Łódź na dnie

Nikt nie traktował informacji o ogłoszeniu upadłości klubu do końca poważnie. Wiadomo – Łódzki Klub Sportowy nie otrzymywał licencji już kilka razy, degradowano go z ekstraklasy, ale później jakoś się podnosił, bo to klub z tradycjami, któremu trzeba pomóc.

We wtorek władze spółki doszły do wniosku, że nie ma sensu dłużej oszukiwać siebie i kibiców. 9 milionów złotych długu to próg, którego nie da się przeskoczyć. 105-letnia tradycja odchodzi do historii.

Komisja Dyscyplinarna PZPN zawiesiła licencję ŁKS ze względu na długi wobec trenerów i zawodników. Decyzję podtrzymała także Naczelna Komisja Odwoławcza. ŁKS winny jest 90 tysięcy złotych Krzysztofowi Adamowiczowi, po 80 tysięcy Tomaszowi Nowakowi i Damianowi Sewerynowi, 46 tysięcy Cezaremu Stefańczykowi, 33 tysiące Robertowi Sierantowi, a 22 tysiące Sewerynowi Gancarczykowi.

To oczywiście zaległości najbardziej widoczne, te wobec ludzi i urzędów są kilkadziesiąt razy wyższe. Jeszcze w niedzielę po oddaniu walkowerem meczu z Wartą Poznań współwłaściciel spółki Filip Kenig zapowiadał rozmowy ostatniej szansy, ale nie przyniosły one rezultatu.

Zresztą 18 kwietnia licencja klubu ponownie zostałaby zawieszona z powodu należności wobec czterech innych zawodników (m.in. Marcina Mięciela) oraz menedżera Jarosława Kołakowskiego. To zadłużenie klubu przekracza 400 tysięcy złotych.

ŁKS wygląda teraz tak, jak jego stadion. Przy Alei Unii Lubelskiej zamykano kolejne sektory, bojąc się katastrofy budowlanej. Łódź długo nie potrafiła się dogadać co do jednego stadionu dla ŁKS i Widzewa, na dwa osobne nie było pieniędzy i tak drugie pod względem wielkości miasto w Polsce pod względem piłkarskiej infrastruktury wylądowało na aucie. Teraz, kiedy jest bliskie podjęcia decyzji o budowie stadionu dla Widzewa i obiektu miejskiego, na którym grałby ŁKS, pada pytanie: po co? Przecież ŁKS zacznie grę w czwartej lidze.

Prezydent Łodzi Hanna Zdanowska w przyszłym tygodniu spotka się z prezesami obu klubów i wyda oświadczenie odnośnie do planowanych inwestycji. Nieoficjalnie wiadomo, że żałuje pomocy finansowej, jakiej trzy lata temu miasto udzieliło ŁKS na uniknięcie bankructwa.

Te trzy lata były zmarnowane, lepiej, by klub wówczas upadł i być może do dziś odrodził się zdrowy. Do budowy obu stadionów zapewne trudno będzie przekonać radnych. Stadion miejski miał zarabiać 5 milionów złotych rocznie, a to był ambitny plan, nawet gdyby ŁKS grał w ekstraklasie. A przecież w Polsce spadek z ekstraklasy to dla większości zespołów śmierć kliniczna.

ŁKS od czasów mistrzostwa w 1998 roku i powolnego wycofywania się z finansowania klubu przez Antoniego Ptaka, podupadał z sezonu na sezon. W 2009 roku został zdegradowany z ekstraklasy za brak licencji, mimo że w tabeli zajął siódme miejsce. Wtedy z klubem pożegnali się właściciele Daniel Goszczyński i Grzegorz Klejman, a pieniądze na ratowanie tonącej łodzi dało miasto.

Politycy kilka milionów złotych nazywają teraz wszczepianiem bajpasów. Nowa spółka została przejęta przez firmę Tilia należącą do Filipa Keniga i Jakuba Urbanowicza.
Do nich nikt nie ma pretensji. Wprowadzili zespół z powrotem do ekstraklasy i szukali nowych inwestorów. Wkrótce prezesem został Andrzej Voigt, który obiecał trzy miliony złotych, ale na obietnicach się skończyło.

Tymczasem klub, licząc na lepsze jutro, zatrudniał na niezłych kontraktach kilkunastu piłkarzy. Za politykę kadrową odpowiadali Tomasz Wieszczycki i Tomasz Kłos. Umów nie podpisywali, działali ponoć według źle oszacowanego budżetu, ale to sprowadzeni przez nich piłkarze, a także trener Piotr Świerczewski, który miał ratować ekstraklasę dla ŁKS, doprowadzili do obecnej sytuacji. Drużynę budowano metodą łapanki. Znane nazwisko, kilkanaście meczów w ekstraklasie? Może do tego niepokorny charakter? Świerczewski się cieszył i zapewniał: „Utrzymam tych piłkarzy w ekstraklasie”.