Anna Kiełbasińska: Ludzie boją się zmian. Dla mnie to było jedyne wyjście

Zakończenie współpracy z trenerem Michałem Modelskim to zagrywka va banque?

Niekoniecznie. Myślę, że jest wręcz przeciwnie: zaryzykowałabym, niczego nie zmieniając. Nie byłam zadowolona z naszej współpracy. Moja forma w ostatnim roku poszła w dół, a zdrowie kulało. Uznałam, że zmiana to jedyne wyjście. Znam siebie i wiem, że moje ciało świetnie reaguje na nowe bodźce. Ludzie boją się zmian. Często tkwią całe życie w czymś średnim, zamiast szukać tego najlepszego. Ja wiedziałem, że powiew świeżości tylko mi pomoże.

Dwa lata temu została pani halową mistrzynią Europy i wicemistrzynią świata w sztafecie…

A w ubiegłym sezonie przychodziłam na trening i nie miałam z niego żadnej frajdy, byłam sfrustrowana. Czułam, że już się z trenerem nie dogadujemy. Policzyłam, ile jeszcze przede mną lat w sporcie i uznałam, że nie mogę poświęcić już tej współpracy więcej czasu. Większość relacji międzyludzkich w naszym życiu ma swój termin ważności. Wiedziałam, że muszą podjąć decyzję. Bieganie to mój zawód. Przyszedł czas, żeby zmienić współpracownika.

Kto dziś panią trenuje?

Była płotkarka Ula Bhebhe. To może być dla niektórych abstrakcja, bo jest ode mnie młodsza i sama przed chwilą była zawodniczką, ale uważam, że zagięłaby wiedzą niejednego trenera. Przy układaniu planu treningowego pomaga nam czasem Laurent Meuwly, czyli Szwajcar współpracujący z reprezentacją Holandii. Mam nadzieję, że kiedyś będę miała okazję pojechać z nimi na zgrupowanie. Ostatnio byłam na obozie z grupą Aleksandra Matusińskiego.

Jaki to trener?

Bardzo zaangażowany. Mogliśmy się bliżej poznać i mogę powiedzieć, że to trener, który nieustannie chce się rozwijać, ciągle się uczy. Ma świetne podejście do swoich zawodniczek. W moim przypadku szybko zauważył na przykład, jak reaguję na naukowe uwagi i wiedział, kiedy podczas treningu ich użyć. Uważam też, że jest świetnym menadżerem sztafety. Zna nas i umie zarządzać jak pracownikami. Nie ma dla niego stałych nazwisk, jego decyzje są sprawiedliwe. Wyniki pokazują zresztą, że przy zestawieniu sztafety nigdy się nie pomylił.

Sezon halowy rozpoczęła pani od rekordu życiowego na 60 m z czasem, który dałby szóste miejsce na ostatnich mistrzostwach Europy. Zaskoczenie?

To był mój pierwszy bieg po powrocie ze zgrupowania w RPA, w dodatku miałam za sobą okropną podróż. Wiadomo, że taki wynik cieszy i motywuje. Biegałam na 60 metrów w hali przez lata, ale nie po to zmieniałam dystans, żeby teraz do niego wracać. Mam przed sobą wyższe cele!

Co, wraz ze zmianą szkoleniowca, zmieniło się w pani treningu?