Kubot między Australian Open a rekordem świata

„Rz": Zmienia pan w tym sezonie marszrutę. Zazwyczaj z Melbourne leciał pan do Santiago i poczynając od Chile zaczynał tournee po Ameryce Południowej. A teraz będzie powrót do Europy. Zmiana wynika z troski o zdrowie?

Łukasz Kubot:

Wyciągnęliśmy wnioski z poprzednich eskapad. W Ameryce Południowej musiałem często się przemieszczać samolotami. Częste podróże odbiły się negatywnie na moim organizmie, dlatego próbujemy z trenerem czegoś innego. Druga część sezonu była dla mnie makabrą, bo odczuwałem ogromne zmęczenie. Ponadto pomiędzy turnieje w Ameryce Południowej włożony jest w tym roku Puchar Davisa (Polska zagra z Madagaskarem w Arenie Ursynów). Nie wiem czy przemieszczanie się pomiędzy kontynentami byłoby sensowne. Nie mam pojęcia czy gra w 3 turniejach w Ameryce Płd byłaby opłacalna. Ponadto w tym roku nie muszę przebijać się przez eliminacje w dużych turniejach. Mam tu na myśli singla w Indian Wells i Miami. Mam poważne zamiary w singlu. Wracam do Europy. Będę chciał się jak najlepiej przygotować do turnieju w Zagrzebiu. Następnie zagram w głównym turnieju w Rotterdamie i w Memphis. Rozważam jeszcze występ w turnieju w Delray Beach lub w Acapulco. Co prawda oznaczałoby to konieczność zmiany nawierzchni z hard court na ziemię, ale w Meksyku zawsze dobrze mi się grało. A turniej w Acapulco zawsze jest bardzo dobrze obsadzony, więc warto powalczyć tam o najwyższe laury. Co prawda rozczarowałem w Australii, bo odpadłem już po 3 dniach turnieju (w singlu Kubot przegrał w I rundzie z Nicolasem Almagro – red.). Dawno nie kończyłem gry w Melbourne w pierwszym tygodniu, ale takie jest życie. Trzeba się ciągle uczyć, a prawda jest taka, że szczęście sprzyja przygotowanym. Najwyraźniej muszę jeszcze pilniej trenować, bardziej się starać, poprawić kilka elementów.

Gra z Hiszpanem Marcelem Granollersem to zupełnie nowy rozdział w pana deblowym życiorysie?

Marcel to bardzo dobry zawodnik. Ma duże doświadczenie, które nie ogranicza się tylko do gry singlowej. Rozegraliśmy razem dwa dobre mecze, jeden w Sydney, drugi w Melbourne. Nie chcę się tłumaczyć, że zabrakło nam w Australian Open szczęścia czy zgrania, nasi przeciwnicy, Santiago Gonzalez i Christopher Kas zagrali bardzo dobrze. Najważniejsze, że daliśmy z siebie wszystko, nie można nam zarzucić braku ambicji. Na razie byliśmy umówieni tylko na Australię. Nie wiem czy nasze drogi jeszcze w przyszłości się zejdą. Na razie chcę spokojnie wrócić do Europy i przygotować się do turniejów w hali.

Skoro sam kapitan hiszpańskiej reprezentacji w Pucharze Davisa, Albert Costa, dał szansę Granollersowi w deblu, to znaczy, że Marcel potrafi grać.

Jest wszechstronnym tenisistą, który potrafi zagrać i z tyłu kortu i przy siatce. Hiszpanie to niezwykła ekipa, jeden wspiera drugiego. Gdy jeden z nich gra, na trybunach siadają koledzy. David Ferrer nie szczędzi gardła rodakom, wszyscy Hiszpanie pomagają sobie na każdym kroku. Przed finałem Pucharu Davisa w Barcelonie w 2009 roku była taka scena kiedy hiszpańscy tenisiści jechali na sesję zdjęciową przed finałem. Utknęli w wąskiej uliczce w Barcelonie, na której rozkraczył się samochód. W środku siedzieli dwaj starsi panowie. Rafa spontanicznie rzucił pomysł, żeby pomóc starszym panom. Choć byli ubrani w garnitury, wszyscy jak jeden mąż wyskoczyli z auta i pomogli usunąć auto na pobocze, wezwali pomoc i zaczekali aż przyjadą fachowcy.

A co pan sądzi o parze, która w tym roku zaczęła ze sobą grać: Radek Stepanek i Leander Paes. Hindus wspaniale gra przy siatce, a Stepanek i pod siatką i przy linii.

Na pewno będzie to jeden z najlepszych debli na świecie. Wiem, że Radek i Leander są umówieni ze sobą na kilkanaście turniejów. Na pewno będę trzymał za nich kciuki, bo może nie są to zawodnicy lubiani w szatni, ale mają niewiarygodne czucie piłki. Uwielbiam ich styl gry. Radek Stepanek to kwintesencja oldschoolowego tenisa. Z kolei Leander Paes ma w swoim repertuarze bodaj najbardziej wysublimowanego woleja przy siatce.

Dlaczego nie są lubiani?

Takie już mają charaktery. Nie oglądają się na innych. Leander znany jest z tego, że lubi ostrzeliwać rywali na siatce. Idą va banque. Moim zdaniem to jedni z nielicznych zawodników, którzy pokazują charakter. Są głodni zwycięstwa, nie uznają półśrodków. Paes to gość, który może nie rzucać się w oczy przez trzy czwarte meczu, po czym nadchodzi jeden punkt, Leander budzi się jak nieczynny wulkan i zaczyna grać kosmiczne piłki. W szatni zwykło się mawiać, że Paesa trzeba wprowadzić w turniej. On nie gra za często, bardzo racjonalnie buduje swój kalendarz startów. Należy dać mu jeden, dwa mecze, a potem jak Leander wejdzie w rytm, to para błyszczy na korcie. Jest taka popularna sentencja w szatni: przebrnij z Paesem pierwszą i drugą rundę, a potem Leander weźmie cię na grzbiet i wygra z tobą turniej.