan dwukrotnie w finale rozgrywek o Puchar Mistrzów i Bayern obydwa te mecze przegrał. Praktycznie tylko takiego zwycięstwa brakuje panu do pełni szczęścia.

Niczego mi nie brakuje. Osiągnąłem wszystko, co sobie wymarzyłem. Mistrzostwo świata, Europy, 25 meczów w pięciu finałach mundiali, 150 występów w reprezentacji Niemiec, puchary, tytuły mistrzowskie z Bayernem i Interem, do tego nagrody indywidualne. Jestem spełnionym, szczęśliwym człowiekiem. I nie mam potrzeby eksponowania tych wszystkich nagród. Znam wielu świetnych piłkarzy, którzy ze swoich dużych pokoi robią muzea trofeów i pamiątek. Ja nawet „Złotą piłkę" trzymam w garażu. Ale jest jeden przedmiot, który sobie cenię. Na giełdzie w Londynie kupiłem kiedyś spodenki Muhammada Alego, w których walczył w Kinszasie o tytuł mistrza świata z Georgem Foremanem. Jest takie, chyba najsłynniejsze, bokserskie zdjęcie, na którym Ali stoi nad znokautowanym Foremanem. Te białe spodenki, które ma na sobie, z jego autografem, mam oprawione w ramkę. Zapłaciłem za nie 8 tysięcy funtów.

A buty, w których grał pan w finale mistrzostw świata w Rzymie?