Nikołaj Dawydienko schodzi z kortu

Jest starszy od Rogera Federera tylko o dwa miesiące. Ten sam dobry rocznik 1981. Grać przestał już dawno, w czerwcu, po nieudanym meczu pierwszej rundy w Roland Garros (przegrał z Holendrem Robinem Haase 5:7, 4:6, 2:6).

Podczas czwartkowej konferencji prasowej w Moskwie nie tłumaczył się wiele, bo wszyscy wiedzieli, że już od paru lat nie daje rady kontuzjom. – Ciężko o tym mówić, ale myślałem o tym już od dawna. Czas nadszedł, by oficjalnie ogłosić moje odejście z zawodowego tenisa. Nieoficjalnie zdecydowałem się po Wielkim Szlemie w Paryżu. Poczułem, że nie mogę już grać na poziomie, do jakiego byłem przyzwyczajony. Trenowałem dwa razy dziennie, lecz nie mogłem osiągnąć rezultatów, jakich pragnąłem. Czekałem więc tylko na chwilę, gdy się obudzę i powiem sobie: już wystarczy – mówił dziennikarzom.

Nie był gigantem tenisa, przy swym umiarkowanym wzroście, szczupłej sylwetce, względnie skromnej sile – nie odpowiadał współczesnym normom atletycznym. Potrafił jednak kompensować braki znakomitym przygotowaniem, w najlepszych latach był na korcie nie do zdarcia, wytrzymały jak nikt inny, zawsze pełen determinacji, szybki i gotów do mocnego obicia kolejnej piłki.

W pierwszej dziesiątce świata pojawił się po raz pierwszy w 2005 roku i kolejne pięć lat utrzymywał się w niej mimo wielu przeciwności. Najlepszy tydzień kariery przeżył jesienią 2009 roku, gdy w ATP World Tour Finals w Londynie (czyli pierwszym turnieju Masters w O2 Arena) pokonał Rafaela Nadala, Rogera Federera (po 12 kolejnych porażkach) i Juana Martina Del Potro, by sięgnąć po najważniejszy tytuł końca tamtego sezonu.

– Gra z Dawydienko to jak gra w tenisa na Playstation na najwyższym poziomie trudności. Prawie niemożliwe, aby wygrać – wzdychał Argentyńczyk po porażce. Inni nazywali go wtedy „Ironman".

Wziął wówczas największą wypłatę tenisową w życiu: ładne 1,51 mln dolarów. Gdy dziennikarze spytali w Londynie, skąd bierze motywację do tak ambitnej gry odpowiedział prosto: – Gram dla tych wielkich pieniędzy.

Nikołaj zwyciężał także w trzech turniejach z cyklu Masters Series, dotarł do czterech półfinałów Wielkiego Szlema, w których miał trochę pecha – trzy razy trafiał na Federera, raz na Mariano Puertę, któremu potem udowodniono branie dopingu. Był w drużynie Rosji, która zdobyła w 2006 roku Puchar Davisa.

Był też bohaterem głośnej afery korupcyjnej w 2007 roku, którą zaczął przegrany mecz z Argentyńczykiem Martinem Vasallo Arguello podczas drugiej rundy turnieju ATP w Sopocie. Jeden z brytyjskich bukmacherów zgłosił ogromną, liczoną w milionach funtów szterlingów zwyżkę zakładów na porażkę Rosjanina, podejrzewano związki Dawydienki z osobami ustawiającymi mecze tenisowe, nawet z rosyjską mafią.

Po długim śledztwie z udziałem wynajętych przez ATP Tour byłych inspektorów Scotland Yardu, żadnej winy Dawydience nie udowodniono. Odszedł pełen dumy z osiągnięć. – Niczego nie żałuję, choć nie wygrałem turnieju Wielkiego Szlema i nie byłem nr 1 na świecie. Byłem jednak przez ładnych parę lat wśród najlepszych – mówił w Moskwie.

Stolica Rosji to miejsce, w którym lubił wygrywać, Puchar Kremla wręczano mu trzy razy. Trzy razy wygrywał też w Sankt Pölten, może także dlatego, że dyrektor austriackiego turnieju Ronnie Leitgeb, to był osobisty menedżer tenisisty. Karierę zakończył jako 244. zawodnik rankingu ATP. Niezawodni statystycy sportowi zaraz przypomnieli: odszedł jako jedyny z tenisistów, który ma pozytywny bilans meczów z Rafaelem Nadalem. Wygrał z z nim 6 spotkań, przegrał 5.

W Polsce bywał nie raz. Zaczął w 2002 roku od zwycięstwa w szczecińskim challengerze Pekao Open. Skończył w 2008 roku też jako zwycięzca – wygrał turniej ATP Orange Warsaw Open, zależało mu, by rok po aferze przekreślić wizerunkowe skutki porażki w Sopocie. Do końca nigdy ich nie przekreślił.