Pekin: tylko sztafet żal

—korespondencja z Pekinu

Czekało się na te chody przed laty, bo mieliśmy fachowca nad fachowce w tej trudnej branży, dziś trzeba patrzeć co robią inni. Liczba mnoga tym razem trochę nieuzasadniona, bo Matej Tóth wybrał rozwiązanie indywidualne – po prostu ruszył niemal od startu własnym, ostrym tempem i samotnie doszedł do mety.

Zanim rywale się spostrzegli, że to dobry sposób na złoto, było za późno. Organizacja pościgu też nie była łatwa, bo jak to w chodzie – sędziowie mieli swoje ambicje. Próby pogoni oczywiście były, w pierwszej części dystansu w tej robocie miał swój ważny udział Łukasz Nowak, trzymał się 4-5 pozycji, ale styl chodu Polaka nie podobał się arbitrom, po 20 km zdjęli go z pekińskich ulic.

W połowie dystansu swój moment uniesienia przeżyli Chińczycy, bo na drugim miejscu pojawił się Lin Zhang, lecz tempa pościgu nie poprawił. Od 30 km drugi był Australijczyk Jared Tallent, trzeci Japończyk Takayuki Tanii i ten zestaw trzech panów T, zastał się aż do mety.

Pozostali Polacy bardzo widoczni nie byli. Rafał Augustyn wprawdzie do 35 km trzymał się końca pierwszej dziesiątki, lecz za ten wysiłek zapłacił, był 28. Najlepszy z polskiej trójki okazał się Adrian Błocki – 11. pozycja, którą spokojnie wypracował wyprzedzając rywali dopiero w drugiej części dystansu. Można napisać: ciszej szedł, dalej doszedł.

Tóth na kilometr przed metą maszerował już ze słowacką flagą, kilometr honorowy to całkiem dobrze brzmi i wygląda. To pierwszy medal Słowacji w Pekinie. Rekordu mistrzostw świata (3:36.03) Roberta Korzeniowskiego z Paryża (2003) Tóth jednak nie pobił.

Na mecie warto było zauważyć postać wyjątkową – na 9. miejscu doszedł w czasie 3:46.43 Hiszpan Jesús Ángel García, rocznik 1969, niegdysiejszy rywal Korzeniowskiego. Wystartował w 12. mistrzostwach świata. To też jest rekord nad rekordy.

Trochę smutno pisać, że w ostatniej konkurencji pekińskich mistrzostw – męskiej sztafecie 4x400 m w niedzielę – zabraknie Polaków. W eliminacjach mieli mocną konkurencję, skrzydeł z tego powodu nie dostali.

Biegli kolejno: Łukasz Krawczuk, Michał Pietrzak, Rafał Omelko i Jakub Krzewina. Od startu zajęli pozycje w ariergardzie. Wielka Brytania, Bahamy, Belgia, Francja i Rosja uciekały za szybko i trzeba było godzić się myślą, że piękne tradycje tym razem podtrzymane nie będą.

Wygrali Brytyjczycy, za nimi byli sprinterzy z Wysp Bahama, potem Belgowie, czyli rodzinna firma braci Borlée: Dylan, Jonathan i Kévin plus Antoine Gillet (ustanowili przy okazji rekord kraju). Drużynę Bahamów zdyskwalifikowano za przekroczenie toru w początkowej części biegu, więc awans wzięli Francuzi. Wszystkie te ekipy miały czas poniżej 3 minut, co jest wynikiem chwalebnym. Polska: 3.00,72, rekord sezonu, ale za tyle chwalić trudno.

Parę minut wcześniej w tej konkurencji odpadły także polskie panie. Wydawało się do trzeciej zmiany, że szansa na awans wciąż jest. Małgorzata Hołub i Patrycja Wyciszkiewicz trzymały się dzielnie w okolicach czwartego miejsca za Nigerią, Jamajką i Rosją (reguły awansu do finału: trzy najszybsze sztafety plus dwie z najlepszymi czasami).