Obowiązkowy kryzys, który nie nadszedł

Przemysław Wojtasik, 3:18.50

– Startujesz w Maratonie Warszawskim – bardziej stwierdził, niż zapytał pod koniec lipca kierownik działu sportowego „Rzeczpospolitej". – Za trzy dni mam 12-godzinne zawody rowerowe, nie bieganie mi teraz w głowie – próbowałem się wykręcić. – Trzeba napisać relację – ten rozstrzygający dla dziennikarza argument zamknął dyskusję.

Jak trzeba, to trzeba.

O relacji przypomniałem sobie około trzydziestego kilometra. To ważny moment. Wewnętrzny głos podpowiada bowiem – zwolnij. Jeśli ulegniesz pokusie, straty już nie nadrobisz. Pożegnasz się z życiówką i bez większych uniesień doczłapiesz do mety. Dlatego pokusę trzeba odeprzeć. Perspektywa relacji w tym pomogła. Bo co napiszę – że wymiękłem?

Przygotowania w pigułce

Połowa wakacji, do maratonu niecałe dwa miesiące, na przerobienie całego cyklu treningowego nie ma szans. Przejrzałem parę planów treningowych, żaden nie pasuje, trzeba zrobić własny. Od czego zacząć? Niekonwencjonalnie – od zawodów na piątkę. Żeby sprawdzić, co organizm pamięta z biegania. Okazało się, że coś pamięta, 19,26 na przełajowej trasie w rodzinnym mieście (Bydgoszcz!) napoiło optymizmem.

Można więc działać. Fundamenty są, 11 startów zimą w podwarszawskich biegach górskich (tak, tak, pod Warszawą też są górki, niedowiarków zapraszam do Falenicy i Wesołej) i Bieg Rzeźnika w czerwcu powinny ciągle siedzieć w nogach. Wprowadzam więc od razu szybkie odcinki. Rytmy, przebieżki, interwały – jak zwał, tak zwał, byleby się rozkręcić.

Pięć treningów biegowych tygodniowo plus ogólnorozwojówka (bardzo ograniczona i spokojna z powodu zdewastowanego na pływaniu barku – operacja w piątek!). Każdy trening trochę inny – urozmaicenie to podstawa, organizm trzeba zaskakiwać. Do tego regeneracyjne przejażdżki na rowerze (jeśli można uznać za regenerację 70 kilometrów po wojskowym poligonie).

Oczywiście najlepszy trening to start w zawodach. Dlatego biegnę w dwóch półmaratonach. Pod koniec sierpnia w Praskim (w upale) i w połowie września w Jakubowym (na którym okazuje się, że Olsztyn jest pagórkowaty). Ćwiczę równe tempo i taktykę. I maksymalny wysiłek. Z pełną świadomością, że przed 27 września już nie zdążę odpocząć. Trudno, słynnej świeżości w kroku nie będzie.

Do biegania niewiele trzeba. Dopasowany do warunków atmosferycznych strój, zegarek, numer startowy. I coś do jedzenia, chociaż wiem, że na zawodach i tak za dużo nie pojem. Ciężko wchodzi i zakleja się żołądek. Nie ma więc sensu wypychać kieszeni. Na maraton biorę tylko kilka małych żelków do ssania. I obowiązkowo półlitrową butelkę wody. Daje niezależność, polewam się i piję, kiedy chcę. Ale z wodopojów też trzeba korzystać, bo pogoda niemile (jest ciepło, a szybciej się biega w chłodzie) zaskoczyła.

Spokój najważniejszy

Start na swoim terenie, logistykę mam opanowaną. Wiem, ile minut na Stadion Narodowy jedzie tramwaj i gdzie w parku Skaryszewskim jest schowany toi-toi. Pobudka przed szóstą, dwie bułki z miodem. Wszystko idzie zgodnie z planem. O godz. 9 „Sen o Warszawie" i ruszamy.

Największą zaletą maratonu jest to, że nie od razu cierpimy. Na początku biegnie się w znanym z treningów tempie, dalekim od szczytu możliwości. Pierwsza dziesiątka – spokojnie. Najważniejsze nie dać się sprowokować i nie reagować na wyprzedzających. Na razie boli tylko nadwerężony na ostatnim treningu staw skokowy. Druga – też spokojnie. Na półmetku trzeba być w miarę świeżym i chcieć więcej.