Dzieci Fergusona

Kiedy byłem, kiedy byłem małym chłopcem, hej, pisałem listy do klubów piłkarskich, z prośbą o zdjęcia, znaczki i autografy zawodników. Czasami otrzymywałem nawet satysfakcjonujące odpowiedzi.

Aktualizacja: 24.05.2008 06:30 Publikacja: 24.05.2008 01:45

Do klubów, które spełniły moje prośby, należała Chelsea. Nie dość, że przysłała mi (i to nie raz) jakieś programy (tego na mecz z Blackpool nauczyłem się na pamięć), to jeszcze dodała kwestionariusz, którego wypełnienie i odesłanie do Londynu było równoznaczne z przystąpieniem do Klubu Kibica Chelsea.

Gdybym to wtedy zrobił, za parę lat obchodziłbym 50. rocznicę członkostwa i pewnie ktoś z tej okazji pokazałby mnie w programie Chelsea jako dinozaura ze Wschodu.

Ale miałem, niestety, podejrzenia, że z kwestionariuszem wiążą się jakieś wydatki, a ja jeszcze wtedy nie widziałem funta na oczy. Dlatego nie zostałem członkiem klubu kibica, chociaż ten gest sprawił, że zawsze darzyłem sympatią drużynę z Londynu.

Nie upłynęło dużo czasu, kiedy Anglicy zostali mistrzami świata, a fakt, że w tej drużynie nie było nikogo z Chelsea, kazał mi się jednak poważnie zastanowić, czy aby na pewno dobrze ulokowałem swoje uczucia. Po dwóch latach wątpliwości zniknęły – kochałem już Manchester United, bo w finale Pucharu Mistrzów pokonał Benficę. Mecz był fantastyczny, Bobby Charlton zjawiskowy, George Best – wiadomo. Przegrany Portugalczyk Eusebio płakał, i w innej sytuacji płakałbym razem z nim, ale nie wtedy, kiedy przegrywał z Manchesterem. Legenda Dzieci Busby’ego rozgrywała się na moich oczach, o Chelsea trochę zapominałem. A kiedy już na własne oczy zobaczyłem, jak Manchester zdobywa Puchar Mistrzów, pokonując Bayern, nie wierzyłem swojemu szczęściu.

Przed stadionem w Moskwie spotkałem grupę kibiców z transparentem: „Bilet na mecz – 3 tysiące, Szewczenko – 30 milionów, Abramowicz – 11 miliardów, zwycięstwo Manchesteru – bezcenne”. Ci chłopcy powiedzieli wszystko, co dziś myślę o Chelsea Romana Abramowicza.

Ale mimo że cieszyłem się ze zwycięstwa Manchesteru, to kiedy John Terry płakał, byłem razem z nim i z Avramem Grantem, bo inaczej chyba nie można.

Do klubów, które spełniły moje prośby, należała Chelsea. Nie dość, że przysłała mi (i to nie raz) jakieś programy (tego na mecz z Blackpool nauczyłem się na pamięć), to jeszcze dodała kwestionariusz, którego wypełnienie i odesłanie do Londynu było równoznaczne z przystąpieniem do Klubu Kibica Chelsea.

Gdybym to wtedy zrobił, za parę lat obchodziłbym 50. rocznicę członkostwa i pewnie ktoś z tej okazji pokazałby mnie w programie Chelsea jako dinozaura ze Wschodu.

Piłka nożna
Ali posłał Legię na deski. Zmiana na szczycie tabeli Ekstraklasy
Piłka nożna
Robert Lewandowski obejrzał genialne El Clasico. Barcelonie nic już nie odbierze mistrzostwa
Piłka nożna
Barcelona - Real o tytuł mistrza Hiszpanii. Robert Lewandowski zacznie El Clasico na ławce
Piłka nożna
Piłkarski brexit? Anglicy nie wygrają Ligi Mistrzów, ale mogą zdobyć dwa inne puchary
Piłka nożna
Paris Saint-Germain - Inter Mediolan o zwycięstwo w Lidze Mistrzów. Finał nienasyconych
Materiał Promocyjny
Między elastycznością a bezpieczeństwem