Odniosły sukces potrzebny, to nagroda za ugaszenie pożaru. Miesiąc temu sztafetę rozbroiły urazy oraz konflikt wywołany przez rezygnację Anny Kiełbasińskiej z miksta. Teraz niechęć zastąpiła życzliwość, biegaczki same zaplanowały odwilż. Gratulowały sobie, cieszyły się razem i wspierały. Zrobiły wszystko - także z perspektywy pozasportowej - aby obronić złoto.
Finału na takim poziomie nigdy podczas mistrzostw Europy nie było. Wygrały Holenderki, które miesiąc temu także wróciły z Eugene wściekłe, bo Lieke Klaver upuściła pałeczkę, przez co nie awansowały do finału. Wyczekiwaliśmy starcia zespołów głodnych, przekonanych o własnej sile.
Wiedzieliśmy, że nie będzie łatwo. Natalia Kaczmarek obiecała prowadzenie od początku do końca, ale Polki cały czas goniły. Anna Kiełbasińska oddała pałeczkę Idze Baumgart-Witan, Baumgart-Witan wysłała w bój Justynę Święty-Ersetic. Były szybkie, ale Kaczmarek zaczęła swoje okrążenie jako czwarta. Walczyła heroicznie, wystarczyło na srebro. Femke Bol nie mogła już dogonić.
Nie było wybuchu radości, Polki rozsiadły się na tartanie. Może lekko rozczarowane, na pewno wyczerpane. Nasza sztafeta dziewięć z dziesięciu ostatnich wielkich imprez ozdobiła medalem. Srebro mistrzostw Europy to dla wicemistrzyń olimpijskich wynik, którego wartość będzie rosła z czasem.
