Być jak piłkarski trener. Zyskowna gra do wielu bramek

– Kocham futbol, ale zawód szkoleniowca to najbardziej samotne zajęcie. Czasem myślisz, że masz przeciw sobie cały świat – wyznał kiedyś Dick Advocaat, pytany o blaski i cienie pracy trenera.

Holender zwany Małym Generałem może nie spotkał na swej drodze wielu przyjaciół, ale gdy wyrobił już sobie nazwisko, nie mógł narzekać na brak ofert i pieniędzy. Odkąd w 2004 roku po raz drugi rozstał się z kadrą Holandii, prowadził dziewięć klubów i siedem reprezentacji.

Uczeń Rinusa Michelsa, twórcy futbolu totalnego, nigdy nie dorównał sukcesami swojemu mentorowi. Nie zdobył z Holandią mistrzostwa Europy, nie awansował z nią do finału mundialu, nie pracował w takich klubach jak Ajax czy Barcelona ani nie wygrał Pucharu Europy. Ale choć ma już 74 lata, wciąż dostaje propozycje.

Czytaj więcej:

Podatki, Księgowość i Rachunkowość

Klub powinien pobrać PIT od młodych piłkarzy

Zwolnienie z podatku dla osób do 26 l...

Pro

Zwiedził kawał świata. Od Korei Południowej przez Zjednoczone Emiraty Arabskie po Rosję. Od sierpnia jest selekcjonerem Iraku. Ma awansować na mundial w Katarze.

Zbawca Rzymu

Przez całą karierę Advocaat bezrobotny był najdłużej kilka miesięcy, chociaż trudno go zaliczyć do trenerskich gwiazd pierwszego planu. Takich jak Jose Mourinho czy Antonio Conte. Portugalczyk i Włoch zamienili się w tym roku miejscami. Pierwszy wrócił do Italii, drugi do Anglii.

Mourinho w kwietniu stracił posadę w Tottenhamie, a już dwa tygodnie później był po słowie z Romą. Witany jak zbawca, który odmieni grę drużyny. Choć wyjątkowość Portugalczyka została mocno nadszarpnięta, we Włoszech wciąż jest pamiętany jako ostatni trener, który z zespołem Serie A triumfował w Lidze Mistrzów. Jego Inter wyeliminował po drodze Barcelonę Pepa Guardioli. Tak Mourinho budował swój mit – człowieka trudnego w relacjach, ale gwarantującego trofea.

Dziś pozostały po nich tylko wspomnienia. Ostatni tytuł mistrzowski zdobył w 2015 roku z Chelsea, dwa lata później z Manchesterem United wygrał Ligę Europy, po czym zaczął się rozmieniać na drobne.

Pracę w Rzymie Mourinho rozpoczął od sześciu zwycięstw, ale gdy przyszło do gry z trudniejszymi rywalami, czar prysł. Roma przegrała derby z Lazio, prestiżowe mecze z Juventusem i Milanem, a w pucharach doszła kompromitująca porażka 1:6 z Bodo/Glimt, czyli przeciwnikiem, z którym wcześniej w eliminacjach Champions League bez problemów poradziła sobie Legia.

Mourinho podpisał kontrakt do czerwca 2024 roku, ale nawet jeśli nie dotrwa do jego końca, finansowo na pewno nie straci. Dziennik „Telegraph” obliczył, że na samych odprawach zarobił 77,5 mln funtów. Ostatnim klubem, z którego odszedł na własnych warunkach, był Inter.

Kiedy pół roku temu Mediolan opuszczał Conte, włoski dziennikarz Fabrizio Romano informował, że otrzyma on 7 mln euro rekompensaty.

Conte dał Interowi tytuł (po 11 latach oczekiwania), ale nie zgadzał się z polityką chińskich właścicieli planujących sprzedaż gwiazd i postpandemiczne oszczędności. I poprosił o rozwiązanie umowy.

Z roczną pensją w wysokości około 13 mln euro był najlepiej opłacanym trenerem w Serie A. Ale zdawał sobie sprawę, że za chwilę gdzie indziej może zarabiać więcej. Interesował się nim Manchester United i kupione przez szejków z Arabii Saudyjskiej Newcastle, a wylądował w Tottenhamie. W klubie są pieniądze na transfery, jest piękny stadion, zatrzymano nawet króla strzelców Harry’ego Kane’a. Brakuje tylko trofeów.

Pustą gablotę wypełnić ma Conte, specjalista od trudnych zadań. Juventus i Chelsea przejmował, gdy znajdowały się w dołku, i już w pierwszych sezonach poprowadził je do mistrzostwa. W Interze zajęło mu to nieco dłużej, ale scudetto poprzedził awansem do finału Ligi Europy. W Londynie wierzą, że zdoła też naprawić Tottenham. Tę misję wyceniono na 13 mln funtów rocznie.

Mistrz wielkich lig

Conte szybko wskoczył na podium najlepiej wynagradzanych trenerów Premier League. Wyżej są tylko Guardiola (według „Daily Mail” 18,7 mln) i Juergen Klopp (16 mln). Daleko w tyle jest Thomas Tuchel (7 mln), który już pół roku po zwolnieniu z PSG wygrał z Chelsea Ligę Mistrzów, a teraz zmierza z nią po tytuł w Anglii.