MŚ w snookerze: wszystkie światła na Trumpa

W półfinale zagrają od czwartku do soboty Judd Trump ze Stuartem Binghamem oraz Barry Hawkins ze Shaunem Murphym. Wiadomo zatem na pewno, że mistrzem świata znów będzie Anglik.

Mistrzostwa już dostarczyły miłośnikom snookera dużo wrażeń. W centrum wydarzeń, jak niemal zawsze, bywał O'Sullivan, nie tylko dlatego, że w jednym z meczów zagrał kilka frejmów bez butów (ma problemy po biegowej kontuzji stopy) i wykonał gest ręką, który bardzo nie spodobał się sędziom.

Największe zamieszanie spowodował podczas pierwszej części ćwierćfinału z Binghamem, gdy ustawił na stole kredę do nacierania końcówki kija, jak tłumaczył – do oceny linii uderzenia.

Kary nie było (sędzia Terry Camilleri też był chyba zaskoczony), reguły snookera mówią o faulu, jeśli na stole pojawi się jakiś obiekt do pomiaru odległości bil od siebie i band, ten przypadek raczej był inny. Dzień później działacze World Snooker przejrzeli zapis meczu i uznali, że kreda na stole nie powoduje złamania przepisów.

Stuart Bingham nie przejął się zbytnio sławą i nieprzewidywalnością zachowań swego rywala, objął prowadzenie 5-3. W następnej sesji zaczął od brejka 145-punktowego (wyrównał dotychczasowy najlepszy wynik mistrzostw Neila Robertsona) i prowadził już 6-3.

Pięciokrotny mistrz świata dopiero wtedy nieco się skupił, wyrównał na 6-6, dalej było 8-8 i przerwa. Po niej wrócił znów Ronnie O'Sullivan w wersji rozkojarzonej. Grał niedbale, niby śmiało, ale bez właściwej koncentracji i pewności ręki. Jego rywal to widział, wzmocnił nacisk w ostatniej części meczu i wykorzystywał niemal każdy błąd sławy snookera. Dał radę, wygrał 13-9, po 20 latach od startu kariery zawodowej jest wreszcie w półfinale mistrzostw świata.

Kolejny rywal Binghama to Judd Trump (obecnie nr 6 na świecie), który wedle wielu obserwatorów gra snooker życia. W półfinale znalazł się najszybciej. W środę rano przed rozstrzygającą sesją z Dingiem Junhui prowadził już 12-4, nie dał Chińczykowi szansy na efektowny powrót, błyskawicznie wygrał kolejną partię i mógł spokojnie czekać na inne rozstrzygnięcia.

Wcześniej także błyszczał, wygrywał mecze z ogromną pewnością, jeśli mógł, pozwalał sobie na techniczne pokazy dla publiczności – na razie nie widać lepszego kandydata do tytułu, pucharu i 300 tys. funtów szterlingów nagrody. Wszystkie światła, z braku O'Sullivana, pójdą na niego. Jeśli widać jakieś zagrożenie poza formą kolejnego przeciwnika – to jest nim przeziębienie. Zaraz po zwycięstwie z Dingiem Trump poszedł z lekarstwami do łóżka.

Skończyła się wielka przygoda z mistrzostwami kwalifikanta Anthony'ego McGilla. Skromny i młody Szkot, zawodowiec od 2010 roku, zrobił w Sheffield wiele: najpierw pokonał 10-9 mocnego Stephena Maguire'a, potem wypełnił „klątwę Crucible" – zwyciężył w drugiej rundzie 13-9 ubiegłorocznego mistrza świata Marka Selby'ego (klątwa powoduje, że mistrz zdobywający pierwszy raz tytuł, nigdy go nie broni – Selby zobaczył, że to prawda).

W ćwierćfinale Shaun Murphy także miał bardzo wiele pracy z ambitnym Szkotem, mecz był dość długo równy, obu zdarzały się świetne brejki (137, 127, 125) ale doświadczenie Anglika, mistrza sprzed dekady, zwyciężyło. Ostatnią serię Murphy wygrał 4-1, końcowy wynik 13-8.

Neil Robertson, mistrz z 2010 roku, walczył z Barrym Hawkinsem – rewelacyjna forma Australijczyka z pierwszych dni turnieju może przez chwilę nieco uleciała, lecz jeśli nawet, to niewiele. Gonił rywala przez cały mecz zawzięcie, bo Hawkins też poczuł nadzwyczajną wenę. Po 20 partiach był więc remis 10-10, poziom niektórych rozgrywek musiał zachwycać (8 razy powyżej 100 punktów), typować tego, który awansuje – nie sposób.