Dzieci Fergusona

Kiedy byłem, kiedy byłem małym chłopcem, hej, pisałem listy do klubów piłkarskich, z prośbą o zdjęcia, znaczki i autografy zawodników. Czasami otrzymywałem nawet satysfakcjonujące odpowiedzi.

Aktualizacja: 24.05.2008 06:30 Publikacja: 24.05.2008 01:45

Do klubów, które spełniły moje prośby, należała Chelsea. Nie dość, że przysłała mi (i to nie raz) jakieś programy (tego na mecz z Blackpool nauczyłem się na pamięć), to jeszcze dodała kwestionariusz, którego wypełnienie i odesłanie do Londynu było równoznaczne z przystąpieniem do Klubu Kibica Chelsea.

Gdybym to wtedy zrobił, za parę lat obchodziłbym 50. rocznicę członkostwa i pewnie ktoś z tej okazji pokazałby mnie w programie Chelsea jako dinozaura ze Wschodu.

Ale miałem, niestety, podejrzenia, że z kwestionariuszem wiążą się jakieś wydatki, a ja jeszcze wtedy nie widziałem funta na oczy. Dlatego nie zostałem członkiem klubu kibica, chociaż ten gest sprawił, że zawsze darzyłem sympatią drużynę z Londynu.

Nie upłynęło dużo czasu, kiedy Anglicy zostali mistrzami świata, a fakt, że w tej drużynie nie było nikogo z Chelsea, kazał mi się jednak poważnie zastanowić, czy aby na pewno dobrze ulokowałem swoje uczucia. Po dwóch latach wątpliwości zniknęły – kochałem już Manchester United, bo w finale Pucharu Mistrzów pokonał Benficę. Mecz był fantastyczny, Bobby Charlton zjawiskowy, George Best – wiadomo. Przegrany Portugalczyk Eusebio płakał, i w innej sytuacji płakałbym razem z nim, ale nie wtedy, kiedy przegrywał z Manchesterem. Legenda Dzieci Busby’ego rozgrywała się na moich oczach, o Chelsea trochę zapominałem. A kiedy już na własne oczy zobaczyłem, jak Manchester zdobywa Puchar Mistrzów, pokonując Bayern, nie wierzyłem swojemu szczęściu.

Przed stadionem w Moskwie spotkałem grupę kibiców z transparentem: „Bilet na mecz – 3 tysiące, Szewczenko – 30 milionów, Abramowicz – 11 miliardów, zwycięstwo Manchesteru – bezcenne”. Ci chłopcy powiedzieli wszystko, co dziś myślę o Chelsea Romana Abramowicza.

Ale mimo że cieszyłem się ze zwycięstwa Manchesteru, to kiedy John Terry płakał, byłem razem z nim i z Avramem Grantem, bo inaczej chyba nie można.

Do klubów, które spełniły moje prośby, należała Chelsea. Nie dość, że przysłała mi (i to nie raz) jakieś programy (tego na mecz z Blackpool nauczyłem się na pamięć), to jeszcze dodała kwestionariusz, którego wypełnienie i odesłanie do Londynu było równoznaczne z przystąpieniem do Klubu Kibica Chelsea.

Gdybym to wtedy zrobił, za parę lat obchodziłbym 50. rocznicę członkostwa i pewnie ktoś z tej okazji pokazałby mnie w programie Chelsea jako dinozaura ze Wschodu.

Piłka nożna
Liga Europy dla Tottenhamu. Sezon cierpień Manchesteru United dopełniony
Piłka nożna
Transfery polskich piłkarzy. Lato znów może być gorące
Piłka nożna
Finał zranionych. Tottenham - Manchester United o triumf w Lidze Europy
Piłka nożna
Gary Lineker po prawie 30 latach odchodzi z BBC. Powód? Oskarżenia o antysemityzm
Piłka nożna
Juergen Klopp stęsknił się za trenerską ławką. Czy poprowadzi Romę?