Zatrzymanie Mirosława Przedpełskiego

Tylko w tej sprawie wszyscy zainteresowani się zgadzają – pieniądze w polskiej siatkówce pojawiły się, gdy nad Wisłą pojawiła się Liga Światowa. Ligę, tu też jest zgoda, zawdzięczaliśmy Januszowi Biesiadzie, dynamicznemu działaczowi z Gdańska, który przekonał w 1998 roku ówczesnego prezesa PZPS Eryka Ippohorskiego-Lenkiewicza do swej śmiałej wizji.

Jak przekonał i podpisał z prezesem dziewięcioletni (!) kontrakt na zarządzanie związkiem na stanowisku sekretarza generalnego i dyrektora Ligi Światowej w Polsce z pensją równą 10-krotności średniej krajowej – zaczęło się.

Pierwszym krokiem było przekonanie szefa światowej federacji siatkarskiej (FIVB) i faktycznego właściciela Ligi Światowej Rubena Acosty (a także jego sławnej małżonki Malu, trzęsącej federacją, o niej samej książki można pisać), że Liga się Polsce należy.

To był jednak niezaprzeczalny sukces – w trzy lata wyciągnąć siatkówkę z zakurzonego kąta, znaleźć sponsora, powołać do życia Profesjonalną Ligę Piłki Siatkowej, zapełnić hale podczas meczow reprezentacji.

Każdy sukces kosztuje – pierwsza niejasna sprawa pojawiła się w styczniu 2001 roku, gdy Walny Zjazd PZPS udzielił absolutorium ustępującemu zarządowi na podstawie pozytywnej opinii firmy i osób, których nie było w Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów.

Jakoś nikt się tego początkowo nie czepiał, zmęczony zgiełkiem prezes Ippohorski- Lenkiewicz ustąpił, wybrano nowego – Janusza Biesiadę.

Jesienią 2001 roku wyszło na jaw, że jego rządy doprowadziły do zapaści finansowej związku. Zaczęły się ponowne pytania o dziwny audyt, nierozliczone zaliczki, braki w kasie. Wtedy PZPS miał budżet w wysokości kilku mln złotych (dziś jest o ponad 130 mln większy), wedle wyliczeń prokuratora brakowało ponad 4 mln zł, a główny księgowy związku, na którego prezes składał winę, uciekł za granicę.

Afera była głośna. W styczniu 2002 roku Janusz Biesiada podał się do dymisji. Jego miejsce zajął Tadeusz Sąsara. Sprawa niegospodarności prezesa znalazła się w prokuraturze, potem w sądzie. W związku pojawiło się pierwszy raz Centralne Biuro Śledcze.

Do akcji wkroczył jednak prezes FIVB Ruben Acosta. Obronił Janusza Biesiadę dość skutecznie – szantażując władze polskiego sportu, prezesa UKFiS Adama Giersza i prezesa PKOl Stefana Paszczyka, że wyrzuci reprezentację Polski z rozgrywek międzynarodowych, jeśli Biesiada nie pozostanie prezesem. Wymyślono wówczas dla oskarżanego działacza kuriozalne rozwiązanie – posadę współprezesa ds Ligi Światowej. W kwietniu 2002 roku Janusz Biesiada jeszcze raz wygrał wybory na Nadzwyczajnym Zjeździe PZPS (pokonał w drugiej dogrywce stosunkiem głosów 34:32 Małgorzatę Zielińską, panią prezes Warszawskiej Fabryki Platerów Hefra), stracił jednak głównego sponsora (Plus GSM), no i podzielone środowisko nie zamierzało chować wykopanych toporów wojennych.

Po igrzyskach w Atenach w 2004 roku walne zgromadzenie sprawozdawczo-wyborcze związku pozbawiło prezesa Biesiadę pozycji, choć walczył do końca.

Przegrał wybory z Mirosławem Przedpełskim i zajął się obroną swego dobrego imienia w sądzie. Po latach tę walkę wygrał – w 2009 roku Sąd Okręgowy w Warszawie uniewinnił go ze wszystkich zarzutów postawionych w akcie oskarżenia. Prokurator żądał dla Biesiady trzech lat pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 75 tysięcy złotych.