Daria Abramowicz, psycholog sportu: Zdarza się, że czuję presję

Gra pani w tenisa?

Moja trenerka postanowiła się zająć wygrywaniem turniejów Wielkiego Szlema – bardziej niż pracą szkoleniową – więc szukam nowej. Mówiąc jednak poważniej: potwierdzam, uczę się grać, bo lubię ten sport, ale też po to, aby jeszcze lepiej zrozumieć jego specyfikę i dynamikę. Gram ponadto w squasha – długo, bo od dziesięciu lat. To zainteresowanie, które łączy mnie oraz mojego męża. Ostatnio próbuję też padla i bardzo mi się ta forma aktywności podoba.

Uprawianie sportu to element warsztatu oraz efekt przekonania, że jego znajomość w praktyce wpływa na efektywność pracy psychologa sportowego?

Czytaj więcej

Psychologia

Daria Abramowicz: Wymagania współczesnego świata często dociskają nas do ściany

- Moja praca nie jest po to, aby osiągać szczyty. Najcenniejszym, co mogę robić, to wykonywać ją skutecznie oraz jakościowo niezależnie od tego, kto do mnie przychodzi: wielki mistrz z pierwszych stron gazet, junior czy dziecko - mówi Daria Abramowicz, psycholożka sportu współpracująca na co dzień z Igą Świątek.

Nie podporządkowuję wszystkiego pracy. Sport to jednak moja pasja – zawsze nią był. Lubię aktywność fizyczną nie tylko z perspektywy hobby, ale także dbania o zdrowie i równowagę w życiu. Możemy więc jego aktywne uprawianie nazwać skutkiem ubocznym, bo poniekąd pozwala mi lepiej rozumieć sportowca i skuteczniej łączyć kropki w tym, czym zajmuję się zawodowo.

Praca z takim sportowcem jak Iga Świątek to szczyt kariery zawodowej dla psychologa sportu?

Moja praca nie jest po to, aby osiągać szczyty. Najcenniejszym, co mogę robić, to wykonywać ją skutecznie oraz jakościowo niezależnie od tego, kto do mnie przychodzi: wielki mistrz z pierwszych stron gazet, junior czy dziecko. To nie truizm. Nie kokietuję, właśnie z takim przekonaniem wychodzę każdego dnia do pracy.

Jak dużo nauczyła się pani przy tej współpracy?

Czytaj więcej

Tenis

Tomasz Wiktorowski, trener Igi Świątek: Trudne chwile są i będą

Trener najlepszej tenisistki świata Igi Świątek Tomasz Wiktorowski: – Najważniejsze jest to, że Iga poradziła sobie z emocjami i radzi sobie do dziś.

Rozwinęłam się merytorycznie, bo mam dostęp do najświeższej wiedzy oraz technologii. Nauczyłam się także sporo w zakresie łączenia tego, co dzieje się na arenie bezpośredniego przygotowania do wykorzystania potencjału sportowego z aspektem biznesowo-finansowym. Widzę, jak wielki sportowiec w pewnym momencie może zostać szefem przedsiębiorstwa, którego jest rdzeniem. Czerpię także ze współpracy w świetnym zespole, gdzie nawzajem uzupełniamy swoją wiedzę. Jeden z najbardziej utytułowanych i najbardziej doświadczonych trenerów kolarstwa w historii powiedział mi zresztą kiedyś, że zawsze stara się zachowywać „otwartą głowę”, bo nawet jeśli słyszy coś po raz tysięczny albo widzi coś dziesiątki razy, to być może wyłapie inną perspektywę lub doszuka się czegoś nowego w tej samej treści. Bardzo mądre słowa.

Psycholog sportu będący częścią zespołu czuje presję wyniku?

Wszyscy jesteśmy w pewnym sensie – zwłaszcza społecznie – rozliczani z wyniku. Moja praca jest może nieco inna, bo skupiona na procesie, ale rezultat w wielkim sporcie zawsze jest kwestią nadrzędną. Odpowiadając na pytanie: nie jestem robotem. Zdarza się, że czuję presję. Zwłaszcza gdy po przegranych trochę o sobie poczytam.

Zagląda pani do mediów społecznościowych?

Tak, bo chcę znać klimat i nastrój społeczny – także po to, aby wiedzieć, z czym będzie musiała się zmierzyć zawodniczka, jeśli sama tam zajrzy. Chciałabym też podkreślić oraz sprostować: Iga nie jest „odcinana” podczas turniejów od mediów społecznościowych. To jej wybór. Pracując ze sportowcami, zależy mi, aby byli silnymi jednostkami, które podejmują własne decyzje.

Z iloma sportowcami pani dziś pracuje?

12–15, ale żaden z moich obecnych podopiecznych nie dzielił się tym w przestrzeni publicznej, więc nie możemy mówić o nazwiskach. Kiedyś pracowałam z Agnieszką Skrzypulec i Jolantą Ogar-Hill, które zdobyły srebrny medal w żeglarstwie na igrzyskach w Tokio, a także kadrą narodową kolarzy torowych czy pływaków. To współprace, które były publiczne.

Czytaj więcej

Tenis

Maciej Ryszczuk: Iga musi uwierzyć

Trener przygotowania fizycznego Maciej Ryszczuk o pokonywaniu nudy treningów, odpowiedzialności za motorykę, odpoczynek i dietę Igi Świątek przed rozpoczynającym się w poniedziałek Wimbledonem.

Miała pani w ciągu roku 65 delegacji i spędza 250–300 dni poza domem. To oznacza poświęcenie życia prywatnego dla pracy?

To duże obciążenie na wielu polach: poznawczym, emocjonalnym, społecznym i fizycznym. Poświęcam w pewnym sensie życie osobiste, ale jest ono powiązane ze sportem, a specyfika pracy mojego męża sprawia, że umiemy to łączyć. Nie mam też poczucia, że będę pracowała w takim trybie przez kolejnych 20, 30 lat. Nie byłoby to zdrowe. Sytuację oczywiście ułatwia fakt, że sport – odkąd pamiętam – jest moją największą życiową pasją. Uważam ponadto, że aby stworzyć satysfakcjonujące relacje i osiągać poczucie dobrostanu, kluczowe jest spełnienie osobiste, a mi ten dobrostan oraz spełnienie daje to poczucie realizowania się w mojej pasji.

Nie ma pani poczucia, że coś traci? Wielu sportowców opowiada o tym, jak trudno łączyć sport i życie osobiste, zwłaszcza w kontekście założenia rodziny…

Różnicą między mną a zawodnikiem jest to, że nie używam ciała jako narzędzia pracy, doskonaląc się w sporcie. Uprawianie sportu zawodowo dyskwalifikuje na pewien czas, pod pewnymi względami odbiera możliwość założenia rodziny, bo wymaga przerwy. Trzeba więc podkreślać, że mamy coraz więcej wspaniałych przykładów zawodniczek, które wracają do startów po urodzeniu dziecka: Serena Williams, Allyson Felix, Alex Morgan, Laura Kenny czy ostatnio tenisistki: Elina Switolina oraz Karolina Woźniacka. Za chwilę dołączą do nich Angelika Kerber i Naomi Osaka. Niemniej pozostaje to wyzwaniem, o czym od pewnego czasu mówi chociażby Ons Jabeur. Ja mam większy komfort, bo zawsze mogę zaplanować moją pracę nieco inaczej: zmniejszyć liczbę wyjazdów czy zmodyfikować jej intensywność, a może przejść na tryb gabinetowy lub online.

Ma pani poczucie, że dzięki narzędziom, w jakie jest wyposażona jako psycholog, optymalnie łączy pracę z życiem prywatnym i nie czuje zniechęcenia, wypalenia, zmęczenia?

Grupa zawodowa psychologów i psychoterapeutów jest mocno narażona na syndrom wypalenia, więc przywiązuję dużą wagę do równowagi oraz jakościowej regeneracji na wszystkich polach. Nie mam zbyt wielu dni urlopowych – może dziesięć, dwanaście w ciągu roku. Myślę jednak, że moim work-life balance zarządzam efektywnie. Jestem zadowolona zwłaszcza ze swojej aktywności fizycznej. Mamy dziś w sztabie Igi fajny rytm, bo kiedy ona jeszcze śpi, my idziemy razem na siłownię. To także spaja relacje w zespole.

Kto jest w waszym sztabie dobrym, a kto złym policjantem?

Nie ma takiego podziału. Uzupełniamy się, budujemy efektywną komunikację, pracujemy na relacjach. Naszym zadaniem jest stanowić skuteczną sieć wsparcia dla zawodniczki.

Trudniej w przypadku Świątek zarządzać sukcesem czy porażką?

Większe wyzwanie to zarządzanie sukcesem, ale tylko dlatego, że – nie chcę brzmieć arogancko, ale takie są raczej fakty – zwycięstw ma dziś więcej niż porażek. Sukces jest więc w jej karierze bardziej obecny. Praca z niepowodzeniami w pewnym sensie wynika zaś z tego, co już osiągnęła.

Ona sama po Australian Open przyznała, że bardziej obawiała się wówczas porażki, niż chciała wygranej…

Zarządzanie presją i oczekiwaniami zewnętrznymi to obecnie największe wyzwanie. Wynika ono zarówno z osobowości oraz temperamentu zawodniczki, jak i skali sukcesu. A także z tego, że w Polsce często postrzega się sportowców jako dobro narodowe. Właśnie tak nazywają Igę nawet sami kibice. Mówią: „Jesteś naszym skarbem”. To dla sportowców bardzo obciążające, bo pokazuje duże oczekiwania dotyczące dostarczania ludziom tego, czym chcą żyć i co ich cieszy.

Mówienie o tym otwarcie, w przestrzeni publicznej, jest także sposobem radzenia sobie z presją?

Nie traktujemy takich wypowiedzi jako narzędzia. To po prostu cała Iga, która chce być autentyczna, transparentna. Pewnym skutkiem ubocznym może być oczywiście fakt, że w pewien sposób przełamuje i destygmatyzuje tabu. Pokazuje, że sportowiec też jest człowiekiem. Faktycznie jest to zgodne z moją filozofią pracy, ale nie mamy tu do czynienia z wykalkulowanym zachowaniem.