„Ostatni taniec”. Być jak Michael Jordan

Dziesięcioodcinkowa produkcja ESPN i Netflixa to historia kariery największego gwiazdora w dziejach koszykówki oraz opowieść o ostatnim mistrzowskim sezonie jego Chicago Bulls.

Trener Phil Jackson oraz – co dla wielu było szokujące – sam Jordan zgodzili się, żeby ekipa filmowa została częścią drużyny. Kamera przez kilka miesięcy podążała za koszykarzami, co przyniosło ponad 500 godzin nagrań: z szatni, hoteli, samolotu, autokaru. Materiały kurzyły się w archiwum przez dwie dekady, choć interesował się nimi nawet zdobywca Oscara Spike Lee. Ich publikacji nie chciał Jordan.

Gwiazdor zmienił zdanie w 2016 roku. Zgodę na kręcenie i montaż dał w dniu, kiedy LeBron James zdobył trzecie mistrzostwo NBA. Nie był to raczej zbieg okoliczności.

Jordan czuwał nad realizacją, współproducentem „Ostatniego tańca” – choć nie dowiemy się tego z napisów końcowych – jest jego firma 23 Jump. Netflix planował emisję na lato, ale koronawirus sprawił, że dostaliśmy serial dwa miesiące wcześniej i, zamknięci w domach, możemy jeszcze raz zachwycić się Jordanem, posłuchać kawałka „Bądź jak Mike” z reklamy Gatorade oraz przypomnieć sobie, że gwiazdor podczas igrzysk w Barcelonie zasłaniał logo Reeboka, bo latał pod koszem w butach firmy Nike. – Jordan dba o swój wizerunek w najdrobniejszych szczegółach i nigdy nie przypina swojej marki do czegoś, na czym osobiście nie skorzysta – zauważa „New York Times”.

„Ostatni taniec” to opowieść, której warunki narzuca jej główny bohater. Twórcy dokumentu przedstawiają Jordana jako jednego z trzech „sportowych samców alfa”, obok boksera Muhammada Alego i baseballisty Babe’a Rutha. Produkcja ESPN i Netflixa umacnia wizerunek, jaki koszykarz buduje od lat: niezłomnego lidera, który do zwycięstwa dąży za wszelką cenę. – Skupiałem się tylko na tym, żeby po treningu odpocząć, a kolejnego dnia wstać i znowu grać – mówi sam zainteresowany. Mógłby dodać: „Bądź jak ja, bądź jak Mike”.

Jordan zaangażował się w proces produkcji serialu, choć po zakończeniu kariery raczej nie pchał się do mediów, rzadko udzielał wywiadów. Zdecydował się wprowadzić swoją historię na afisze w momencie, kiedy fani koszykówki spierają się, kto jest większy: on czy LeBron James.

Był wybitny, ale może nie zostałby legendą, gdyby nie Detroit Pistons. Chicago Bulls, zanim objęli władzę w NBA, trzy razy walczyli w play-offach Konferencji Wschodniej i trzy razy odbijali się od zespołu Chucka Daly’ego. Wszystko dzięki taktyce nastawionej na zatrzymanie jednego zawodnika. – Najpierw był Kod Leonarda da Vinci, później przepis na Coca-Colę, a następnie Zasady Jordana – mówił w serialu dokumentalnym „30 za 30” Joe Dumars, obrońca Tłoków.

Rywale robili wszystko, żeby Jordan został na ziemi. Nie mógł wzbić się w powietrze. – Kiedy dostał się pod kosz, musieliśmy powalić go na ziemię – wspomina Dennis Rodman.

Jordan zrozumiał, że musi się zmienić. Podczas sezonu 1990/1991 po każdym treningu zostawał na dodatkową sesję z potężnym środkowym Scottem Williamsem. Pracował nad muskulaturą. Nauczył się gry zespołowej, zyskał kilka kilogramów mięśni, rozwinęli się też jego klubowi koledzy, zwłaszcza Scottie Pippen. Chicago Bulls w czwartym podejściu pokonali Detrioit Pistons, a później zdobyli pierwsze w dziejach klubu mistrzostwo NBA.

Jordan budował legendę niezniszczalnego, urazy ukrywał nawet przed kolegami z drużyny. Nie znosił, kiedy po ostrym faulu któryś z nich występował w jego obronie – chciał, żeby rywale czuli, jak to po nim spływa. Podczas rozmów z sędziami podciągał koszulkę, zakrywał usta. Nikt nie mógł widzieć, że mistrz jest zirytowany. Pracował jak wół, ale chciał, by inni myśleli, że wszystko przychodzi mu z łatwością. Na treningach pojawiał się 25 minut przed ich rozpoczęciem. Niewielu wiedziało, że miał już wówczas za sobą sesję na siłowni.

Olden Polynice z Seattle SuperSonics uderzył go kiedyś podczas meczu. – Zadzwoniłem do mamy. Zapytała, dlaczego to zrobiłem. Odpowiedziałem: „Chwila, przecież to ja jestem twoim synem”. A ona odparła, że „to przecież Michael”. Taki był wielki – opowiada koszykarz w rozmowie z „Bleacher report”.