Los bywa przekorny – w najstarszym i najbardziej prestiżowym turnieju Wielkiego Szlema, w którym w wiadomych przyczyn zakazano dwa miesiące temu startu osób z Rosji i Białorusi, mistrzynią zostaje rodowita Rosjanka, ale z obywatelstwem Kazachstanu przyjętym przed czterema laty.
O tytuł grały finałowe debiutantki (poprzednio taki mecz widziano w 1962 roku). Rybakina była lepsza od Ons Jabeur, nawet jeśli tenis Tunezyjki był dla wielu ciekawszy. Wygrała 3:6, 6:2, 6:2 pokazując nawiększe zalety swej gry: potęgę serwisu i forhendu oraz znaczny zasięg ramion. Tylko na początku spotkania 23-letnia tenisistka wydawała się nieco roztrzęsiona, grała względnie bezpiecznie, by poczuć rytm wymian. Straciła na to jeden set, ale jak już znalazła swe mocne uderzenie, Ona Jabeur nagle zgasła.
Być może wizja zostania mistrzynią Wimbledonu nagle wydała się jej zbyt wyraźna, widać było, że zniknęła jej łatwość uderzeń i wytrwałość, z jaką zdobywała punkty w pierwszym secie. Jelena coraz pewniej mocnym podaniem wyrąbywała sobie drogę do zdobywania punktów. Ons szukała kątów, podcięć, dziwnych kierunków, by nie tylko wygrywać, ale bawić się grą, także wyrażać siebie, lecz skuteczności już nie odnalazła.
Finał Jeleny i Ons od razu widziano jako starcie przeciwieństw, dwóch światów nie mających wielu punktów stycznych poza kortem. Z wielu przyczyn, także sentymentalnych, serca Brytyjczyków były za Jabeur, pierwszą Arabką i pierwszą Afrykanką w finale Wimbledonu. Muzułmanką, która przekonała sceptyczną Europę do swej osobowości, pracowitości, charyzmy i szczerego poświęcenia dla sportu, dość egzotycznego w jej ojczyźnie.
W starciu na opowieści pozakortowe Ons wciąż ma o wiele więcej do przekazania, niż bardzo utalentowana rosyjska dziewczyna, która po prostu wolała pieniądze władz Kazachstanu od stypendium na amerykańskim uniwersytecie i była jedną z wielu osób z Rosji, które w ostatniej dekadzie uznały, że wolą taką karierę, niż nieprzesadnie znaczącą pomoc tenisową starej ojczyzny.
