Marcin Janusz: Trener daje mi dużo niezależności

Okrzepł pan już?

Z każdym meczem czuję się pewniej. Nie chodzi jednak tylko o moje odczucia, ale o całą drużynę. Poprawę naszej gry widać było choćby w meczu z Holandią podczas Ligi Narodów. To cieszy i świadczy o tym, że drużyna się rozwija niezależnie od tego, że dużo mieszamy w składzie.

To mieszanie bardzo utrudnia życie rozgrywającemu?

Nie zastanawiam się nad tym. Pokazaliśmy, że mamy bardzo szeroki skład, i niech rywale się martwią, bo nie wiadomo, kto zostanie wystawiony na najważniejsze momenty. Trener nie boi się zmieniać zawodnika stojącego na zagrywce w kluczowych sytuacjach. Gorzej by było, gdybyśmy byli przygotowani, żeby wygrywać tylko tym jednym, z góry ustalonym składem. Lepiej, że wszyscy mamy okazję, żeby się sprawdzić.

Można już pana nazywać pierwszym rozgrywającym reprezentacji Polski?

O tym niech opowiada trener Grbić.

On już tak pana nazwał w rozmownie z „Rz”...

Cieszę się, ale sobie tym głowy nie zaprzątam, bo nic mi to nie da. Po prostu kiedy wychodzę na boisko, chcę grać jak najlepiej. Rozegranie to specyficzna pozycja. Nie da się spojrzeć w statystyki i wprost zobaczyć w liczbach, który rozgrywający był lepszy.

W ZAKSIE wszedł pan w buty świetnego Francuza Benjamina Toniuttiego. W reprezentacji zastąpił pan Fabiana Drzyzgę. To nakłada dodatkową presję?

Nie da się uciec od takich myśli, chociaż próbuję nie zaprzątać sobie tym głowy. Przychodząc do ZAKSY, wiedziałem, że czekają mnie porównania do Toniuttiego i że to samo czeka mnie w kadrze, gdzie wszyscy będą mnie zestawiać z Fabianem. Taki jest sport, bo zawsze się kogoś zastępuje, trzeba się z tym zmierzyć i sobie poradzić, szczególnie w takiej reprezentacji jak nasza, która od lat odnosi sukcesy.

Nikola Grbić daje panu dużo swobody na boisku, czy raczej próbuje sterować z trenerskiej ławki?