Szybka podróż z piekła do nieba

Korespondencja z Newark

To była klasyka gatunku, thriller z najlepszych lat Tomasza Adamka. Przypominający jego walki z Australijczykiem Paulem Briggsem, jeszcze w wadze półciężkiej, czy zwycięski pojedynek ze Steve'em Cunninghamem cztery lata temu w Newark, gdy „Góral" odbierał Amerykaninowi tytuł mistrza świata w wadze junior ciężkiej.

Tym razem jednak emocje były bez porównania większe. Niżej notowany, ale znakomicie przygotowany do tej walki 33-letni Walker (39-8, 31 KO) w drugiej rundzie rzucił prawym krzyżowym Adamka (47-2, 29 KO) na deski.

– Poleciałem na plecy, ale nie straciłem przytomności. Wstałem szybko – powie później polski pięściarz. Ale przyzna też, że Walker bił mocniej, niż sądził. I to nie tylko prawą ręką.  To były chwile grozy, do gongu kończącego to starcie było jeszcze 160 sekund. Adamek stał na krawędzi przepaści i niewielu było takich w Prudential Center, którzy wierzyli, że się uratuje.

Walker przyzna, że za wcześnie uwierzył w swoje szczęście. – Próbowałem zrobić to samo co za pierwszym razem, zacząć lewym, skończyć prawym. Nie sądziłem, że Adamka będzie jeszcze stać na kontrę. I stało się, nie widziałem tego ciosu – mówił pięściarz nazywany „pociągiem towarowym".

W jednej chwili szala przechyliła się na drugą stronę, Adamek wrócił z piekła do nieba. Teraz to Walkera liczył sędzia Ed Cotton, ten sam, który 16 lat temu w Atlantic City był w ringu podczas rewanżowej walki Andrzeja Gołoty z Riddickiem Bowe.

W końcówce drugiego starcia nad przepaścią stanął ten, który był tak blisko sensacyjnego zwycięstwa. Nikt nie słyszał gongu kończącego tę rundę, taka była wrzawa. Roger Bloodworth, trener Adamka, w przerwie mówił tylko: – Boksuj, nie bij się. Później go trafisz!

Ale tej bitwy nie dało się już powstrzymać. Kości zostały rzucone. – Walker lubi wymiany, więc powinno być ciekawie. Odpowiada mi taki styl, będzie bitka – mówił przed walką Adamek, ale chyba nie przewidział, że będą towarzyszyły temu tak dramatyczne okoliczności.

Polak pytany w szatni po zwycięskiej walce, co sprawiło, że w tych ciężkich chwilach nie stracił wiary w sukces, mówił „Rz": – Jak idziesz na wojnę, musisz się liczyć, że zostaniesz trafiony. Wtedy najważniejsze, by się podnieść. Dziękuję Bogu, że dał mi taką siłę. Gdybym stracił wiarę, byłby to sygnał z góry, że czas kończyć.

Bloodworth skomentował to, co się wydarzyło, krótko: – Tomasz przetrwał, bo ma szczękę z tytanu i niewiarygodne serce do walki.

W trzeciej rundzie Walker znów boksował mądrze i wszystko jeszcze mogło się zdarzyć. W kolejnym starciu przewaga Polaka była już wyraźna, a jeden z ciosów, bity w okolicę skroni rywala, wyraźnie nim zachwiał. – To były te chwile, kiedy czułem, że wcześniej czy później go złamię. Widziałem, że słabnie, a jego ciosy nie mają już takiej mocy jak wcześniej – tłumaczył Adamek, który poza kilkoma otarciami i niewielkim rozcięciem na czole nie wyglądał na kogoś, kto stoczył tak dramatyczną ringową wojnę.