Ciągłe poszukiwanie przyjaznego kompromisu

Rz: Czy decyzja o grze Janowicza w deblu to dobry pomysł?

Kim Tiilikainen:

Debel też jest dla nas ważny. Musieliśmy się zgłosić do startu sześć tygodni temu. Po turnieju może Jerzy będzie musiał wziąć tydzień wolnego, ale dziś jest tak, że jeden czy dwa dni przerwy między meczami niczego nie zmieniają.

To znaczy, że kontuzja jego ręki nie budzi pańskich obaw?

Ma odcisk we wrażliwym miejscu, ale nie jest jedynym zawodnikiem, któremu coś podobnego dolega. Jesteśmy wśród profesjonalistów. Gdy popatrzymy na ręce innych zawodników, zobaczymy, że też mają problemy. To normalna sprawa, tenis to męska gra. Jeśli narzekałby na taką kontuzję, nie miałby szans na wygrywanie ważnych spotkań.

Janowicz lubi grać przy pełnych trybunach?

Im większy kort i im więcej ludzi, tym lepiej gra. On kocha ważne mecze, nie boi się wielkich nazwisk. To jest jedna z cech, którą trzeba mieć, aby być wśród najlepszych. Oczywiście on ma wciąż wiele do poprawienia. Już jest dość wysoko, a jeszcze nie osiągnął szczytu swych możliwości.

Psychika to zatem kolejna mocna strona Jerzego?

Tak. Im lepszy rywal, więcej kamer i napięcia, tym większą wyzwala w sobie moc. Wielcy gracze tacy są, a słabsi przegrywają nie tylko dlatego, że są bardzo nerwowi, ale też dlatego, że mają za dużo respektu dla rywali.

Rozmawiacie o zachowaniu Jerzego na korcie?