Co dwie głowy to nie jedna

Gdy cztery lata temu w hotelu Sheraton Listkiewicz patrzył z podestu na salę pełną delegatów, mógł powiedzieć bez fałszywej skromności: „Polski futbol to ja”, był jedynym kandydatem w wyborach na prezesa, dostał 193 głosy ze 198, a delegaci wyrywali się na mównicę, by pochwalić pięć lat jego dotychczasowych rządów.

Podczas pierwszej kadencji Listkiewicza związkowe konta puchły, reprezentacja po 16 latach przerwy wróciła na mundial, a słowo „fryzjer” kojarzyło się wciąż ze ścinaniem włosów, a nie ustawianiem meczów. Ale ten zjazd z grudnia 2004 był ostatnim, gdy „działacz PZPN” to brzmiało dumnie.

[srodtytul]Od pożaru do pożaru[/srodtytul]

Pół roku później policja zajrzała do koła zapasowego sędziego Antoniego F., potem na szczerość zebrało się Piotrowi Dziurowiczowi, ruszyła trwająca do dziś akcja wyłapywania czarnych owiec. Były dwie wojny futbolowe, trzech kuratorów, zawołanie „j... ać PZPN” wrosło w krajobraz meczów reprezentacji na równi z hymnem narodowym, a gazety – od tabloidów po poważne – zaczęły zamieniać życie prezesa w piekło.

Rządzenie PZPN przypominało przez ostatnie cztery lata bieganie od pożaru do pożaru, a pozycja prezesa słabła. Jednomyślność była coraz bardziej na pokaz, pod kolejnymi ciosami ze strony prokuratury we Wrocławiu, ministrów i mediów związek rozpadał się na frakcje.

Coraz więcej działaczy zaczynało dostrzegać, że pomyślność Listkiewicza niekoniecznie jest ich pomyślnością. Związkowych baronów zaczęło drażnić, że każda afera zastaje prezesa za granicą, że od czasu, gdy Polska i Ukraina dostały Euro 2012, Listkiewicz zaczął się powoli przesuwać w stronę wyjścia ze związku, zostawiając im cały brud. Do tego dochodziły inne podziały: lobby byłych trenerów miało dość potęgi byłych sędziów itd.

Chór zaczął fałszować. Można to było usłyszeć choćby podczas niedawnego zjazdu nazwanego dość przewrotnie antykorupcyjnym, gdy prezes rzucając na szalę słabnący autorytet, wzywał do przerwania obrad, by nie dopuścić do puczu baronów.

Wygrał, ale to było jedno z ostatnich jego zwycięstw. – Michał jest teraz w takiej sytuacji, że nawet przegłosowanie na zjeździe wniosku o zrobienie go prezesem honorowym nie jest przesądzone – mówi, na razie anonimowo, jedna z osób uczestniczących w przedzjazdowych targach o głosy poparcia.

Ktokolwiek stanie dzisiejszego popołudnia na mównicy jako nowy prezes, nie dorówna wszechwładzy Listkiewicza sprzed czterech lat. Po pierwsze, dlatego że nie będzie miał za sobą tak lojalnego i zwartego zarządu. Po drugie, już wkrótce będzie musiał się podzielić wpływami w polskiej piłce ze spółką odpowiedzialną za organizację Euro 2012.

W grudniu na posiedzeniu tzw. komitetu sterującego mają zapaść szczegółowe decyzje co do specjalnej struktury tworzonej przez UEFA, PZPN i federację ukraińską dla organizacji turnieju finałowego Euro 2012. W marcu przyszłego roku spółka ma już działać.

[srodtytul]Nowa układanka[/srodtytul]