[wyimek][b][link=http://blog.rp.pl/szczeplek/2009/10/05/panienki-ze-stolicy/]Skomentuj na blogu[/link][/b][/wyimek]Różnica między nimi a legionistami polegała na tym, że białostoczanie walczyli od pierwszej do ostatniej minuty i to nawet wtedy, kiedy mieli już pewne zwycięstwo, a warszawianie w tym czasie dreptali po boisku.
Ta sytuacja wiele mówi nie tylko o Jagiellonii i Legii, ale całej lidze. Z faworytów rozgrywek jedynie Wisła spisuje się tak, jak na mistrza przystało. Śląsk nie miał nic do powiedzenia, a przecież uważany jest za drużynę mającą największe szanse dołączenia do wielkiej trójki: Wisły, Legii i Lecha. Dlaczego ma takie notowania, nie bardzo wiadomo. Wyniki i gra Śląska nie odbiegają specjalnie od tego, co pokazują inne przeciętne zespoły. Może polega to na złudnej wierze, że jak trenerem zostaje ktoś, kto był dobrym piłkarzem, a klub ma mocne podstawy finansowe, to sukces jest murowany.
A to nieprawda, o czym przekonuje się Śląsk z Ryszardem Tarasiewiczem i Zygmuntem Solorzem (kilka lat temu współwłaścicielem Śląska był Ryszard Sobiesiak, któremu – gdy jeszcze grał w piłkę – koledzy z boiska nadali przydomek Pinokio), a czego w poprzednim sezonie boleśnie doświadczył Górnik Zabrze z Henrykiem Kasperczakiem i pieniędzmi firmy Allianz.
Czy Legia nie jest w podobnej sytuacji? Jan Urban niezależnie od wyniku mówi mądrze, a kiedy przegrywa, nie szuka łatwych usprawiedliwień.
Tym razem też wytrzymał nerwowo, nie dał się wciągnąć w rozmowę o ostrej grze Jagiellonii, choć pytał go o to reporter Canal+.