Polska – Nowa Zelandia 1:0. Tylko gol był piękny

Dziś terminów na mecze towarzyskie nie ma dużo, więc trenerzy mają ograniczone możliwości próbowania zawodników. Skoro jednak taka okazja się stworzyła, to Jan Urban nie wahał się wystawić przeciw finaliście przyszłorocznych mistrzostw świata jedenastkę bez najlepszych graczy.

W porównaniu z ostatnim zwycięskim spotkaniem z Finlandią w pierwszym składzie zabrakło Łukasza Skorupskiego, Matty Casha, Jana Bednarka, Bartosza Slisza, Jakuba Kamińskiego, Nicoli Zalewskiego (leczy kontuzję i w tym roku go już nie zobaczymy) i Roberta Lewandowskiego.

Polska – Nowa Zelandia. Jak zagrali zmiennicy?

Urban musiał zobaczyć, jak dadzą sobie radę ci, którzy teoretycznie wkrótce powinni mieć stałe miejsca w kadrze, chciał zobaczyć, na kogo może liczyć w przypadku kontuzji lub kartek, wreszcie – musiał oszczędzać najlepszych przed znacznie ważniejszym egzaminem.

Ten w Chorzowie nie wypadł najlepiej, ale wygraliśmy, a to zawsze inaczej wpływa na oceny. Polacy dobrze zaczęli. Osiągnęli przewagę, w dobrej sytuacji Piotr Zieliński strzelał z ostrego kąta zamiast podawać. W innych Michał Skóraś przeniósł piłkę nad poprzeczką, a po strzale Sebastiana Szymańskiego Nowozelandczycy wybili piłkę na róg.

Ale i goście napędzili nam stracha. Atakowali nas już pod polem karnym Drągowskiego, nie dając wielu szans na zbudowanie akcji lub atakowali bardzo niebezpiecznie i też trzykrotnie byli bliscy zdobycia gola. Poza tymi sytuacjami po obydwu stronach więcej akcji, które podnosiłyby publiczność z miejsc, nie było.

Przemysław Frankowski miał okazję pokazania trenerowi, że niesłusznie go pomija, ale szansy nie wykorzystał. Krzysztof Piątek jako potencjalny następca Lewandowskiego był całkowicie niewidoczny. Sebastian Szymański także zagrał poniżej możliwości. Jakub Piotrowski i Kacper Kozłowski w środku pola nie mogli się odnaleźć w towarzystwie, w którym pojawiają się rzadko.

Obraz gry zmienił się nieco po przerwie. Weszli Jakub Kiwior, Paweł Wszołek i Sebastian Świderski. W 49. minucie mogliśmy oglądać najładniejszą akcję meczu. Piotr Zieliński podał z lewej strony na prawą – do Pawła Wszołka. Legionista pobiegł skrzydłem, wycofał niemal spod linii do Zielińskiego, który spodziewał się takiego zagrania. Zrobił zwód, po którym uwolnił się od obrońcy i strzelił z czternastu metrów przepiękną bramkę. Piłka odbiła się od poprzeczki, uderzyła w ziemię za linią – piękny gol, nie do obrony.

Wszołek w trzech podobnych akcjach, jakich oczekuje się od wahadłowego, zrobił więcej niż Frankowski w pierwszej połowie. Niestety, ani takich akcji, ani goli już nie oglądaliśmy. W 63. minucie trener Urban podjął kolejne ryzyko, dając odpocząć Zielińskiemu. Miał okazję się przekonać, jak reprezentacja spisze się bez dwóch najlepszych zawodników, bez których trudno ją sobie wyobrazić.

Polska – Nowa Zelandia. Jak wypadli debiutanci?

Wyszło tak sobie. Przez pół godziny liderem był kolejny kapitan – Karol Świderski, widoczny bardziej w drugiej linii niż w ataku. Tam nie mieliśmy nikogo, bo Piątek wypadł jak w pierwszej części – blado.