Zachary Johnson mistrzem The Open

—korespondencja z St. Andrews

Zostanie wiele niezwykłych wspomnień po tym turnieju, ale najbardziej będzie zapewne pamiętana (oprócz szaleństw szkockiego lata) ta dogrywka. Wyszło do niej trzech: przyszły mistrz oraz Australiczyk Marc Leishman i Louis Oosthuizen z RPA (najlepszy na The Old Course 2010 roku).

W The Open gra się taki baraż na czterech dołkach, jeśli one nie dają rozstrzygnięcia, decyduje gra do skutku na dołku numer 18. W poniedziałkowe popołudnie, właściwie nawet pod wieczór, cała trójka kandydatów poszła zatem na start dołka nr 1, potem w planie były dołki nr 2, 17 i 18 – wszystkie par 4), tak, by publiczność miała do emocji jak najbliżej.

Cztery dołki wystarczyły. Tak naprawdę Johnson wygrał dogrywkę szybko: dwa razy birdie i już miał przewagę uderzenia nad Oosthuizenem. Leishman, znakomicie grający w głównej rundzie, przegrał swoją szansę na starcie dogrywki – bogey na pierwszym dołku i dwaj rywale uciekli od razu o dwa punkty. Nie dogonił.

Los wyreżyserował ostatnie chwile znakomicie. Golfista z RPA położył piłkę na ostatnim greenie bliżej flagi, niż Johnson. Amerykanin puttował pierwszy, nie trafił, drugi putt był już formalnością. Kilkanaście tysięcy ludzi na trybunie głównej oraz w okolicy świetnie wiedziało, że jeśli Louis trafi, odrobi stratę, będzie remis i dogrywka, już dwuoosobowa, będzie miała ciąg dalszy.

Nie trafił, piłka musnęła krawędź i potoczyła się kilkanaście centymetrów za daleko. Mistrz mógł zacząć się cieszyć, ale z eksplozją radości poczekał jeszcze chwilę, aż rywal skończy pracę. To nie futbol, etykieta w golfie – rzecz prawdziwa.

Ta finałowa runda miała i innych bohaterów, oraz, jak zawsze, wielkich przegranych. Chwilowych liderów było wielu, prowadzili główni bohaterowie, ale także Padraig Harrington (dwa tytuły w The Open w 2007 i 2008 roku) i Jason Day, który do ostatniego dołka walczył o start w dogrywce.

Australijczyk miał pecha, przez potężny wiatr stracił w sobotę rano co najmniej dwa uderzenia, był wśród tych, którzy grali przez 32 minuty w sztormowych warunkach, zanim przerwano rywalizację. Nie tak dawno w US Open też prowadził i też nie wygrał, ale i jego czas chyba nadejdzie.

Na pewno nikt nie zapomni, jak wspaniale walczył o dogrywkę Amerykanin Jordan Spieth. Niewiele zabrakło, by mu się udało, a potem może przeszedł do historii i wygrał kolejny trzeci turniej wielkoszlemowy w tym roku (takie osiągnięcie miał tylko Ben Hogan w 1953 r.), Wielkiego Szlema w golfie zawodowym nie zdobył jeszcze nikt.

Dzielone z Australijczykiem Jasonem Dayem czwarte miejsce to też świetne osiągnięcie, lecz przecież gdy się walczy o najsławniejszy srebrny dzbanek w golfie, o wieczną sławę oraz pierwsze miejsce w bieżącym światowym rankingu golfistów (gdyby Spieth wygrał, wyprzedziłby Rory'ego McIlroya), o milionach dolarów nie wspominając, to czwarte miejsce jednak boli.

Wśród przegranych był też amator Paul Dunne. Irlandczyk z Dublina prowadził po trzech rundach, chyba presja trochę zjadła 22-letniego golfistę, jeszcze niedawno studenta uniwersytetu stanowego z Alabamy. Zajął dzielone 30. miejsce (ostatnie runda: 78). Żałowano – gdyby wygrał, jego historia – od wygrania wielostopniowych kwalifikacji po triumf w St. Andrews byłaby pewnie jedną ze sportowych opowieści roku.