Jacek Gmoch: Piłkarz to partner

Rzeczpospolita: Patrząc na mecze obecnej reprezentacji, widzę pańską, sprzed 40 lat, kiedy walczyła o awans na mundial w Argentynie.

Jacek Gmoch: Wcale się nie dziwię. Jest wiele podobieństw, ale i różnic. Drużyna prowadzona przez Adama Nawałkę wygrała cztery mecze z rzędu i w połowie eliminacji ma sześć punktów przewagi. Moja reprezentacja wygrała pięć kolejnych spotkań, a mimo to nie była pewna awansu. Musieliśmy zapewnić go sobie w ostatnim meczu u siebie, z Portugalią. Gdybyśmy nie zdobyli punktu, Portugalczycy mogliby nas wyprzedzić, ponieważ ostatni mecz grali z Cyprem na swoim boisku. Zadbali o dobry dla siebie terminarz, a PZPN nie potrafił tego zrobić. Zremisowaliśmy i ten punkt dał nam awans.

Kiedy powołano pana na selekcjonera, reprezentacja była rozbita. Niektórzy położyli na niej krzyżyk. Z kolei Adam Nawałka musiał się zmierzyć z sukcesem na Euro i zaczął eliminacje od remisu w Kazachstanie. Czy tu też widzi pan jakieś podobieństwa?

To, co po srebrnym medalu zrobiono z Kazimierzem Górskim, było nieuczciwe. Zresztą ja też przeżyłem coś takiego, kiedy dwa lata później uznano, że porażką jest piąte miejsce na świecie. Po Montrealu musiałem pozbierać drużynę, znaleźć motywację dla starszych zawodników, przekonać do współpracy ludzi, którzy nie wierzyli w sukces, a wszystko to przed pierwszym meczem eliminacji, z Portugalią w Porto. I my tam wygraliśmy 2:0, Grzesiek Lato strzelił dwie bramki, debiutował jeden z najzdolniejszych piłkarzy tamtego pokolenia Stanisław Terlecki. Z jednej strony król strzelców mundialu, z drugiej dwudziestojednoletni debiutant i młodszy od niego Zbyszek Boniek. To był sygnał, że nie tylko jeszcze żyjemy, ale też możemy wygrywać z każdym. Zebrałem grupę ludzi, która podzielała tę wiarę. Kiedy teraz patrzę na sztab Adama Nawałki, widzę to samo.

Sądzi pan, że on też pamięta mundial w Argentynie, w którym grał, i wziął coś z pańskiego warsztatu?

Czytałem w książce, że powołuje się na mnie. To jest miłe, ale i zrozumiałe, bo moja koncepcja się sprawdziła, a na tamte czasy była pionierska. To dlatego byłem krytykowany, że robiłem coś nowego. Wykorzystywałem naukę, robiłem konsultacje dla zawodników nawet z klas niższych, dzięki czemu znalazłem Stefana Majewskiego. W kadrze na mistrzostwa świata w Argentynie znaleźli się: Zbyszek Boniek, Adam Nawałka, Andrzej Iwan, nieco starsi, ale nowi w reprezentacji Bogdan Masztaler i Henryk Maculewicz. Pojechałby i Terlecki, gdyby nie kontuzja. I oni, wspólnie z gwiazdami poprzedniego mundialu: Deyną, Latą, Szarmachem, Kasperczakiem, Szymanowskim czy Gorgoniem, zajęli piąte miejsce na świecie.

Ale pan obiecywał zdobycie Pucharu Świata.

Nigdy tego nie obiecywałem, bo jakiś poziom inteligencji posiadam. Włożono mi to w usta. Wiedziałem, że w roku 1978 mistrzostwa w Argentynie mogła wygrać tylko Argentyna.

Z pana drużyny Zbigniew Boniek jest prezesem PZPN, Adam Nawałka selekcjonerem, a Stefan Majewski szefem szkolenia i dyrektorem Szkoły Trenerów PZPN...

To dla mnie wielka przyjemność, ale każdy z nich miał otwartą głowę w czasach, kiedy wielu zawodników nie dbało o siebie, nie wiedziało, co to dieta, a na zgrupowania zapraszałem pedicurzystkę, żeby pokazała, jak obcinać paznokcie, aby nie wrastały w palce. Przez taki pozorny drobiazg niektórzy nie mogli grać i trzeba im było zamawiać specjalne buty u Adidasa. Proszę porównać to z teraźniejszością. Dziś chyba każdy szanujący się piłkarz kadry ma swojego trenera mentalnego. Oni nie przyjeżdżają na zgrupowanie, żeby się napić alkoholu, pograć w karty i iść na dziewuchy. To są świadomi zawodowcy, szkoleni w zagranicznych klubach przez najlepszych trenerów. Przyjeżdżają z przyjemnością, razem walczą, a atmosferę budują wyniki.

No, różnie z tym bywa. Trochę pan wyidealizował obraz kadry, bo przecież czasami słyszymy o wyskokach...