Zanosi się na burzę z piorunami

Dziś o 16.30 naszego czasu  (transmisja w TVP 2 i TVP Sport) okaże się, czy Polacy mają szansę na odegranie w katarskich mistrzostwach świata znaczącej roli, czy po grupowym epizodzie wrócą do domów i oddadzą scenę innym aktorom.

Drużyna Michaela Bieglera wciąż jeszcze żyje legendą zespołu, który pod wodzą Bogdana Wenty zdobył wicemistrzostwo świata w 2007 roku, a dwa lata później dorzucił brązowy medal.

W kadrze, którą do Kataru wziął niemiecki selekcjoner biało-czerwonych, wciąż występuje jeszcze sześciu weteranów, którzy byli srebrnymi medalistami MŚ. Zawodnicy jak ognia unikają jednak pytań o to, czy także teraz mogą awansować do grona najlepszych na świecie.

– Co ja mam powiedzieć, że nie mamy żadnych szans na medal? – oburzał się Michał Jurecki. – Przecież tego ode mnie nie usłyszycie. Aby w ogóle myśleć o medalu, musimy pokonać w najbliższym meczu Szwecję i tylko to się dla nas teraz liczy – mówił wyraźnie poirytowany.

Można odnieść wrażenie, jakby reprezentanci swoim występem w fazie grupowej nie potrafili przekonać samych siebie – nie wspominając o kibicach czy dziennikarzach – że mogą walczyć o czołowe lokaty.

Oczywiście spisywanie Polaków na straty jeszcze przed spotkaniem ze Szwecją nie ma sensu. To najbardziej wyrównana para w 1/8 finału. Chociaż to Szwedzi są faworytem, gdyż zajęli drugie miejsce w swojej grupie, ale jeśli to Polacy awansują do ćwierćfinału (gdzie najprawdopodobniej czekać będzie Chorwacja), nie będzie mowy o żadnej sensacji. Szczególnie że biało-czerwoni są drużyną doświadczoną, która umie grać pod presją.

– Na pewno nie będziemy przed tym spotkaniem robić w pieluchy – uśmiecha się Jurecki. – Mamy doświadczenie z innych turniejów, Ligi Mistrzów czy lig zagranicznych. To spotkanie nie spędza nam snu z powiek – zapewnia.

Dodatkowym atutem Polaków mogą być kłopoty zdrowotne filara szwedzkiego zespołu Kima Anderssona, który z powodu problemów z barkiem nie wystąpił w ostatnim spotkaniu przeciwko Francuzom. Inna sprawa, że kontuzje nie omijają także zawodników Bieglera. Krzysztof Lijewski, który – póki zdrowie mu na to pozwalało – był naszym najlepszym zawodnikiem w turnieju, musiał opuścić boisko po dwóch minutach meczu z Duńczykami i raczej nie weźmie udziału w konfrontacji ze Szwedami. Na drobniejsze urazy narzekali też Robert Orzechowski, Piotr Chrapkowski oraz Mariusz Jurkiewicz.

Jeśli Biegler może być z czegoś zadowolony, to na pewno z gry Polaków w defensywie. Znacznie gorzej jest w ataku, gdzie od początku turnieju zawodnicy grają zbyt indywidualnie, nieprzemyślanie i bez zrozumienia.

Wynikiem tego było chociażby wiele strat w kończącym rywalizację w grupie spotkaniu z Danią. Tyle że selekcjoner nie potrafi tym  solowym zapędom w ataku zaradzić.

Po każdym meczu zawodnicy mówią o wyciąganiu wniosków, zapewniają, że w kolejnym spotkaniu to się nie powtórzy, ale gdy wychodzą na parkiet, emocje biorą górę i plan taktyczny się sypie.