Serce i dusza

Stosunek wielu z nas do Turków zmieniał się wraz z kolejnymi meczami. Od jak najgorszego wrażenia po porażce z Portugalią i brutalnych faulach po podziw za walkę do końca nawet w sytuacjach, które inni uznaliby za beznadziejne.

Aktualizacja: 26.06.2008 05:09 Publikacja: 26.06.2008 05:08

Z Niemcami miało być inaczej. Przetrzebieni kontuzjami, ukarani kartkami Turcy stawali do pojedynku z potęgą jak drużyna procarzy przeciw dywizji pancernej. To musiało trwać 90 minut, bo przepisy gry w piłkę nie przewidują rzucenia ręcznika na boisko. Ale, logicznie rzecz biorąc, po półgodzinie wszystko miało być jasne. Niemcy strzelają dwie bramki i ich kibice zaczynają śpiewać. Czechów można pokonać w ostatniej minucie, Chorwatów, ale nie jedną z najlepiej zorganizowanych reprezentacji świata.

To, co widzieliśmy, jeszcze raz zaprzeczyło logice, a futbol pewnie znowu zyskał nowych kibiców. Jeśli rezerwowa reprezentacja Turcji przez dobre pół godziny niemal zamyka na polu karnym być może przyszłego mistrza Europy, to na co bardziej zwrócić uwagę – na słabość Niemców czy umiejętności Turków?

Czy Turcy są aż tak dobrymi piłkarzami? Gdyby brać pod uwagę tylko sztukę posługiwania się piłką, to ocena byłaby zaledwie dobra. Jednak dzisiejszy futbol to nie tylko cyrkowa technika, ale siły na 120 minut biegania w pełnym tempie i cecha, której gołym okiem nie widać, a to ona ma czasami decydujące znaczenie – wiara, że wychodząc na boisko, mogę pokonać każdego i nie ma sytuacji bez wyjścia.

Turcy mieli ją w stopniu najwyższym ze wszystkich reprezentacji biorących udział w mistrzostwach. Polacy – w najmniejszym.

To nie jest nic innego jak wiara połączona z ambicją, honorem, poczuciem więzi ze swoimi kibicami, flagą. Turcja pokazała, na czym polega gra zespołowa, w której nie ma podziałów na gwiazdy Nihata Kahveciego czy Hamita Altintopa i resztę. Przecież nie pamiętamy większości tureckich nazwisk nie dlatego, że są trudne, tylko że wszyscy grali z takim samym poświęceniem, które czasami maskowało ich skromniejsze umiejętności czysto piłkarskie.

Być może trener Fatih Terim, który we Włoszech uczył się zawodu, przekazał swoim piłkarzom niestarzejącą się regułę Helenio Herrery: „Kto gra pod siebie – gra dla przeciwnika. Kto gra dla drużyny – gra dla siebie”.

Im lepiej Turcy grali, tym mniej faulowali. Po mistrzach Europy sprzed czterech lat – Grekach – nie pozostało w futbolu nic. Turków zapamiętamy jako drużynę z pogranicza Europy i Azji, która przypomniała, że czasami także na boisku serce i dusza są ważniejsze niż mędrca szkiełko i oko.

Z Niemcami miało być inaczej. Przetrzebieni kontuzjami, ukarani kartkami Turcy stawali do pojedynku z potęgą jak drużyna procarzy przeciw dywizji pancernej. To musiało trwać 90 minut, bo przepisy gry w piłkę nie przewidują rzucenia ręcznika na boisko. Ale, logicznie rzecz biorąc, po półgodzinie wszystko miało być jasne. Niemcy strzelają dwie bramki i ich kibice zaczynają śpiewać. Czechów można pokonać w ostatniej minucie, Chorwatów, ale nie jedną z najlepiej zorganizowanych reprezentacji świata.

Pozostało 80% artykułu
Sport
Andrzej Duda i Międzynarodowy Komitet Olimpijski. Czy to w ogóle możliwe?
https://track.adform.net/adfserve/?bn=77855207;1x1inv=1;srctype=3;gdpr=${gdpr};gdpr_consent=${gdpr_consent_50};ord=[timestamp]
Sport
Wsparcie MKOl dla polskiego kandydata na szefa WADA
Sport
Alpy 2030. Zimowe igrzyska we Francji zagrożone?
Sport
Putin chciał zorganizować własne igrzyska. Rosja odwołuje swoje plany
Materiał Promocyjny
Bank Pekao wchodzi w świat gamingu ze swoją planszą w Fortnite
Sport
Narendra Modi marzy o igrzyskach. Pójdzie na starcie z Arabią Saudyjską i Katarem?