Na dobry obiad pójdziemy dopiero w Polsce

Rzeczpospolita: Jak pan nazwie to piękne wydarzenie? Zrobił Pan swoje czy to nowy wielki sukces?

Paweł Fajdek: Było w tych zawodach wszystko: zadanie planowo wykonane i ogromny sukces.

Pańskie zwycięstwo przyniesie szczęście innym?

Oby tak było. Mam nadzieję, że nasze medale poniosą całą reprezentację i pobijemy rekord w liczbie zdobytych krążków.

Dawno nie widzieliśmy pana tak skupionego na tym jednym zadaniu – zdobyć złoto...

Dużo myślałem o tym, jak będę się zachowywał podczas konkursu. W takiej sytuacji, gdy jestem faworytem, jeszcze nigdy nie nie byłem. Nie czułem się też zbyt dobrze. Niestety, chińskie jedzenie mnie nie zachwyca, wydaje mi się nawet, że z tego powodu trochę opadłem z sił. Wszystko, co możemy tutaj jeść, to rozgotowany makaron i trochę mięsa, które też raczej mi nie smakuje. Ograniczamy się więc do minimum, by przeżyć w jakiej takiej formie.

Pójdziecie z Wojciechem Nowickim w miasto zjeść porządną kolację?

Nie pójdziemy, plan jest taki, że jakoś przeczekamy te parę dni do wylotu i zjemy dobry obiad już w Polsce.

Naprawdę miał pan problem, by wygrać?

Naprawdę. Nie wszystko poszło mi w tych zawodach tak klarownie jak we wcześniejszych konkursach tego roku. Niełatwo startuje się z pozycji tego, od którego wszyscy oczekują rzutów powyżej 80 m, i to już od pierwszej kolejki. Skupiłem się zatem na swojej pracy, założyłem pewien schemat działania i go wykonałem.

Wyszła znów stara prawda – najtrudniej obronić tytuł?

Zdecydowanie tak. Widzę to nie tylko na moim przykładzie. Weźmy Kristiana Parsa, mistrza olimpijskiego. Węgier rzucał w sezonie po 78–79 m, niestety, przegrał z kontuzją, spadł aż na czwarte miejsce, nikt się tego nie spodziewał.

Podobne jak medalu Wojciecha Nowickiego?

Po cichu liczyłem na taką niespodziankę, bo widziałem Wojtka na treningach. Byłem też bardzo pewny pozycji Nazarowa, drugiego w konkursie.

Skąd ta szybkość w kole i te wszystkie osiemdziesiątki?

Ale ja tej szybkości wcale specjalnie nie trenowałem i nie trenuję. Może tak po prostu mam tzw. szybkie mięśnie. Moje sposoby ćwiczeń to jednak żadna tajemnica, trener Czesław Cybulski ma te same metody chyba od 60 lat. W tym roku trochę zmieniliśmy trening w związku z kontuzją pleców – mniej siłowni, więcej rzutów i techniki. To wszystko.

Czy miała dla pana znaczenie obecność na rzutni Iwana Tichona, który dobiega czterdziestki i znów powrócił do rywalizacji?