Najważniejsze to przeżyć

Evenepoel był bohaterem Tour de Pologne, 20-latek wygrał w wielkim stylu. Kiedy przekraczał linię mety, miał w dłoni numer startowy kolegi z zespołu Deceuninck-Quick Step Fabio Jakobsena. Holender trzy dni wcześniej przeżył potworny wypadek podczas sprintu pod Katowickim Spodkiem. Stracił mnóstwo krwi, a lekarze przez kilka godzin walczyli o jego życie. Szpital opuścił po tygodniu i podobno już planuje powrót do ścigania, bo kolarze to ludzie z karbonu.

Jakobsen jest sprinterem, czyli człowiekiem, który zazwyczaj spędza dzień skryty w trzewiach peletonu, by na ostatnich metrach etapu wystrzelić zza pleców kolegów i przez kilkanaście sekund toczyć brawurową walkę, pędząc na 7-kilogramowym rowerze z prędkością 80 km/h. Dyrektor Tour de Pologne Czesław Lang mówi, że takiego kolarza można porównać do żołnierza sił specjalnych.

Rywalizacji specjalistów od jazdy po górach, takich jak Evenepoel, towarzyszą inne zagrożenia. Oni linię mety na płaskich etapach przejeżdżają spokojnie. Strach muszą porzucić podczas zjazdów, gdzie można wygrać wyścig – koronny przykład to Poggio kończące monument Mediolan–San Remo – albo stracić przewagę wypoconą podczas wspinaczki.

Ryzykowna gra

Evenepoel podczas sobotniego Il Lombardia – jednego z pięciu najważniejszych wyścigów jednodniowych sezonu – miał 40 km do mety i mknął po zjeździe z Muro Di Sormano. Nie padało, nawierzchnia była sucha, ale Belg nie wyrobił się na ostrym wirażu. Uderzył z impetem w niski kamienny murek. Przeleciał przez kierownicę, przekoziołkował w powietrzu, wylądował pięć metrów niżej i niczym lalka stoczył po zboczu.

Nie stracił przytomności, szczęśliwie skończyło się tylko na złamanej miednicy. To dla szalenie utalentowanego młodziana – wygrał w tym roku wszystkie wyścigi, w których startował – oznacza oczywiście koniec sezonu. – Żyje, nic innego się nie liczy – mówi szef jego zespołu, Belg Patrick Lefevere.

Dramatycznych wydarzeń było w ostatni weekend więcej, bo z powodu wypadków z udziału w Criterium du Dauphine – wyścigu uchodzącym za najlepszą ścieżkę przygotowań do startującego za niespełna dwa tygodnie Tour de France – wycofali się liderujący klasyfikacji generalnej Primoż Roglić oraz dwaj inni świetni górale: Holender Steven Kruijswijk i Niemiec Emanuel Buchmann. Oni padli w kraksach, innego Niemca – Maximiliana Schachmanna – potrącił samochód.

Wypadek Jakobsena na Tour de Pologne wydarzył się w rocznicę śmierci Belga Bjoerga Lambrechta, który poprzedniego lata wypadł z trasy i uderzył w betonowy przepust.

Wypadki to dla kolarzy chleb powszedni. – Zawodowiec ma 100 proc. szans, że podczas kariery weźmie udział w kraksie – mówi Amerykanin Ian Boswell, który rok temu podczas wyścigu Tirreno-Adriatico szósty raz w karierze doznał wstrząśnienia mózgu i zrezygnował z kolarstwa.

Francuz Marc Sarreau, który nie ukończył tegorocznego Tour de Pologne, po wypadku Jakobsena powiedział, że złamanie obojczyka czy miednicy to część jego profesji, ale śmierć – już nie.

Jakobsen dostał imię po Włochu Fabio Casartellim, który zginął na Tour de France. Tragedia wydarzyła się podczas zjazdu z Col de Portet d'Aspet, gdy kolarz Motoroli uderzył głową w betonowy słupek. To był jeszcze 1995 rok, kiedy nikt nie wciskał zawodnikom na głowy kasków. Obowiązkowo zakładają je od 17 lat, od śmierci Kazacha Andrieja Kiwilewa podczas wyścigu Paryż–Nicea.

Zawodowcy bez praktyki

Ryzyko towarzyszy nie tylko startom, także treningowi. Trzy lata temu w zderzeniu z ciężarówką życie stracił Włoch Michele Scarponi. Tomasza Marczyńskiego trzy razy potrącił samochód, ale on podkreśla, że swojego zawodu nie uznałby za niebezpieczny. Duńczyk Michael Rasmussen w filmie dokumentalnym „Lance" stwierdził z kolei, że opowieści o szkodliwości dopingu nie robią na kolarzach wrażenia, bo każdego dnia mogą podczas wyścigu stracić zdrowie lub życie.