Gdzie się mieli bić Austriacy z Niemcami, tam Norweg skorzystał. Wygrał dwa pierwsze konkursy Turnieju Czterech Skoczni, mimo że przed turniejem ani razu nie stał w tym sezonie na podium, a jeszcze rok temu był młodym emerytem, który się wypisał ze skoków, bo za bardzo ciążyła mu presja.
Teraz trener Niemców Werner Schuster mówi o Andersie Jacobsenie, że lata jak anioł, koledzy Norwega z kadry - że jak kula armatnia, a eksperci narciarscy, że to styl na nietoperza. Sam Anders po wtorkowym zwycięstwie w Garmisch-Partenkirchen, gdy w niesamowity sposób wyratował się z kłopotów w pierwszej serii, powiedział że w pierwszym skoku czuł się jakby leciał helikopterem, a w drugim przesiadł się do myśliwca. Ci skoczkowie, którzy już nie liczą się w walce o zwycięstwo w Turnieju, kibicują właśnie jemu, bo lata ładnie, odważnie, bije Austriaków i zawsze był dla wszystkich miły, czego o ścigającym się z nim Gregorze Schlierenzauerze (dzieli ich 12,5 punktu, jutro są w Innsbrucku kwalifikacje, a pojutrze trzeci konkurs) powiedzieć się nie da.
Jacobsen walczący o zwycięstwo ze Schlierenzauerem w Turnieju Czterech Skoczni – to już było. Sześć lat temu Anders poleciał po pierwsze turniejowe zwycięstwo, wyskakując znikąd. To był jego pierwszy sezon w Pucharze Świata, pierwszy turniej. Największy sukces w karierze odniósł ledwie kilka miesięcy po tym, jak dostał się do norweskiej kadry podczas letniego castingu, zorganizowanego przez Mikę Kojonkoskiego, byłego trenera Norwegów. Miał wtedy 21 lat, dużo jak na sport, w którym tak wiele jest cudownych dzieci. Był wyuczony na hydraulika i pewnie gdyby nie tamto lato 2006, zostałby przy tym fachu i w swoim rodzinnym Hoenefoss. Chwycił szansę i poleciał w świat. Ale nie dotarł tak daleko, jak wszyscy się spodziewali.
Dużo metrów, mało przyjemności
Kojonkoski mawiał o Jacobsenie, że ma sylwetkę idealną do skoków narciarskich. Ale Anders miał też mnóstwo pecha i głowę niegotową do sprostania coraz większym oczekiwaniom. Wiele rzeczy w życiu zaczął, ale żadnej jeszcze nie doprowadził do końca. Poza Turniejami Czterech Skoczni wygrał tylko pięć konkursów Pucharu Świata. Zdobył jeden indywidualny medal mistrzostw świata, brązowy w 2009. Na MŚ 2007 do Sapporo jechał jako faworyt, ale fatalnie znosił aklimatyzację w Japonii, ponoć zaszkodziły mu tabletki nasenne wzięte w samolocie. W kolejnych sezonach miał też problemy z hemoroidami (musiał przejść operację), ale przede wszystkim – z motywacją. Miał dość presji, ciągłych podróży, bycia rozliczanym przed kamerami i mikrofonami. Tego, że tak dużo jest w tym wszystkim wyników, punktów, metrów, a tak mało przyjemności. Dlatego w roku 2011, niedługo po MŚ w Oslo, kilka miesięcy po narodzinach syna, Isaka, poprosił by go wykreślić z norweskiej kadry. Sam wtedy nie wiedział, czy mówi „żegnajcie", czy „do zobaczenia".
Nie przestał skakać, trenował od czasu do czasu dla przyjemności. Nie schował się też w cieniu. Wystartował w norweskim „Tańcu z gwiazdami" i nawet był jednym z faworytów, ale już po piątym odcinku musiał przerwać. Tym razem – wyrostek robaczkowy, znów operacja. Więc z parkietu w studiu telewizji TV2 przeniósł się za mikrofon NRK, jako współkomentator skoków. Znów się okazało, że w nowej roli jest świetny. Komentator Arne Scheie wspomina, jak powiedział mu ostatniej zimy: - Masz przed sobą długą przyszłość w tym zawodzie. I jak Jacobsen niespodziewanie odpowiedział: - Nie sądzę. W następnym sezonie skoków chcę być najlepszy na świecie.
