Jak nerwy gubiły Ikara

Loty na mamucie Kulm są w pierwszy weekend po Turnieju Czterech Skoczni i tam austriacki zwycięzca turnieju odbiera hołd. Na żaden inny konkurs w Austrii nie przychodzi więcej kibiców, Kulm to była w sobotę i niedzielę stolica królestwa skoków, które w ostatnich latach daleko uciekło reszcie świata.

Austriackie królestwo zdobywa seriami złote medale, czasami nie dopuszcza nikogo do podium Pucharu Świata, bohaterów ze skoczni dopieszcza pieniędzmi i sławą. Ma w swojej drużynie geniusza skoków, Gregora Schlierenzauera. Chłopaka nazywanego Ikarem, Lekkoduchem, tego który ma pobić wszelkie rekordy skoków. Wygrywa co trzeci konkurs w którym startuje, kilka dni temu skończył 20 lat, a już ma w PŚ 29 zwycięstw, więcej niż jakikolwiek austriacki skoczek. Wszyscy są pewni, że przebije osiągnięcia Mattiego Nykaenena, Janne Ahonena, Adama Małysza. Jest tylko jeden szczegół: wspomniana trójka wygrywała również największe zawody. Schlierenzauer na razie kolekcjonuje zwycięstwa pucharowe. Te w wielkich imprezach (jedyny wyjątek to mistrzostwo świata w lotach, tam zdobył jedyne indywidualne złoto wśród seniorów) mu uciekają. W tym roku hołd w Kulm znów był nie dla niego.

[b]Wyskok z cienia [/b]

W 2009 zwycięstwo w Turnieju Czterech Skoczni i jeden ze złotych medali MŚ w Libercu zabrał Schlierenzauerowi Wolfgang Loitzl, najmniej doceniany z austriackiej kadry. W tym roku z cienia Gregora wyskoczył Andreas Kofler, który w karierze wygrał tylko dwa konkursy: pierwszy cztery lata temu, drugi na początku ostatniego turnieju. Uciekł Schlierenzauerowi w Oberstdorfie i już nie dał się dogonić. Młodego geniusza znów zawiodły nerwy.

Kofler to jedyny skoczek, który każdy konkurs obecnego sezonu kończył w czołowej dziesiątce. Jest trzeci w Pucharze Świata, tuż za Schlierenzauerem. I jako jedyny z Austriaków może czekać na igrzyska w Vancouver ze spokojem. On już zrobił swoje, to inni będą pod presją. Pod największą jak zwykle Gregor, który już się przekonał, że co innego zachwycać jako cudowne dziecko, a co innego wygrywać na żądanie. Coraz częściej zdarza mu się głośno krytykować jury, za to że dobrało zły rozbieg, niektórych drażnią jego gesty po zwycięstwach i porażkach. Kofler, zawsze uśmiechnięty, jest bardzo lubiany. Ale może łatwiej lubić kogoś, kto tak rzadko wygrywa.

[b]Szybka eksplozja [/b]

Obaj urodzili się w Innsbrucku, trenują w jednym klubie, zaczynali u tego samego trenera Markusa Maurbergera, uczyli się w gimnazjum sportowym w Stams. Schlierenzauer skończył je pół roku temu, Kofler jest sześć lat starszy. Gregor pochodzi ze sportowej rodziny. Ojciec Paul był mistrzem Austrii juniorów w slalomie gigancie, matka Angelika niezłą tenisistką. Największą karierę zrobił jednak brat matki, Marcus Prock, światowej klasy saneczkarz. Jest łudząco podobny do Gregora, chodzi za nim krok w krok w swojej niebieskiej czapeczce i narciarskich spodniach w takim samym kolorze. Wielu bierze go za ojca Schlierenzauera. To on dba o interesy Gregora.

Nawet Prock nie przypuszczał, że niewiarygodny talent Schlierenzauera eksploduje tak szybko. - Uważnie obserwowałem jego rywalizację z Mario Innauerem (syn Toniego, jednego z najwybitniejszych austriackich skoczków, dziś dyrektora sportowego związku - j.p.) w początkach ich kariery. Mario w pewnym momencie nie wytrzymał tego szalonego tempa, Gregor mu odskoczył - wspomina wujek.

W lutym 2006 roku Schlierenzauer został mistrzem świata juniorów w Kranju, w marcu debiutował w Pucharze Świata w Oslo. Pierwsze zawody wygrał dziewięć miesięcy później w Lillehammer, jako niespełna siedemnastolatek. W 2008/2009 wygrał Puchar Świata z największą liczbą punktów w historii, wcześniej został mistrzem świata w lotach choć był to jego debiut na mamucie. Ale z MŚ w Libercu odjechał z tylko jednym indywidualnym medalem, srebrnym na normalnej skoczni. - On ma wszystko czego potrzebuje sportowiec, by wygrywać - twierdzi Marcus Prock. - A że czasami zachowuje się zbyt impulsywnie, choć ja tak nie uważam, to już inna sprawa. To bardzo wrażliwy chłopak - tłumaczy Gregora Markus Prock.

[b]Pojedynek z Małyszem [/b]

Kofler nigdy nie poznał, jakie to uczucie, gdy wszystko przychodzi bez trudu. Każdy sukces musiał wyczekać i wypracować. Debiutował w PŚ w 1993 roku, ale pierwsze zwycięstwo odniósł dopiero 4 lutego 2006 roku w Willingen. W tym samym miesiącu stanął na podium w Pragelato, odbierając srebrny medal olimpijski za konkurs na dużej skoczni. Przegrał zaledwie o 0,1 punktu ze swoim kolegą Thomasem Morgensternem. Dwa dni później cieszyli się już razem po zwycięstwie w turnieju drużynowym. Ostatnie lata nie były jednak już tak bogate. Dwa lata temu Kofler rozbił się w Oberstdorfie, znalazł się w szpitalu, ale na szczęście nic poważnego mu się nie stało. Ze sportowego kryzysu podniósł się jednak dopiero w obecnym sezonie.