Marit, gwarancja złota

Nazywają go Placem Mistrzów, ale dla niektórych jest też placem tortur. Co wieczór wzywają tutaj, na scenę w centrum Cavalese, szóstki najlepszych z danej konkurencji. Ci, którym medal uciekł, stojąc z boku sceny oklaskują zwycięzców.

Justyna Kowalczyk grała w tym filmie już dwa razy: norweskie flagi na maszcie i pod sceną, hymn z setek gardeł, na środku Marit Bjoergen. Zmienia się tylko tyle, że w sobotę Marit nie była już w białej kurtce ze zdjęciem Marit Bjoergen podnoszącej ręce w geście zwycięstwa, tylko w czerwonej jak reszta ekipy. I nie było na scenie dwóch Norweżek, jak po sprincie, tylko aż cztery. Zajęły całe podium. Justynie zostało piąte miejsce, najgorsze od lat w biegu łączonym o medale. Nie dała rady uciec rywalkom na części klasycznej, a po zmianie nart, jak opisywała, walczyła o przetrwanie. Ona jedyna utrzymała się za norweskim czteroosobowym pociągiem.

Tak dojechały do mety. Bjoergen - do historii, bo to już jej dziesiąty tytuł mistrzyni świata. Therese Johaug - po nagrodę pocieszenia, bo ona też jak Justyna próbowała ucieczek, ale Bjoergen nie dała się zaskoczyć. Heidi Weng – po swój pierwszy medal mistrzostw, i na pewno nie ostatni. Kristin Stoermer Steira, najbardziej lubiana Norweżka w biegach – po kolejne w karierze czwarte miejsce.

Bjoergen znów jest największą gwiazdą wielkiej imprezy, już trzeciej z rzędu po Vancouver 2010 i Oslo 2011. To dla niej premier Jens Stoltenberg leciał prosto z Brukseli i spotkania z Jose Manuelem Barroso do Włoch i wręczał Marit kwiaty podczas dekoracji medalistek na stadionie.

Justyna po przegranej w sprincie z trudem ukrywała złość. Po biegu łączonym czuła raczej bezradność. Zrozumiała, że to już nie są żarty, Norweżki przyjechały do Val di Fiemme w takiej formie, że trzeba będzie przejść kolejną granicę bólu, żeby im w najbliższą sobotę wyrwać medal na 30 km. Trzeba będzie też mieć rewelacyjnie przygotowane narty. W sobotę rywalki miały lepsze. I trzeba oszczędzać siły. Ominięcie wczorajszego drużynowego sprintu było zaplanowane wcześniej (pobiegły Agnieszka Szymańczak i Sylwia Jaśkowiec, zajęły 9. miejsce), ale jutro na 10 km łyżwą Justyna chciała wystartować, choć od początku było jasne, że w tej konkurencji ma najmniejsze szanse. Teraz się na start nie zanosi: trener uważa że to nie ma sensu, a ona zapowiedziała że się podporządkuje. Jeszcze rano przed biegiem łączonym miała inne zdanie.

- Walczymy dalej. Kilka dni przed mistrzostwami, w Davos, byłam pierwsza i druga. Forma nie ucieka raz, dwa, trzy. Gdybym była lekkoatletką albo pływaczką i kilka dni przed MŚ pokonałabym resztę o pół basenu za mną, to na mistrzostwa przyjechałabym z szerokim uśmiechem, wiedząc, że wygram. A w biegach narciarskich to tak nie działa, są różne trasy, różne narty – mówi Justyna.  Przed nią jeszcze dwa biegi: w czwartek na drugiej zmianie sztafety, żeby się – jak mawiają z trenerem – przepalić. A dwa dni później najdłuższy kobiecy wyścig, kończący mistrzostwa.

Najbliższa szansa na polski medal będzie w czwartek w konkursie na dużej skoczni, ale po tym co się zdarzyło w sobotę na średniej, może lepiej nie rozhuśtywać emocji. Kamil Stoch był drugi po pięknym skoku w pierwszej serii, nie tracił wiele do przyszłego mistrza Andersa Bardala (2,8 pkt, czyli niecałe półtora metra), wyprzedzał Gregora Schlierenzauera. A potem zupełnie zepsuł drugi skok. Zepsuł go od początku do końca: od złego wyjścia z progu po awaryjne lądowanie. Spadł na ósme miejsce, na podium dzięki temu stanął Peter Prevc. Schlierenzauer znów został ze srebrem, które go nie zadowala. Razem z trenerem Alexandrem Pointnerem przekombinowali z obniżaniem belek. A Stoch, jak kiedyś na igrzyskach w Turynie Jagna Marczułajtis, do pierwszych wywiadów stanął nie zdejmując gogli, bo nie chciał żeby było widać jak płacze. Na początku nie był w stanie wydusić z siebie słowa. Nie miał dla siebie żadnego wytłumaczenia. Padał gęsty śnieg, ale wiatr wiał dla wszystkich podobnie. Nie pierwszy raz w karierze Stocha emocje wzięły górę po świetnym pierwszym skoku. Anders Bardal też kiedyś miał ten problem. Jest w norweskiej kadrze od lat, a najdłużej czekał na sukcesy. Póki półtora roku temu kadry nie przejął Aleksander Stoeckl (kiedyś nauczyciel Schlierenzauera w gimnazjum w Stams), Bardal był mistrzem zmarnowanych szans, wygrał tylko jeden konkurs Pucharu Świata. Gdy miał w finałowej serii bronić prowadzenia, albo miejsca na podium, głowa zawodziła. – Wszystko tam z góry widziałem, wszystko słyszałem, mogłem powiedzieć ilu jest kibiców pod skocznią i co śpiewają. Tylko na skoku nie mogłem się skupić – tłumaczy. Teraz, dzięki Stoecklowi, jest spokojniejszy, bardziej otwarty na kontakty z mediami. I został zwycięzcą – bo przed mistrzostwem świata zdobył też Kryształową Kulę w poprzednim sezonie.

Norwegowie zbierają medale w Val di Fiemme hurtowo, ale złote mają tylko trzy, dzięki Bardalowi i Bjoergen. Bez niej, gwarancji złota, Norweżki wczoraj w drużynowym sprincie upadły w finale i zostały bez medalu. Marit zrezygnowała ze startu, też musi się oszczędzać przed próbą na 30 km. Po tym biegu, w finałową sobotę, będziemy jeszcze walczyć z Norwegami w drużynówce na dużej skoczni. O przyjazdach premierów na razie nic nie wiadomo.

Paweł Wilkowicz z Val di Fiemme

Mistrzostwa świata: Topnieją szanse na medale..

.