Maraton Janowicza, sprint Radwańskiej

Dogrywka meczu Polaka z Australijczykiem to były krzyki i bojowe gesty, tylko dobry tenis pojawiał się i znikał wedle kaprysów obu panów.

Janowicz zaczął lepiej. Od stanu 7:5, 4:4 z czwartku, do dwóch wygranych setów w piątek przeszedł bardzo szybko, zagrał dwa ważne gemy bez żadnych wpadek.

Mozół tego spotkania (to już druga z rzędu pięciosetówka Janowicza) zaczął się w końcu trzeciego seta, gdy fortuna znów niechętnie spojrzała na serwisy Polaka.

Janowicz chciał grać ostrzej, ryzykował i za to zapłacił, chociaż Hewitt nie jest już mistrzem z 2002 roku. Upływ czasu widać, nogi już nie niosą Lleytona jak dawniej, forhend wyraźnie przygasł, tylko serce do tenisa zostało.

Właśnie dzięki sercu odnosił w piątek małe sukcesy. Najważniejszy w tie-breaku, w którym długo był za Janowiczem, ale gonił zajadle i nie przejął się, gdy na tablicy był wynik 6-4 dla rywala, czyli dwie piłki meczowe. Wyrównał, żółta część kortu nr 2 z radości krzyknęła chórem tak, jak to tylko Australijczycy potrafią. I z prawie rozstrzygniętego meczu zrobił się maraton.

Ktoś przy okazji policzył, że to 42. pięciosetowy mecz Hewitta w Wielkim Szlemie. To jest nowy rekord ery zawodowego tenisa. Poprzedni ustanowił Andre Agassi. Nas historia interesowała mniej, liczyliśmy na bieżąco podwójne błędy serwisowe, po polskiej strony stanęło na liczbie 12.

W decydującym secie Janowicz na szczęście emocje trzymał pod kontrolą, stabilność gry wróciła, i to był najlepszy sposób na Hewitta. Lleyton jeszcze pomrukiwał, sprzeczał się z sędzią, ale gdy przegrywał 1:5 można było odetchnąć, choć nie całkiem. Dopiero trzy gemy później klaskano dla Polaka, na tablicy wyświetlono: 7:5, 6:4, 6:7 (7-9), 4:6, 6:3.

– Hewitt zawsze jest niebezpieczny, niezależnie od wieku i rankingu, więc było to dobre zwycięstwo. Mecz nie miał dla mnie żadnych związków z Pucharem Davisa z Australią. Wiedziałem, że nie mogę przysnąć, muszę być agresywny i byłem, bo zespół rywala też mnie celowo drażnił. Czemu błędy serwisowe? Bo nie trafiam w karo. Życie. Czemu piłki meczowe niewykorzystane? Pech – mówił Janowicz.

Agnieszka Radwańska na wydeptanym przez Janowicza i Hewitta korcie nr 2 zaczęła grę skutecznie, ale po trzech gemach to Michelle Larcher de Brito nieoczekiwanie prowadziła 2:1 i serwowała.

Jeszcze wtedy nikt nie pomyślał, że to ostatnie miłe chwile dla tenisistki z Portugalii, a właściwie z USA. Potem widzowie zobaczyli kolejno 11 szkoleniowych gemów rozegranych pod hasłem wysłanym z polskiej loży trenerskiej: „Trzymaj!". Agnieszka trzymała, i to jak. Bojowa Michelle ze znanej szkoły Nicka Bolettieriego na Florydzie (złośliwi mówią, że to sztanca produkująca tenisistów grających wedle wzoru: wal z całych sił przed siebie), została rozbrojona w kilkadziesiąt minut.

Pomna uwag trenera Tomasz Wiktorowskiego, by nie marnować sił i czasu, Radwańska dopilnowała, by rywalka szybko traciła wiarę w odmianę losu. Mecz stał się profesorski, wynik 6:2, 6:0 poszedł w świat.

– Nigdy wcześniej nie zagrałam tutaj tak krótkich trzech meczów z rzędu. Tylko się cieszyć. Larcher de Brito przegrała szybko, bo cały czas gra tak samo, nie dopasowała stylu do kolejnej rywalki. To był jej błąd. Teraz rutyna: w weekend czeka mnie jeden trening dziennie i relaks – mówiła Polka.

Z połówki drabinki, w której jest Agnieszka, zniknęła w piątek Na Li (nr 2). Pokonała ją Barbora Zahlavova-Strycova z Pilzna, niepozorna czeska tenisistka, którą lepiej znają tylko ci, którzy lubią kobiece deble (17 tytułów). Pozostała w grze Petra Kvitova (nr 6), choć męczyła się z Venus Williams okrutnie. W mikście odpadła Klaudia Jans-Ignacik, w deblu drugie zwycięstwo ma Marcin Matkowski.

Polski plan na sobotę to mecze Łukasz Kubot – Milos Raonic (12.30, kort nr 2) i Janowicz – Robredo (drugie spotkanie na korcie nr 12) plus kolejne obowiązki deblowe i w mikście.