W dotychczasowej rywalizacji polskiej Dunki (lub duńskiej Polki) z Amerykanką dominacja Sereny była znacząca (9 zwycięstw, 1 porażka), ale wiele z ich meczów kończyło się na trzech wyrównanych setach, a czasem, jak w tym roku w Montrealu, na piłkach meczowych bronionych przez liderkę rankingu światowego.
Pierwszy półfinał mistrzostw WTA w Singapurze zaczął się tak, jakby Woźniacka miała wziąć srogi odwet za lata porażek. Grała szybko, zdecydowanie, nie kryła się długo w obronie, tylko wykorzystywała każdy moment do kontrataku. Na tablicy wyników przybywało punktów dla Dunki, jej rywalka wydawała się pogubiona tak, jak w przegranym wysoko spotkaniu grupowym z Simoną Halep.
Przy stanie 2:5 w pierwszym secie Serena wyładowała wściekłość na rakiecie, rozbijając ją trzema ciosami, ale gry od razu nie poprawiła. Uspokoiła się dopiero w połowie drugiego seta, gdy kilka razy zagrała wreszcie tak, jak na mistrzynię przystało. Wynik zmienił się szybko, zepchnięta do głębokiej obrony Karolina straciła inicjatywę, po chwili także seta.
Przed decydującymi chwilami meczu Piotr Woźniacki radził córce: – To ty musisz decydować, nie daj się odsuwać od linii końcowej, gdy jesteś szybsza wygrywasz, graj stabilnie. Karolina Woźniacka próbowała: przyspieszała odbicia, gdy było to możliwe, była aktywna i regularna, wygrała kilka wspaniałych wymian.
W dziewiątym gemie decydującego seta przełamała podanie rywalki, wydawało się, że prowadzenie 5:4 i własny serwis wystarczą do sukcesu. Nie wystarczyły – Serena natychmiast wzmocniła uderzenia, raz jeszcze pokazała, że nr 1 na świecie naprawdę coś znaczy.
