Pindera: Złoto matki

Niestety, znów fatalnie spisali się polscy pięściarze. Z dziewięciu, którzy wystąpili w II Igrzyskach Europejskich i mistrzostwach Europy (panie za dwa miesiące mają swoje ME), wygrywał tylko najmłodszy z nich, 20-letni Damian Durkacz. Odniósł on dwa zwycięstwa i dopiero w ćwierćfinale kategorii lekkopółśredniej (64 kg) zatrzymał go znakomity Francuz Sofiane Oumiha. Pozostali przegrali pierwsze walki w lepszym lub gorszym stylu (Rafał Perczyński – 75 kg został znokautowany przez Czecha Milosa Bartla) i jako drużyna ponieśli klęskę. Nie pierwszą i zapewne nie ostatnią, gdyż w Polskim Związku Bokserskim od lat nie dzieje się najlepiej. Ale przykład Durkacza potwierdza, że bokserskie talenty wciąż są, oby ich tylko nie gubić, co niestety się zdarza.

Durkacz, wychowanek trenera kadry Ireneusza Przywary, rok temu błysnął formą, awansując jako jedyny z Polaków do finału Turnieju Feliksa Stamma. W tym roku pięściarz z Knurowa wygrał ten turniej, pokonując Mateusza Polskiego, medalistę I Igrzysk Europejskich w Baku. Ich rywalizacja jak widać przynosi efekty, na wrześniowe MŚ w Jekaterynburgu pojedzie Polski i zapewne tak jak Durkacz nie będzie tam chłopcem do bicia. Szansa, że jeden z nich wystąpi na igrzyskach w Tokio, jest więc spora.

Turniej w Mińsku miał swoje gwiazdy. Największe z nich to Ukrainiec Ołeksandr Chyżniak (75 kg) i Anglik Pat McCormack (69 kg). Ten pierwszy był najlepszym zawodnikiem poprzednich ME w Charkowie i MŚ w Hamburgu. W stolicy Białorusi też nie znalazł godnego siebie rywala. Stać go też na złoto w Tokio, ale igrzyska to jednak inny poziom przeciwników.

Pat McCormack, mistrz wagi półśredniej, wygrywał w Mińsku równie pewnie jak Chyżniak, od pierwszej do ostatniej walki nie miał sobie równych. Anglik, podobnie jak Ukrainiec, będzie w przyszłości znakomitym zawodowcem, my takich asów nie mamy.