Był kapelan, jest sierżant

Piotr Kowalczuk ?z Rzymu

15 lipca, narzekając na stres i brak motywacji, niespodziewanie zrezygnował z prowadzenia Juventusu, a 14 sierpnia zgodził się objąć włoską reprezentację, co oczywiście budzi podejrzenia, że sprawa była z góry ukartowana. Pierwszy egzamin czeka Contego już 4 września w Bari, gdzie Włosi zagrają towarzysko z Holandią, a drugi – pięć dni później w Helsinkach w meczu o punkty w kwalifikacjach do mistrzostw Europy 2016.

Włosi, wicemistrzowie Europy, ponieśli druzgocącą klęskę na mundialu w Brazylii. Po fatalnej grze polegli w meczach z Kostaryką i Urugwajem i nie wyszli nawet z grupy. W efekcie charyzmatyczny trener Cesare Prandelli wziął całą odpowiedzialność na siebie i złożył nieodwołalną rezygnację.

W związku z tym, że Carlo Ancelotti trenuje Real Madryt, a Fabio Capello Rosję, kandydatów na następcę było dwóch: Conte i Roberto Mancini. Obaj ze znakomitą przeszłością piłkarską i trenerską. Futbolocentryczny naród i media przyjęły wybór Contego z entuzjazmem.

Kapitan Niezłomny

W okresie bezkrólewia wszyscy podkreślali, że skoro eksperyment z Prandellim, który był dla piłkarzy bardziej wyrozumiałem ojcem, cierpliwym wychowawcą i kapelanem niż wymagającym szefem, nie powiódł się, reprezentacji potrzebny jest nie jego klon Mancini, ale wrzaskliwy, surowy sierżant z predylekcją do musztry, forsownych ćwiczeń i żelaznej dyscypliny, czyli Conte.

Antonio jako piłkarz był tytanem pracy i zawsze harował na boisku jak wół. Gdy grał w Juventusie, mówili o nim Kapitan Niezłomny. Zdobył z klubem jako piłkarz pięć tytułów mistrzowskich i puchar Ligi Mistrzów (1996). Był wicemistrzem świata i Europy.

Trzy lata temu wrócił do Juve jako trener. Zamienił ośrodek treningowy w Vinovo w koszary i dokonał cudu. Rozbitą, zdezorientowaną drużynę (dwa razy z rzędu kompromitujące siódme miejsce w Serie A) przemienił w machinę wojenną, która przez trzy ostatnie sezony rozjeżdżała ligowych rywali jak walec drogowy. Juventus Contego był zespołem pozbawionym wdzięku, za to do bólu skutecznym.

Właśnie takiego cudownego przemienienia reprezentacji oczekują od Contego kibice i sportowe media. Włosi już nie chcą drużyny, która skrupulatnie przestrzega kodeksu etycznego, walczy z mafią, korupcją i angażuje się w niezliczone akcje charytatywne. Chcą sukcesu.

Bohaterowie ?z internetu

Po mundialowej klęsce weterani: kapitan Gianluigi Buffon i Daniele De Rossi (mistrzowie świata z 2006 r.), narzekali na beztroską postawę i brak zaangażowania młodszych graczy, którzy stracili kontakt z rzeczywistością, bo żyją w swoim wirtualnym świecie iPodów, Facebooka i Twittera. Z wyraźną aluzją do Mario Balotellego, największego włoskiego rozczarowania turnieju w Brazylii. Padły nawet słowa o „bohaterach wykreowanych w internecie, którzy na boisku i na treningu nimi nie są".

Inni krytycy zarzucali, że ośrodek Włochów na brazylijskim mundialu bardziej przypominał luksusowy dom wypoczynkowy z przebierającymi się ciągle żonami i narzeczonymi niż miejsce, w którym piłkarze trenują i szukają skupienia przed meczem. Wszyscy oczekują, że sierżant Conte zrobi z tym porządek, a zwłaszcza uporządkuje to, co piłkarze mają w głowach. Tak, jak to zrobił w Juventusie.

W prasie sportowej już pojawiły się rady, by Conte nie budował zespołu jak Prandelli wokół „Balo" i pokazał czarnoskórej nadziei włoskiego futbolu, że na grę w reprezentacji trzeba zasłużyć.

Znawcy metod wychowawczych Contego w klubach, w których z takim sukcesem pracował (Bari, Atalanta, Siena i Juve), spodziewają się, że nowy selekcjoner, podobnie jak jego idol Jose Mourinho, będzie się starał zbudować solidarną więź między piłkarzami reprezentacji, wprowadzając psychozę oblężonej twierdzy: wszyscy są przeciw nam.

Tak właśnie, ciągle szukając wyimaginowanych wrogów, Mourinho zbudował potężny Inter. Conte, wchodząc celowo w konflikt z mediami, arbitrami, kolegami trenerami, również selekcjonerem kadry Prandellim, przemienił Juve z zastraszonej, zakompleksionej zbieraniny graczy w drużynę herosów, którzy pójdą w ogień jeden za drugim, a przede wszystkim za charyzmatycznym trenerem.

Dziennikarze już płaczą, że teraz, po czterech latach sielanki z zawsze uprzejmym, dyspozycyjnym i uśmiechniętym Prandellim, przyjdzie im stawić czoło Contemu, który wyprowadzony z równowagi bardziej szczeka, niż mówi, i potrafi wbić żurnalistom śmiertelnie zatrutą złośliwością szpilę. Jak domyśla się komentator sportowy „La Repubblica": „Nastaną czasy żarliwej złości i marsowych min".

Na razie Conte cieszy się jednak ogromnym kapitałem zaufania u gorzko zawiedzionych grą reprezentacji dziennikarzy i fanów.

„Człowiek odrodzenia futbolu" – zatytułowała „Gazzetta dello Sport", a w środku guru włoskiej myśli futbolowej Arrigo Sacchi stwierdził, że Conte jest właściwym człowiekiem na właściwym miejscu, bo rozumie, że w futbolu najważniejszy jest system gry, jak u Niemców, a nie indywidualności („Nie darmo Ronaldo wyjechał z mundialu z niczym"). Co więcej, Conte będzie koordynatorem wszystkich włoskich reprezentacji, a więc juniorów, U-20 i U-23. Ma to zapewnić pierwszej drużynie graczy już wdrożonych w system.

Puma zapłaci

Jeśli coś budzi wątpliwości, to kontrakt Contego - nagrody za awans do finałów Euro 2016 we Francji, za awans o pięć miejsc w rankingu FIFA etc. Conte może zarobić w ciągu dwóch lat 10 mln euro, a więc o wiele więcej niż jego poprzednicy (Prandelli brał 1,7 mln euro rocznie). Nawet bez tych premii Conte stanie się drugim najlepiej opłacanym selekcjonerem piłkarskim na świecie - po Capello, któremu Rosjanie płacą 8,3 mln euro rocznie.