Siatkarski mistrz z 1974 roku: Polski zespół dojrzewał do złota

Doświadczenie i zgranie zespołu są nie do przecenienia w sportach zespołowych. Ale to wspaniałe, że Bartosz Kurek, którego wyróżniono tytułem MVP, podkreślił, iż to zasługa całej drużyny i bez nich by tej nagrody nie dostał. Oni zdają sobie sprawę, że tylko wspólnie mogli zdobyć mistrzostwo. Robert Lewandowski, który kompletnym, wybitnym graczem, nie dał rady sam powalczyć na mundialu. Podobnie w siatkówce, gdyby nie mądrość naszego rozgrywającego Fabiana Drzyzgi, mogłoby się to skończyć różnie. Mnie, który też grałem na pozycji rozgrywającego, było niezmiernie miło patrzeć na dojrzałość Drzyzgi. W meczu z USA grał głównie Kurkiem i Michałem Kubiakiem, bo czuł, że oni kończą grę. Ale wiadomo było, że po to, by myśleć o pokonaniu Brazylii, musiał grać cały zespół. I grał. Ważną cegiełkę do tego sukcesu dołożyli młodzi tacy jak Artur Szalpuk, Kuba Kochanowski, który według mnie był rewelacją mistrzostw.

A przed mistrzostwami spodziewał się pan, że uda się sięgnąć po złoto?

Przed samym turniejem nie, ale w trakcie mistrzostw widać było, jak ten zespół się rozwija, dojrzewa. Dzięki zwycięstwom, ale i porażkom, choćby z Argentyną. Nikt się nie załamał, była pozytywna mobilizacja i właściwe wnioski. Chłopcy zrobili prezent nie tylko sobie, ale i wszystkim Polakom prezent ma stulecie niepodległości. A nie wolno zapominać, że Vital Heynen przejął tę drużynę dopiero kilka miesięcy temu. Dlatego kiedy spekulowaliśmy w gronie byłych mistrzów z 1974 roku, liczyliśmy przede wszystkim na wejście do najlepszej szóstki. Ale nikt nie mówił o złocie. To właśnie jest wspaniałe, że w sporcie mistrzem może zostać ktoś, kogo nie stawiano w roli faworyta. Chyba tylko Hubert Wagner w 1976 roku miał podstawy i odwagę zapowiedzieć przed igrzyskami w Montrealu, że interesuje go tylko złoto.