Nadal – ósmy rok panowania

Korespondencja z Paryża

David Ferrer nie naruszył pomnika króla Rafaela z Majorki, nawet nie podniósł na monument ręki, co nie znaczy, że nie walczył, bo on nie walczyć po prostu nie potrafi. Problem tylko w tym, co już utkwiło mu w kościach chyba na zawsze: z Nadalem wygrać na korcie ziemnym się nie da, gdy jest w pełni sił, a w Paryżu był, choć jego trener i wujek Toni dopiero teraz przyznał, że kiedy Rafael wracał w lutym do gry po długiej kontuzji, niczego nie byli pewni.

Z Nadalem nie da się wygrać na korcie ziemnym, gdy jest w pełni sił, a w Paryżu był. Podobnie jak Serena Williams

„Aż do finału w Acapulco Rafael grał źle, kolano wciąż bolało, a potem wszystko się zmieniło, po tym jak wygrał z Ferrerem. Ten mecz był dla nas wówczas bardzo ważny”.

Po fantastycznym półfinałowym zwycięstwie w Paryżu nad Novakiem Djokoviciem, wujek Toni zrobił coś, czego tenisowy świat jeszcze nie widział: rozpłakał się, a potem powiedział, że to cud.

„Podczas ubiegłorocznego turnieju Roland Garros ból był już nie do zniesienia, aż do porażki w drugiej rundzie Wimbledonu, cierpiałem bardzo. Od lipca do listopada nie trenowałem na korcie tylko w sali gimnastycznej i pływałem w morzu kilometr dziennie. To był ciężki czas, musiałem siedzieć w domu i oglądać w telewizji, jak inni grają. Ale w głowie miałem tylko jedną myśl – wrócić” – wspominał Rafael.

Przed finałem Ferrer nie mówił nic, bo zwykle mało mówi, a Nadal zapewniał wszystkich o swoim szacunku dla rywala i ich wieloletniej przyjaźni. Na korcie każdy jednak walczył o swoje: kiedy na początku trzeciego seta zaczął kropić deszcz, Ferrer nie chciał grać, choć nakazywał mu to sędzia główny Stefan Fransson, a rywal czekał już na końcowej linii.
Było 2:1 dla Nadala, który przed chwilą stracił swój serwis, grał trochę gorzej, bo się spieszył chcąc skończyć finał przed deszczem. Ferrer wyrównał na 2:2, potem było 3:3, nad kortem wciąż wisiały ciężkie chmury, a widzowie oglądali mecz pod parasolami. Finał zakłócił też na krótko intruz, który wbiegł na kort by zaprotestować przeciw małżeństwom homoseksualnym.

Powtórki z roku ubiegłego, gdy kończono finał w poniedziałek, udało się jednak uniknąć – Nadal dodał gazu, wygrał 6:3, 6:2, 6:3 i w nagrodę ósmy raz odbierał Puchar Muszkieterów. Tym razem z rąk jamajskiego sprintera Usaina Bolta. Pomysł dziwny, ale kto Paryżowi zabroni.

Ostatnia piłka sobotniego finału Serena Williams – Maria Szarapowa leciała z szybkością 198 kilometrów na godzinę i był to as serwisowy Amerykanki. „Ona serwuje mocniej niż David Ferrer” – mówiła potem Rosjanka. Było to złośliwe tylko odrobinę, bo Szarapowa utratę tytułu przyjęła godnie.

Wiedziała, czego może się spodziewać, Serena wygrała przed tym finałem 30 meczów z rzędu, zwyciężyła w pięciu turniejach. Jej szesnasty wielkoszlemowy tytuł wydawał się logiczną konsekwencją tego ciągu zdarzeń i Szarapowej nie udało się zmienić biegu historii, choć bardzo się starała, szczególnie na początku. Rosjanka prowadziła 2:0 i 40:15 i właśnie wtedy Serena uderzyła potężnie z forhendu, krzyknęła „Come on” i odjechała tam, gdzie innych wzrok nie sięga. Wygrała 6:4, 6:4.

Były jeszcze elektryzujące wymiany, ale wątpliwości coraz mniej: z każdym gemem stawało się bardziej jasne, że Rosjanka w końcu padnie. Jej największym błędem było to, że nie umiała zabawić się od czasu do czasu w Agnieszkę Radwańską – zmienić rotacji, spróbować skrótów. Gra – kto uderzy mocniej, to z Sereną samobójstwo, nawet dla mierzącej 188 cm Marii, która też uderza potężnie. Grały ze sobą 16 razy, od roku 2004 Szarapowa nie wygrała i będzie musiała poczekać na swoją szansę do Wimbledonu.

Francuski trener Patrick Mouratoglou – Serena zaangażowała go rok temu – sprawił, że znów jest ona w świetnej formie fizycznej i ma ochotę na wygrywanie.
Jeszcze kilkanaście miesięcy wcześniej trudno było to przewidzieć: Serena miała kłopoty zdrowotne, trenowała mało, mówiła coś o karierze filmowej, zakładała dom mody, czyli sportowy koniec wydawał się bliski. Teraz jest najstarszą (31 lat i 247 dni) w erze open triumfatorką turnieju wielkoszlemowego i daje do zrozumienia, że do szczytu jej daleko.
Francuzi przypomnieli Serenie, że gdy wygrywała tu w roku 2002, obiecała przy następnym triumfie przemówić w ich języku. I dotrzymała słowa, bo trenuje w akademii Mouratoglou pod Paryżem, a trener stał się kimś znacznie ważniejszym niż tylko sportowym doradcą.
Jak tak dalej pójdzie, w przyszłym roku mistrz ceremonii Fabrice Santoro po zwycięstwie nie będzie jej już musiał podpowiadać francuskich słówek.

Ostatni dzień turnieju mógł być atrakcją nie tylko dla kibiców tenisa. Przy wsparciu głównego sponsora turnieju, banku BNP Paribas, zbudowano replikę samolotu, którym 100 lat temu Roland Garros przeleciał jako pierwszy nad Morzem Śródziemnym. Właśnie ten Morane-Saulier miał przez kilka minut krążyć nad kortem centralnym przed finałem, ale niestety władze miasta nie zgodziły się na to z powodu bezpieczeństwa.

Samolot poleci z Europy do Afryki 23 września, dokładnie 100 lat po wyczynie Rolanda Garrosa. Kto może, niech jedzie do Frejus, ale kibicom było jednak trochę żal, bo gdy patrzyli w niebo, widzieli tylko deszcz.

Wyniki finałów.
Kobiety:

S. Williams (USA, 1) – M. Szarapowa (Rosja, 2) 6:4, 6:4;

mężczyźni:

R. Nadal (Hiszpania, 3) – D. Ferrer (Hiszpania, 4) 6:3, 6:2, 6:3;

debel kobiet:

E. Makarowa i J. Wiesnina (obie Rosja, 4) – S. Errani i R. Vinci (obie Włochy, 1) 7:5, 6:2;

debel mężczyzn:

B. i M. Bryan (USA, 1) – M. Llodra i N.Mahut (Francja) 6:4, 4:6, 7:6 (7-4);

mikst:

L. Hradecka i F. Cermak (oboje Czechy) – K. Mladenovic. (Francja) i D. Nestor (Kanada, 5) 1:6, 6:4-10:6;

juniorki:

B. Bencic (Szwajcaria, 2) – A. Lottner (Niemcy, 5) 6:1, 6:3;

juniorzy:

C. Garin (Chile) – A. Zverev (Niemcy, 4) 6:4, 6:1.

Powiedzieli dla „Rz”