Iga Świątek wzięła na siebie zbyt wielki ciężar. Nie miała jeszcze tak trudnego sezonu

Miewała bolesne, pełne cierpienia momenty, już u progu zawodowej kariery. W czerwcu 2017 roku na kortach warszawskiej Legii doznała ciężkiej kontuzji podczas meczu z Martiną Trevisan. Dochodziła do siebie przez ponad pół roku.

Wróciła wzmocniona. Nadeszły zwycięstwa w turniejach niższej rangi, wygrany juniorski Wimbledon i spektakularne mecze w WTA aż do zwycięstwa w Roland Garros w październiku 2020 roku.

Od tego czasu tenisistka z Raszyna bez większych przeszkód podnosiła swój status w zawodowej hierarchii. Rzewne łzy po niespodziewanych porażkach z Chorwatką z czwartej setki rankingu Anją Konjuh w Miami, Paulą Badosą na igrzyskach w Tokio trzy lata temu osuszały kolejne mniejsze i większe sukcesy. Zmiana trenera, która wówczas nastąpiła, kiedy Piotra Sierzputowskiego zastąpił Tomasz Wiktorowski, odbyła się zgodnie z zasadami. Doszło do niej po sezonie, po wyczerpaniu się pewnych metod, z jasnym celem – po to, by miało być lepiej.

Czytaj więcej

Tenis

Iga Świątek z dwoma zwycięstwami. Czas na Australię

Iga Świątek zakończyła występ w World Tennis League w Abu Zabi. Teraz czas na krótki świąteczny o...

I tak się działo. Wszyscy wiemy, co wydarzyło się później: wygrane Wielkie Szlemy, Masters, wielkie turnieje, niekwestionowana pozycja liderki. Gwiazda Igi rozbłysła pełnym blaskiem i jeżeli pojawiały się jakieś wątpliwości, niepokoje, rozczarowania, wynikały z natury sportu, w której porażki są jego integralną częścią.

Dla Igi Świątek najważniejszy był medal na igrzyskach w Paryżu

Ten sezon był zupełnie inny. Napięcie i presję wywołały marzenie i cel stawiane długo przed jego rozpoczęciem. Dla Świątek, której ojciec Tomasz pływał na igrzyskach w wioślarskiej czwórce podwójnej i zajął w Seulu (1988) „tylko” siódme” miejsce, zdobycie medalu w turnieju olimpijskim w Paryżu stało się rodzinną ambicją. Team Świątek bezwzględnie podporządkował się temu dążeniu.

Ale w jaki sposób można go było zrealizować, skoro trzeba jednocześnie dobrze wykonywać swój zawód, odnosić zwycięstwa w turniejach, aby utrzymać pozycję w rankingu i zwyczajnie zarabiać? Jak, grając cały czas na 100 procent, zbudować szczyt formy na igrzyska, które odbywały się dopiero na przełomie lipca i sierpnia? W sportach indywidualnych zawodnik przygotowuje się najczęściej na jedną, góra dwie imprezy w roku, a nie jak tenisistki i tenisiści na cztery (Wielkie Szlemy), a w tym roku na pięć, wliczając w to igrzyska. Jak dostosować się do niespotykanej od 1992 roku w tenisie sytuacji, kiedy późną wiosną zawodnicy grają na ziemi, potem przenoszą się latem na trawę, by wrócić na igrzyska znów na mączkę? Świątek stanęła przed wielkim wyzwaniem.

Czytaj więcej

Tenis

Podcięte skrzydła Orłów. Iga Świątek daleko od finału

W pokazówce World Tennis League w Abu Zabi Iga Świątek znów wyszła na kort. Ale już tylko w deblu...

W pierwszej części sezonu wspięła się na szczyt swych możliwości. Zwyciężała w Dausze, Indian Wells, Madrycie, Rzymie i Paryżu na Roland Garros, wygrywając po raz piąty w karierze Wielki Szlem, czwarty we Francji. Na Wimbledonie – nie po raz pierwszy – już nie była sobą. Na igrzyskach przeszła wielkie perypetie w ćwierćfinale z Danielle Collins, w półfinale uległa późniejszej mistrzyni olimpijskiej Qinwen Zheng. Medal jednak zdobyła – brązowy – pierwszy w historii tenisa dla Polski.

Dziś widać, że 23-letnia zawodniczka z Raszyna wzięła na swoje barki zbyt wielki ciężar. Pozostał niedosyt, nutka rozczarowania, spłynęły łzy, bo ona, zawodniczka, która w Paryżu wygrywała od trzech lat wszystko, w końcu na Roland Garros przegrała.

Świątek nie była już w stanie odbudować swej formy. Grała wyraźnie słabiej. Traciła regularność i pewność siebie. W US Swing zdecydowanie przegrała w Cincinnati w półfinale z Aryną Sabalenką, a w ćwierćfinale US Open z Jessicą Pegulą. Poza Roland Garros w pozostałych Wielkich Szlemach polska tenisistka nie wychyliła nosa poza ćwierćfinał. Poza Pegulą przegrywała z rywalkami z niższej ligi – Lindą Noskovą w Australii, Julią Putincewą na Wimbledonie. Czy takie rezultaty mogły być konsekwencją sezonu olimpijskiego?