Piłka ręczna: Tajemnice trenera Tałanta Dujszebajewa

Krzysztof Rawa z Rio de Janeiro

Po raz szósty wyszli na parkiet Future Arena, po raz trzeci wygrali, tym razem tak, że serce rosło. Wreszcie byli pewni swego, konsekwentni i zwarci w każdej chwili meczu. Odrodzenie drużyny Tałanta Dujszebajewa przyszło w najlepszym momencie – wygrana to duży krok do medalu, porażka – powrót do kraju z poczuciem niespełnienia.

Wygrali wbrew smętnym prognozom, wbrew polskiej czarnej środzie w Rio i starym opowieściom o klątwie chorążego reprezentacji, którym był w Rio Karol Bielecki. W tym spotkaniu chorąży przeskakiwał, dosłownie i w przenośni, wszystkich na parkiecie. Zdobył 12 bramek, był potężnym taranem na Chorwatów, w pełni spłacił kredyt zaufania trenera Dujszebajewa.

Poza Bieleckim ojcem sukcesu był bramkarz Piotr Wyszomirski. Wszedł na parkiet jeszcze w pierwszej połowie i wykonał swoją część pracy perfekcyjnie.

– Nie wiem, czy to był mecz życia. Nie myślę o takich sprawach. Dopiero po turnieju chciałbym powiedzieć, że był turniejem życia. Nawet nie wiem, ile piłek odbiłem, nie pamiętam żadnej skutecznej interwencji, bo jestem tak skoncentrowany na bronieniu, że nie słyszę dopingu kibiców. Liczył się tylko mecz. Modliłem się sporo w intencji wygranej i jeszcze kazałem modlić się Sławkowi Szmalowi – opowiadał bohater z polskiej bramki.

Pokonanie Chorwacji, która w turnieju grupowym wysoko przegrała z Katarem, ale potem pokonała kolejno Argentynę, Danię, Francję i Tunezję, wydawało się zadaniem bardzo trudnym, ale starcia z tą drużyną nigdy nie były łatwe, był czas się przyzwyczaić.

Pracę domową z taktyki na pewno odrobił Tałant Dujszebajew. Kiedy odegrano hymny, kiedy Polacy zaczęli bez żadnego wahania przeć na bramkę Chorwatów i stanęli równie twardo w obronie – widać było, że może piękna i finezji będzie w tym ćwierćfinale niewiele, ale oddania wszystkich sił walce – mnóstwo.

W tle toczył się interesujący dla kibiców pojedynek snajperski Bieleckiego z Luką Stepanciciem. Wynik końcowy 12:7 dla Polaka. Zanim jednak biało-czerwone trybuny (z domieszką kanarkowego) wykrzyczały radość zwycięstwa, trzeba było przejść stres pierwszego prowadzenia Chorwatów.

Początkowa przewaga rywali kazała Polakom zwiększyć napór. W ćwierćfinałach olimpijskich nie ma czasu na rozpamiętywanie małych niepowodzeń, trzeba szybko oddać. Oddali, i to tak, że hala zadrżała.

Dujszebajew nosi w sobie odrobinę tajemnicy. Na meczach żywioł nie do opanowania, gra z zawodnikami, skacze, kuca, wrzeszczy, gwiżdże. Ale kwadrans przed meczem chodził samotnie przed halą. Przechadzał się nerwowo, patrzył w niebo, na ścianę hali, coś układał sobie w głowie, może potrzebował samotności, by ze spokojną głową wejść w mecz, który bardzo dobrych zamienia w wielkich.

Pierwsza połowa kończy się polskim prowadzeniem 18:14, drugą Polacy też zaczynają dobrze. Domagoj Duvnjak, chorwacka legenda tego sportu, rządzi, podaje piłki, strzela, pogoń wciąż trwa. Raz, osiem minut przed końcem meczu, tablica pokazuje remis 25:25.