Atletico - Real: Sami pianiści

Zachwyty nad zespołem Zinedine'a Zidane'a zdają się nie mieć końca, Real jest na najlepszej drodze do mistrzostwa Hiszpanii, a po zwycięstwie w pierwszym meczu półfinałowym Ligi Mistrzów z Atletico Madryt 3:0 i hat-tricku Cristiano Ronaldo – jedną nogą w finale. Drużyna Zidane'a dla wielu ekspertów jest tym zespołem, który w końcu – po 25 latach – jako pierwszy obroni tytuł w Lidze Mistrzów.

Gdyby tak faktycznie się stało, głosy, że to najlepszy Real w historii, przybiorą na sile. Ale zespół Zidane'a z pewnością drużyną wszech czasów w przebogatej historii Królewskich nie jest. Natomiast można uznać, że francuski trener dysponuje najmocniejszą kadrą w historii tego klubu.

W czasach, gdy Real sięgał pięć razy z rzędu po Puchar Mistrzów (1956–1960), a w ataku spustoszenie siał Alfredo Di Stefano z Francisco Gento, do których później dołączył Raymond Kopa i przede wszystkim Ferenc Puskas, w klubie nie było tylu znakomitych zawodników. Podstawowy powód jest prozaiczny: zmian w trakcie spotkania można dokonywać w piłce nożnej dopiero od 1965 roku, gdy w ligach angielskiej i szkockiej wprowadzono taką regułę.

Przez pierwsze dwa lata obowiązywania nowego systemu można było zresztą dokonywać tylko jednej zmiany i to wyłącznie w przypadku, gdy zawodnik z pierwszej jedenastki doznał kontuzji. Zmiany taktyczne umożliwiono dopiero w sezonie 1967/1968, a na mistrzostwach świata w 1970 roku w Meksyku.

Siłą rzeczy, gdy Real stawał się pierwszą superpotęgą w historii futbolu, nie musiał mieć tak szerokiej kadry – grali piłkarze z podstawowej jedenastki, plus tych kilku zawodników, którzy pojawiali się w przypadku kontuzji gwiazd. Oprócz tego w tamtych czasach futbol nie był jeszcze skomercjalizowanym do granic rozsądku show biznesem. Real sprowadzał wielkie gwiazdy, jak Di Stefano, który przyszedł z ligi kolumbijskiej, czy Puskas, który uciekł z komunistycznych Węgier i musiał odcierpieć dwuletnią karę nałożoną przez UEFA, zanim założył białą koszulkę, ale pozostali zawodnicy to byli raczej lokalni chłopcy albo piłkarze pozyskani z innych ligowych drużyn – żadne gwiazdy.

Zwycięzca pięciu Pucharów Mistrzów, bramkarz Juan Alonso, zaledwie dwa razy wystąpił w reprezentacji Hiszpanii. Cztery triumfy ma na koncie skrzydłowy Jose Iglesias Fernandez znany jako Joselito – koszulkę kadry założył tylko raz. Tak samo jak Ramon Marsal Ribo, który musiał przedwcześnie skończyć karierę i zająć się normalną pracą.

Gdy na początku lat 60. mieszkańcy Madrytu wzywali hydraulika, istniała szansa, że zlew będzie im przetykał zdobywca pierwszego w historii Pucharu Mistrzów.

Bill Shankly – legendarny trener Liverpoolu – powiedział kiedyś: „W drużynie piłkarskiej potrzebujesz ośmiu facetów, którzy będą nosić pianino, i trzech, którzy potrafią na tym cholerstwie zagrać". I tak przez lata faktycznie budowano te drużyny. Do dziś, gdy najbogatsze kluby mogą sobie pozwolić na kadry naszpikowane gwiazdorami.

Kolejne tytuły zdobywał Real dopiero gdy ideę Galacticos wcielił w życie prezes Florentino Perez. Pomysł był prosty – kupować najwspanialszych piłkarzy, a do pomocy dorzucić im wychowanków. Tamtą taktykę ochrzczono mianem „Zidanes y Pavones" od nazwisk wielkiego Zidane'a i wychowanka Francisco Pavona, stopera, którego gablota z trofeami jest godna pozazdroszczenia: Liga Mistrzów, Puchar Interkontynentalny, dwa mistrzostwa Hiszpanii. Ale gdy musiał on odejść z Realu, nie zrobił oszałamiającej kariery ani w Realu Saragossa, ani we francuskim AC Arles, i już nigdy o podium nawet się nie otarł. W reprezentacji też nigdy nie zagrał.

Obok Pavona występowały takie tuzy, jak Ivan Campo (po Realu angielskie średniaki Bolton oraz Ipswich, a także AEK Larnaka z Cypru) czy Javier Portillo (m.in: Club Brugge, Osasuna czy Hercules Alicante).

Dziś Zidane ma do dyspozycji takich zawodników, że każdy trener, ze szkoleniowcem dzisiejszego rywala Atletico Diego Simeone na czele, może mu tylko zazdrościć.