Paryż wart jest mszy i łez

Grali z Novakiem Djokoviciem od stanu 6:4, 6:3, 2:6, 1:2, patrząc od strony Hiszpana. Po kolejnych dziewięciu gemach przyszło rozstrzygnięcie: set 7:5 dla mistrza z Majorki.

Może trochę za szybko jak na napięcie, jakie stawka meczu, pogoda i niepewność organizatorów zbudowały w niedzielę. Ostatnia piłka była zaskakująco banalna, Serb przegrał po podwójnym błędzie serwisowym.

Tej piłki wkrótce nikt nie będzie pamiętał, ale skutek przetrwa długo. Nadal poprawił dzierżony z Bjoernem Borgiem rekord zwycięstw na kortach Rolanda Garrosa. Siedem na 11 tytułów Wielkiego Szlema zdobył w Paryżu – to brzmi dumnie, choć puryści od statystyki będą się upierać, że nie jest rekordzistą absolutnym.

Rafa czwarty

Na początku XX wieku Francuz Max Decugis wygrywał mistrzostwa swego kraju aż osiem razy, ale wtedy cudzoziemców do gry jeszcze nie zapraszano. Można też przypomnieć, że siedem kopii pucharów Suzanne Lenglen za zwycięstwa w Paryżu ma już od dawna Amerykanka Chris Evert.

Dla historii tenisa może ważniejszy jest awans Hiszpana na czwarte miejsce wśród mistrzów wielkoszlemowych, wyżej są  tylko Roger Federer (16), Pete Sampras (14) i Roy Emerson (12), po 11 sukcesów mają jeszcze Borg i Rod Laver.

Hiszpańskie łzy

Dogrywka pod chmurką zaczęła się od błyskawicznego odrobienia straty gema serwisowego przez Nadala i dalej było już tak jak na początku finału dzień wcześniej. Djoković, trochę niepewny swych odbić, nie radził też sobie z podaniem rywala. Mistrz w najlepszym mistrzowskim nastroju. Pogoda niechętnie pomogła, spadło tylko parę kropel, ale nie tyle, by piłki nasiąkały wodą i trzeba było biec do szatni. Tempo, w jakim Hiszpan wystartował z krzesełka do pracy po jedynej krótkiej przerwie, pokazało, jak bardzo chce kończyć dzieło.

Skończył we łzach szczęścia, na kolanach. Za chwilę twarze ocierała cała hiszpańska loża, do której wspiął się szczęśliwy mistrz.

Trener, wujek Toni Nadal twierdził, że porażka bratanka byłaby niesprawiedliwa po świetnych turniejach w Rzymie i Monte Carlo. – Ale w niedzielę nie widziałem u niego motywacji. Dzień później zdumiał mnie energią i zdecydowaniem. Trochę się obawiałem, bo kolację zjadł sam w pokoju hotelowym i nie chciał nikogo widzieć. Ale wygrał, i to w czasach, gdy męska rywalizacja tenisowa jest na niezwykłym poziomie, jak walka Realu z Barceloną.

Po finale wrócił zwykły Nadal: – Roland Garros jest dla mnie wyjątkowym turniejem – powtarzał. To słowa znane, tak samo jak przypomnienie, że wygrać z Djokoviciem to dziś jest wyczyn, na jaki stać niewielu. – To najlepszy tenisista świata, przegrałem z nim trzy poprzednie wielkoszlemowe finały w Wimbledonie, Nowym Jorku i Melbourne. Nie dziwcie się, że reagowałem emocjonalnie – wyjaśniał wzruszony zwycięzca.

Djoković mógł zostać pierwszym tenisistą od czasów Lavera w 1969 roku, który wygrywał kolejne cztery Wielkie Szlemy.

– Nie będę wytykał sobie błędów. Po prostu tak się pechowo złożyło, że w niedzielę grałem lepiej i czułem się lepiej, zwłaszcza w trzecim secie. W poniedziałek to Rafa zaczął mocniej ode mnie. Miałem też odrobinę pecha w pierwszym gemie i zaraz sprawy potoczyły się odwrotnie, niżbym chciał – tłumaczył Serb.