ME w lekkiej atletyce: Powrót wiary w królową sportu

Dla większości dziennikarzy przybyłych do stolicy Niemiec to było główne zaskoczenie: padł mit o perfekcji organizacyjnej Berlina. Monumentalny stadion jak zawsze odegrał swoją rolę, ale podczas zawodów bywały na nim awarie prądu, w biurze prasowym zacinał się internet, w największe upały brakowało wody (albo była podgrzewana słońcem), system przekazywania wyników miewał zastoje, trzeba było improwizacji z programem startów w mieście, gdy na trasie chodu pojawił się gaz.

W tym rozgardiaszu odbyły się mistrzostwa, których nikt nie będzie wspominał źle. Pełne pasji, tłumnie odwiedzane, barwne i angażujące ludzi nie tylko na Stadionie Olimpijskim. Taki był pomysł Berlina – zrobić imprezę tanią, mniej wystawną, ale za to bliską ludziom. Bez przewlekłej uroczystości otwarcia, tylko z otwartym koncertem na Breitscheidplatz. Bez limuzyn z VIP-ami i pompatycznych przemówień – mistrzostwa nowych czasów miały być żywe, gęste od wydarzeń, zwarte i ciekawe. Takie były.

Pomysł, żeby miasto spotkało się z lekkoatletyką także tam, gdzie w grudniu 2016 roku ludzie ginęli pod kołami wielkiej ciężarówki prowadzonej przez zamachowca, wydawał się dyskusyjny, ale należy to przyznać – sprawdził się. Betonowe bloczki, stalowe ogrodzenia i liczne jawne oraz tajne patrole służb – to też był obrazek imprezy w mieście, ale nie przytłoczył całości.

Niemcy słusznie mogą się chwalić – przez sześć dni na stadion przyszło 360 tys. osób. Rekord sesji padł w sobotni wieczór, gdy na stadionie pojawiło się 60,5 tys. ludzi.

Breitscheidplatz odwiedziło w sumie około 150 tys. widzów, więc łączna półmilionowa publiczność mistrzostw Europy musiała zrobić wrażenie.

Mistrzostwa odniosły też sukces telewizyjny (z wielu krajów Europejskiej Unii Nadawców »EBU« spłynęły dane o znacznej oglądalności), co jednak jeszcze nie oznacza, że stały się w świadomości widzów częścią połączonych mistrzostw europejskich, jak je usiłowano zareklamować.

Przy wszystkich pochwałach związanych z bogactwem przekazu i innowacyjnością transmisji (laserowe linie pokazujące rekordy lub dystanse wymagane do awansu lub medali, „gorące krzesła" dla sportowców czekających na możliwy awans, wręczanie im „biletów do finału"), były to mistrzostwa tylko jednej dyscypliny. Z własnym logo, bohaterami i sportowymi uniesieniami.

Multidyscyplinarnego parasola nikt w Berlinie nie dostrzegał. Łączność z Glasgow, z pływakami, kolarzami, triatlonistami, golfistami zapewniały chyba tylko liczne wycieczki szkockich i angielskich emerytów, wypełniających obficie oficjalne hotele mistrzostw i trybuny Stadionu Olimpijskiego.

Lekkoatletyka w Berlinie obroniła się zatem, korzystając przede wszystkim z kibicowskiego zaangażowania i mocy samego sportu. Kto miał odrobinę dystansu, dostrzegł jednak niemieckie rozdwojenie postaw. Z jednej strony potężne pragnienie sukcesów, które kazało nie zauważać, że za młodymi gwiazdami chowają się niekiedy trenerzy z byłej NRD, że piasek na skoczni w dal grabiła Heike Drechsler, sława tej dyscypliny z lat państwowego wspomagania dopingowego, że ona i Marita Koch (rekordzistka świata na 400 m) w 2014 roku znalazły się w Galerii Chwały niemieckiego sportu. Z drugiej strony niemieccy działacze są twardzi dla Rosji, chętnie wspierają, skądinąd zasłużone sankcje. Tutejsze media wciąż śledzą wydarzenia w Moskwie i okolicach. W kwietniu telewizja ARD przyłapała chodziarzy trenujących z wyklętym za dopingowe winy trenerem Wiktorem Czeginem.

Wiadomość, że Danił Łysenko, skoczek wzwyż, wicemistrz świata z Londynu i halowy mistrz świata z Birmingham, nie został dopuszczony do startu w Berlinie, bo nie był kilka razy osiągalny dla kontrolerów z IAAF, stała na czołówkach gazet sportowych. Uwierzyć, że własne i cudze występki Niemcy będą sądzić tą samą miarą, nie jest łatwo.

Kiedy jednak siedzi się na wielkim stadionie i ogląda dobrze skonstruowane widowisko, kiedy sportowcy, po prostu robią swoje, nawet nie bijąc kosmicznych rekordów, tylko te na skalę obecnych możliwości, to wraca wiara w lekkoatletykę, w urok najprostszych form rywalizacji: kto szybszy, skoczniejszy, silniejszy.