Tomasz Frankowski o biciu rekordów i długowieczności

To na pewno pana ostatni sezon w karierze?

Tomasz Frankowski:

Trochę zacząłem się wahać. Nie sądziłem, że ta runda będzie taka udana. Musimy usiąść zimą z działaczami Jagiellonii Białystok i się zastanowić.

Włodzimierz Lubański wysłał panu gratulacje?

Nie. Widziałem go dwa razy w życiu, jak zajmował się Wisłą podczas meczów z Anderlechtem. Lubański, Boniek – ja ich zawsze odbierałem jako gwiazdy świecące z bardzo daleka.

156 goli daje panu czwarte miejsce w klasyfikacji wszech czasów, trzeci jest Gerard Cieślik, który zdobył 167 bramek. Chce go pan dogonić?

Spokojnie – wiosna zawsze jest trudniejsza, a moje statystyki gorsze. Niektóre drużyny rzucają wtedy już 100 procent sił do obrony. Nie będę ukrywać – kiedy trzy lata temu wracałem do polskiej ligi, nie zakładałem, że będę tak skuteczny. Staram się myśleć, że to wszystko dzięki mojej wysokiej formie, a nie niższemu poziomowi ligi. Czasami się oszczędzam, gram ostrożnie, nie marnuję sił. Bywa, że przez to dochodzi do spięcia z trenerem, który wyobraża sobie moją grę trochę inaczej. Nie wywodzę w pole obrońców, wykorzystuję podania kolegów i w momencie strzału mam najczęściej przed sobą tylko bramkarza.

Ma pan też szczęście do asystentów. Jagiellonia kupuje zawodników, którzy potrafią wykorzystać pana atuty.

Rzeczywiście. Był Kamil Grosicki, w poprzednim sezonie Marcin Burkhardt, teraz są Tomasz Kupisz i Marko Cetković. Jagiellonia to nie jest jednak Wisła Kraków, nie jesteśmy skazani na sukces. Żeby z zespołu walczącego o utrzymanie stać się drużyną czołówki tabeli, potrzeba ciężkiej pracy.

Dużo się zmieniło w Jagiellonii, gdy Michała Probierza zastąpił Czesław Michniewicz?

Jest różnica. Probierz był trochę dyktatorem, nie znosił sprzeciwu. U Michniewicza jest większe pole manewru.