W Vancouver Bóg był Kanadyjczykiem

Polska zajęła 15. miejsce. Daleko za nami była Finlandia, która nie zdobyła nawet jednego złotego medalu. Finowie na pewno wyjadą z Vancouver ze złymi wspomnieniami.

Dla Polaków były to najlepsze zimowe igrzyska w historii. Ale sześć medali to tak naprawdę efekt znakomitego przygotowania i talentu zaledwie dwójki sportowców, Justyny Kowalczyk i 32-letniego Adama Małysza, który wrócił do gry o medale w wielkim stylu, choć niewiele osób w Polsce liczyło, że tak się stanie.

Małysz na światowym poziomie skacze już kilkanaście lat, jest jednym z najlepszych skoczków w historii. I, co nie bez znaczenia dla tych wszystkich, którzy mu w tej drodze pełnej dalekich lotów towarzyszą, na naszych oczach zmienił się w mistrza prawdziwego, który doskonale rozumie, na czym polegają prawa i obowiązki kogoś takiego jak on .

Kowalczyk, choć ma dopiero 27 lat, wygrała już wszystko – Puchar Świata, prestiżowe Tour de Ski, jest dwukrotną mistrzynią świata, ma cztery medale olimpijskie, z których trzy wywalczyła na tych igrzyskach. A przed sobą jeszcze co najmniej drugie tyle. Zapewne pod koniec marca w Falun odbierze drugą Kryształową Kulę dla najlepszej biegaczki świata i pomyśli o kolejnych wielkich celach. Za cztery lata w Soczi może być taką gwiazdą jak Marit Bjoergen, która zdobyła tu pięć medali, w tym trzy złote, i wygrała klasyfikację multimedalistów, ale prestiżowe 30 km jednak z Polką przegrała.

Te igrzyska od początku były podzielone pomiędzy Vancouver i Whistler. I tu, i tam wprawdzie lał deszcz, ale w Whistler czasami padał śnieg, przypominając, że to jednak zima.

[wyimek]Adam Małysz na naszych oczach zamienił się w mistrza prawdziwego, który rozumie swoje prawa i obowiązki[/wyimek]

Dla nas ważniejszy był ten znany w całej Ameryce górski kurort, bo w Whistler Olympic Park, kilkadziesiąt minut jazdy autobusami od centrum tego piekielnie drogiego miasteczka, Polacy zdobyli pięć z sześciu medali. Tylko ten ostatni, brązowy panczenistek, został wywalczony w odległym o 160 kilometrów Richmond. To była zasłużona premia dla wiecznych optymistów i bolesny cios dla tych, którzy pośpieszyli się z ocenami.

Serce igrzysk biło jednak w Vancouver. Tu grali hokeiści, którzy trzymali do ostatniego dnia w napięciu całą Kanadę. Pełne hale, miliony widzów przed telewizorami, tysiące na ulicach i w barach tego wyjątkowego miasta przypominały bez przerwy, co jest dla gospodarzy najważniejsze.

Hokej dla Kanadyjczyków to przecież coś więcej niż sport, to religia. I widać Bóg jest Kanadyjczykiem, bo nie pozwolił im przegrać tego najważniejszego meczu, choć w dogrywce mogło się zdarzyć wszystko.

Za cztery lata zimowe igrzyska w Soczi. Rosjanie mówią, że organizacyjnie przebiją Kanadyjczyków, ale czy potrafią tak jak oni wygrać też na sportowym polu?

W Vancouver przegrali z nimi sromotnie, zostali pokonani też przez Szwajcarię, Austrię i Holandię. Na wielu arenach, choćby w hokeju czy łyżwiarstwie figurowym, ponieśli klęskę, więc zmian czeka ich dużo.