Maja Chwalińska. Tenisistka inna niż wszystkie

Jej tenis ogląda się z przyjemnością, bo cechuje go rzadka dziś na tym poziomie różnorodność. Są skróty, slajsy, loby oraz dokładnie przemyślane i zaplanowane akcje. Już kiedy Chwalińska grała w młodzieżowych turniejach, porównywano ją - ze względu na styl oraz wykorzystywanie techniki zamiast fizyczności – z Agnieszką Radwańską. Ogrywała wtedy faworyzowane rówieśniczki i starsze zawodniczki, w tym Świątek. Dziś niektórzy twierdzą, że przypomina Ashleigh Barty.

23-letniej tenisistce wciąż oczywiście daleko do tenisowych szczytów, choć 126. miejsce, jakie zajmuje w rankingu WTA, jest jej najwyższym w karierze.

Czytaj więcej

Tenis

Australian Open. Aryna Sabalenka cała w skowronkach, Maja Chwalińska jeszcze poczeka

Aryna Sabalenka w 71 minut pokonała Sloane Stephens i jeszcze przed zejściem z kortu dała się namówić na taniec. Takich powodów do radości nie miała Maja Chwalińska, którą zatrzymał deszcz.

Tegoroczny Australian Open – jej mecz pierwszej rundy z Niemką Jule Niemeier organizatorzy przełożyli z niedzieli na poniedziałkowy poranek czasu polskiego – to dla niej drugi wielkoszlemowy występ, po Wimbledonie w 2022 roku. Niepospolity talent oraz wyjątkowy zmysł do gry najwyraźniej nie zawsze gwarantują w tenisie pierwszą setkę rankingu. Trzeba jednak pamiętać, że Chwalińska miała w karierze nie tylko szczęście, także przeszkody, które musiała pokonać po drodze.

Jak Maja Chwalińska znalazła sposób na to, aby odnaleźć się w tenisie?

Czasami takie niepospolite umiejętności, jakimi dysponuje, nabywa się z konieczności. Chwalińska nigdy zaś nie imponowała warunkami fizycznymi.

Była niższa i drobniejsza od rówieśniczek. Kochała sport i choć zaczynała od karate, to tenis szybko stał się jej miłością. Pierwsze turnieje grała wtedy, gdy na światowych kortach brylowała Radwańska. Wystarczyło kilka treningów, żeby jej doskonałą koordynację oraz czucie piłki dostrzegł podczas naboru do grup tenisowych w Centrum Sportu i Rekreacji w Dąbrowie Górniczej Paweł Kałuża. Widział, że Maja miała w sobie „to coś”.

Czytaj więcej

Tenis

Rusza Australian Open. Miłe początki w Melbourne

W niedzielę rusza Australian Open. W turnieju singlowym zagra aż sześcioro Polaków. W rolach głównych jak zwykle, choć w tym roku z innych powodów, wystąpią Iga Świątek i Hubert Hurkacz.

Kałuża miał dobre podejście do pracy z dziećmi i młodzieżą, warsztat oraz pomysł na niepozorną tenisistkę. Właśnie dlatego pojawiły się w jej grze zagrania, które pozwalały zniwelować przewagę fizyczną przeciwniczek. Chwalińska wspomina, że to on kazał jej wykonywać ćwiczenia, które pozwoliły rozwijać różnorodność na korcie. W sporcie nic nie rodzi się przypadkiem.

Wielkie sukcesy w drużynie z Igą Świątek

Chwalińska w młodzieżowych kategoriach wiekowych sukcesów odnosiła bez liku – w Polsce i zagranicą. W reprezentacji przez trzy lata tworzyła z Świątek, Stefanią Rogozińską-Dzik medalowy zespół.

Największym sukcesem było zwycięstwo w Junior Fed Cup (2016), czyli turnieju uważanym za nieoficjalne drużynowe mistrzostwo świata. Poprzednio tytuł ten zdobyły w 2005 roku Agnieszka i Urszula Radwańska oraz Maksymiliana Wandel. Chwalińska w parze ze Świątek dotarła także do finału debla w juniorskim Australian Open (2017).

Zawodniczka z Dąbrowy Górniczej tak, jak wcześniej trafiła na właściwego trenera, tak szybko uzyskała także pomoc finansową bez której w tenisie nie ma co marzyć o rozwoju. Do Beskidzkiego Klubu Tenisowego Advantage Bielsko-Biała ściągnął ją Piotr Szczypka (nadal reprezentuje jego barwy, prezes BKT jest jej menadżerem). Cztery lata temu rozstała się z Kałużą. Zastąpił go Czech Jaroslav Machovsky, czyli były szkoleniowiec m.in. Radka Stepanka.

Demony Mai Chwalińskiej

Początki współpracy były trudne. Chwalińska zapłaciła wysoką cenę za debiut w zawodowym tourze, gdzie gra się szybciej i mocniej, więc trzeba trenować intensywniej. Jeżeli są wyniki na miarę oczekiwań łatwiej przyjąć takie zasady. A co, kiedy kiedy ich brakuje?

Maja wygrywała mniejsze turnieje, pięła się w rankingu, ale wyraźnych postępów nie było widać. Wielkie Szlemy kończyła na eliminacjach. Nie wytrzymywało kolano. Jedna, druga operacja, aż w końcu pojawiły się nie tylko łzy, ale i zniechęcenie. W czerwcu 2021 roku zawiesiła więc karierę.

Czytaj więcej

TENIS

Djoković mógł się poczuć w Melbourne jak podczłowiek. "Mam w sobie ślady traumy"

Serb wrócił do Melbourne. Tegoroczny Australian Open to jedna z jego ostatnich szans na wielkoszlemowe zwycięstwo

Miała depresję. Potrzebowała wielu miesięcy, żeby - jak sama powiedziała - „poradzić sobie z demonami”. Wreszcie wróciła. Awansowała do drugiej setki światowego rankingu, w Wimbledonie, tym bez punktów, bo bez rosyjskich i białoruskich zawodników, przeszła pierwszą rundę.

Maja Chwalińska – Jule Niemeier w pierwszej rundzie Australian Open

Później znów był marazm i urazy. Przełom nastąpił w drugiej połowie ubiegłego roku, który Chwalińska zakończyła wygranym turniejem WTA 125 w Florianopolis. Pokonała tam m.in. Mayar Sherif, czy nadzieję Francuzów Leolię Jeanjean. Wtedy awansowała na 126. pozycję w rankingu.