Słodki gamoń

Ponad ćwierć wieku temu wprowadził do sportu nowy typ sławy. Skoczył na igrzyskach w 1988 roku dwa razy. Najpierw na normalnej skoczni, dzień później na dużej. Zawsze było tak samo: słabe odbicie, rozpaczliwy lot, modlitwa o bezpieczne lądowanie, radość widowni, gdy się udało, i ostatnie miejsce, hen daleko za przedostatnim uczestnikiem konkursu.

Na twarzy bohatera widniał jednak ten sam chłopięcy entuzjazm. Niektórzy zobaczyli w Orle ucieleśnienie najlepszych cech brytyjskiego sportowego amatorstwa. Ojczyzna go pokochała, świat też. Następcy w promowaniu swej nieudolności mieli przetartą drogę.

Noce pod stołem

Wziął się naprawdę ze szczerych pragnień. Najpierw myślał o nartach alpejskich, bo pojechał na szkolną wycieczką do Włoch, zobaczył, że to ładny sport, wrócił i trenował zawzięcie na sztucznym stoku. Gdy trochę zarobił jako tynkarz, sfinansował sobie nawet podróż na treningi do Lake Placid. Tam zobaczył skocznie, parę razy odbił się z małych progów. Gdy wracał do Anglii, miał już za sobą próby na obiekcie K-40, przed sobą wizję startu olimpijskiego, bo do kadry alpejskiej się nie dostał.

Z krajową licencją nie było problemu, nie chciał od związku żadnych pieniędzy, tylko papier. Syn robotnika z Cheltenham najbliższą skocznię miał w Szwajcarii. Pożyczył więc matczynego vauxhalla i ruszył na południe, pytając o drogę. I dojechał do Szwajcarii, spał w harcerskiej stanicy pod stołem pingpongowym, trenował, jak potrafił.

Takich przygód przeżył wiele. Tułał się zimą po Europie, czasem przygarniały go inne ekipy narodowe, dostawał niechciany sprzęt, za duże buty, kombinezon. U Finów spędził całe trzy tygodnie, tylko nocować musiał w salce miejscowego szpitala psychiatrycznego. Czasem coś sobie łamał, zrastało się i znów jechał na skocznię. Plan miał prosty: dotrzeć na igrzyska, zdobyć trochę uznania, znaleźć sponsora i trenować dalej, do 1992 lub nawet 1994 roku.

Częściowo się udało. Przed Calgary miał już 7000 funtów długu, ale po igrzyskach podpisał kilka kontraktów z producentami podkoszulków i swetrów, trochę grosza sypnęły gazety, w sumie zebrało się 80 tysięcy. Druga część planu jednak szybko upadła. Sponsorzy nie rzucili się z ofertami do faceta, którego portret medialny tworzyła klapa. Głośna, efektowna, ale klapa.

Działacze sportowi też nie umieli pogodzić się z faktem, że ten, który zajmuje 58. miejsce, przyciągnął więcej uwagi niż zwycięzca. Powiedzieli mu, że na igrzyska więcej nie pojedzie.

– Byłem załamany. Podcięli mi skrzydła, choć chciałem pokazać, że Wielka Brytania i Eddie the Eagle mogą coś osiągnąć w skokach – wspominał. Ludzi w białych koszulach i dobrych garniturach, którzy decydują o sporcie, nie lubi do dziś. Lord Sebastian Coe? – On też myśli tylko o wygrywaniu, nie o tych, którzy biorą udział – oceniał.

Ślub w Las Vegas

W 1992 roku ogłosił osobiste bankructwo, bo stracił sporo oszczędności w funduszu powierniczym. Nie pomogły występy w reklamach, książka „Eddie's on the Piste", nagrywanie (obiektywnie marnych) piosenek, udziały w programach typu talk-show czy próby komentatorskie. Czasem ktoś go zaprosił na odczyt, czasami prowadził lekcje narciarstwa. Postanowił uzupełnić edukację, najpierw uzyskał świadectwo ukończenia szkoły średniej, potem dostał się do lokalnego college'u dla dorosłych, wybrał prawo.

Przeszedł też transformację fizyczną. Grube szkła zniknęły z twarzy (ale okulary trzyma na pamiątkę), znalazła się firma, która zrobiła mu laserową operację oczu za darmo, w ramach promocji. Szczękę też sobie zmniejszył i cofnął, bo dentysta wytłumaczył mu, że nie ma potrzeby iść przez życie bez normalnego zgryzu. Na ostateczny szlif i wybielenie uzębienia poleciał do Budapesztu, bo tam taniej.

Z kobietami było tak, że przed igrzyskami nie był do nich śmiały, pewnie czuł się tylko na stoku narciarskim. Po Calgary dostawał wiele propozycji małżeństwa, ale oficjalny fanklub prowadziła jego siostra, więc większość listów w stylu... „jak będziesz w Birmingham, to wpadnij, czekam..." wyrzucała. Ale w nocnych klubach owszem, kobiety go poznawały i nie były obojętne.