Tak skakać dalej mi się nie chce

Nie. Szczerze mówiąc, nie bardzo chce mi się skakać dalej, jeśli moje skoki miałyby wyglądać tak jak teraz, ale wierzę, że będzie lepiej.

[b]Już raz wycofaliście się z turnieju, trzy lata temu, żeby ratować formę przed igrzyskami. Niewiele to dało.[/b]

Dlatego wątpię, czy przerwiemy turniej. To jest dylemat. Psychicznie trudno jest odjechać, zostawić to za sobą. Z drugiej strony potrzebuję 20, 30 spokojnych skoków treningowych, a podczas turnieju to raczej niemożliwe.

[b]Z czym ma pan największy problem? Właściwie każdy skok jest inny, zepsuty przez inny błąd.[/b]

I to właśnie martwi. Nie ma powielania udanych prób. Jestem głodny sukcesu, pobudzony na rozbiegu i może to mi przeszkadza. Na treningu skaczę swobodnie, jadę i odbijam się od niechcenia. A potem siadam na belce podczas konkursu, czuję emocje, wyrywam się do przodu, a zła technika trzyma mnie w miejscu. Albo spóźnię, albo polecę do przodu, albo za bardzo chcę się odbić i narty potem wyhamowują mnie w powietrzu. Ale nie chcę, żeby ktoś zrozumiał, że jestem źle przygotowany psychicznie. Nie. Gdyby moja technika była tak dobra jak psychika, to rozmawialibyśmy w innych nastrojach.