Serena i Roger, czyli wielcy wracają

Kiedy Serena Williams wygrała w stolicy Hiszpanii pierwszy w historii turniej na błękitnej mączce, miłośnicy jej tenisa mogli powtórzyć z dumą: nie liczą się wiek, nawierzchnia kortów, pozycja w klasyfikacji światowej, zaliczone choroby i kontuzje – liczy się klasa i wola zwyciężania.

Serena, 30-letnia kobieta po przejściach, przyjechała do Madrytu wygrać pierwszy turniej w Europie i nikt nie był w stanie jej powstrzymać. Wystarczyło kilka tygodni solidniejszych przygotowań i prawda o nowej hierarchii kobiecego tenisa znów okazała się nieco naciągana.

Nowy podkoszulek

Nie rządzą Wiktoria Azarenka i Maria Szarapowa ani Petra Kvitova czy Karolina Woźniacka. Rządzi ta, która w przerwach między odkrywaniem zdolności do śpiewania rapu i skargami na ból serca po stracie chłopaka znów postanowiła na jakiś czas traktować tenis poważnie.

Wyszły z tego dwa identyczne, nieco wstydliwe dla pokonanych (6:1, 6:3) zwycięstwa nad nr. 1 i 2 na świecie i rosnące przeświadczenie o braku związku klasyfikacji WTA z faktyczną siłą gwiazd tenisa. Jeden z amerykańskich komentatorów napisał: „Nagrodą dla Sereny jest tylko nowy podkoszulek z napisem: „Przywaliłam Marii i Wiktorii, lecz wszystko, co dostałam, to nędzne szóste miejsce w rankingu". Awansowała z dziewiątego.

Oczywiście nikt, kto zna tenis z bliska, sióstr Williams nie skreślał. Nie tak dawno Tomasz Wiktorowski, trener Agnieszki Radwańskiej i kapitan kobiecej reprezentacji Polski, mówił „Rz": – One nadal są wielkie. Gdyby wystartowały w 15 – 16 turniejach rocznie, wróciłyby na swoje miejsce. Są w stanie wygrywać Wielkie Szlemy. Ważne jest tylko ogranie, automatyzm ruchów, brak gry powoduje jego utratę.

Długie przerwy, jakie z różnych powodów towarzyszą grze Venus i Sereny, nieraz powodowały wątpliwości co do motywacji sióstr, ale powroty takie jak ten w Madrycie wciąż pokazują skalę talentu i możliwości przynajmniej tej młodszej.

Serena to wciąż kandydatka do wielkoszlemowej wygranej w Roland Garros, choć ostatnie zwycięstwo na czerwonej mączce odniosła w 2002 roku, właśnie w stolicy Francji. Liczby nie oszukują: bilans 22-2 w tym roku, 13-0 na kortach ziemnych (zielonych i błękitnych, aż prosi się o czerwień), 41. tytuł wzięty, główne rywalki wstrząśnięte i zmieszane.

Aspekt rachunkowy

Efektowne trzecie miejsce Agnieszki Radwańskiej w rankingu WTA (z tendencją do ataku na drugie) jest wypadkową jej niewątpliwych zdolności i wielkiej w tym roku stabilności formy, ale też ma aspekt, który można nazwać rachunkowym – świetny wynik krakowskiej tenisistki to także efekt niestałości formy rywalek. Choć szczerze kibicujemy najlepszej Polce, widzimy, że ma do zrobienia jeszcze trochę, by walczyć o szczyt szczytów.

Jeszcze nie można napisać, że wygra nie tylko z Azarenką, ale także z Sereną, zdrową Kvitovą i jeszcze kilkoma innymi, które uderzają piłki mocniej. Ale Radwańska na kortach ziemnych tej wiosny już zrobiła więcej, niż można było oczekiwać. Inne nie.

Trzeba jeszcze poczekać, by z rankingowego chaosu kobiecego tenisa wyłoniły się te, które po pokoleniu sióstr Williams, Justine Henin i Kim Clijsters na dłużej przyciągną uwagę miłośników sportu, a nie tylko urody i wdzięku w reklamach, na co dość wyraźnie stawia WTA.